Till We Meet Again (The Final Meet-up)

Chapter 5

Chapter 5 : Her Last Farewells

              

                 

                   

                  

                      

              

                 

                   

                  

                      

Micaela’s Point of View

              

                 

                   

                  

                      

Nandito na ako sa lugar kung nasaan sya ngayon. Hindi 'ko alam kung paano 'ko uumpisahan sa kanya ang pamamaalam 'ko. She’s the person who i know will be hurt so much as she is my only bestfriend that came from as my enemy. Isa sya sa mga bestfriend 'ko na alam ‘kong sobrang masasaktan dahil tinuturing na niya akong pamilya.

        

               

Her adoptive mother died a year ago and her biological parents have died years ago and she didn’t even see them. She’s stronger than me and when a strong person hurted, it was thrice of what they have feels.

        

               

Pumasok ako sa condo nya na bigay ni Tita Allison sa kanya. Meron din si Anthony and alam kong hanggang ngayon ay nandon pa rin sila ni Marjorie. Wala na ang bahay na tinutuluyan niya kasama ang mama niya dati dahil nakasangla na pala ‘yon sa bangko, that’s why Tita Allison gave her a condo. Ayaw niya kasing tumira doon sa bahay ni Tita Allison kasama ni Marjorie. She hates Marjorie that much na ayaw nya talagang makasama ito sa isang bubong lang.

        

               

Pumasok ako sa kwarto niya dahil hindi ko sya nakita sa sala. Madilim ang kwarto niya pero nakikita ko na galing sya sa pag-iyak. She really look devastated kagaya nung mga panahong iiwan na sya ng mama niya. Nung isang taon lang namatay ang mama niya, then ngayong taon naman ay mawawalan na siya ng nag-iisang bestfriend dahil hindi naman siya itinuturing na kaibigan ng mga kaibigan ko. I'm sure she can't accept it at first, pero alam 'kong malilimutan din nya ang lahat ng masasakit na pangyayaring ito. She can move on, not now but I hope soon...

        

               

Lumapit ako sa tabi ng kama niya at hinaplos ang buhok niya, even though hindi ko naman kaya. Tutal tulog naman na siya—dahil sa pag-iyak—sa panaginip nalang niya ako papasok as she can’t see me. Tulad lang sya ng iba naming kaibigan na sa panaginip lang ako nagpakita. Mas okay na rin siguro 'yon, at least they can't stop me from leaving.

        

               

Dahan-dahan kong pinikit ang nga mata ko at nag-concentrate ng mabuti.

                                             –*–

Minulat ko ang mga mata ko and i saw a familiar garden. Ito ‘yung garden ng school namin nung high school pa lang kami. Ang ganda pa rin nito kahit na nasa panaginip lang ako ni Katelyn ngayon.