TENEBRİS (BBH-PCY)

çok özlemiş ailesini(!)

Selam, hiç hesabımda yoktu yb atmak. Keyfini çıkaralım ve bol yorum yapalım~~

•••

Şampiyonluk sonrası kutlama yapılamadan hastaneye yol almışlardı ekip olarak. Dış görünüş olarak sporcuların hepsi tanınmayacak kadar kötü dayak yemişti ama bir çoğunda hafif sakatlıklar varken BaekHyun'da ciddi bir sorun var gibi görünüyordu. Ambulans ile gitmeyi istememişlerdi ve bu yüzden şuan geniş bir aracın içinde hastaneye gidiyorlardı.

"Yavaş sürün biraz. Acıyor kolum titremenin her birinde."

Titrek sesiyle konuşması bir miktar can acısı, büyük bir miktar da gelecek korkusu yüzündendi.

Kimse BaekHyun'a neden o şekilde kendini rakibinden kurtardığını sormamıştı çünkü o an yapılacak pek bir müdahale yoktu ve bunu herkes biliyordu. Ya yenilecekti ya da küçük bir ihtimal de olsa sakatlanmış haliyle mücadele edip kazanacaktı. BaekHyun, sakatlanacağını biliyordu ama taze sakatlığın acısının sonradan çıkacağını bildiği için kazanabileceğini düşünerek öyle bir hamlede bulunmuştu. Sonuç başarılı olsa da hastanede yapılacak tetkikler sonrası ancak mutlu olabilirdi. Peki bir daha spor yapamazsın, deseler ne yapardı BaekHyun?

"Yerinde olsam öyle bir hamle yapmazdım BYUN."

Her zaman atıştığı ekip arkadaşının onun koluna umutsuzca bakması BaekHyun'u olduğundan daha fazla üzmüş ve hareket ettirmeden bedenine sabitlediği koluna daha fazla sarılmasına sebep olmuştu.

Ağlamak istiyordu.

Burun kemeri sızladığında derince yutkunup bakışlarını aracın zeminine indirmişti. Antrenörü onu maç sonrası kutladıktan sonra bir daha konuşmamıştı, belliydi ki o da korkuyordu ve BaekHyun bunun bilincinde olduğu için dudak uçları aşağıya kaymış bir şekilde ağlamamak için kendini tutuyordu. Hayatı spor yapmakla geçmişti onun, pek düşünmeden yaptığı bir hareket sonrası hayatından olmak istemiyordu. Beyin hücreleri ölüp de onu dengesiz biri yapana kadar ringde dövüşmek istiyordu o.

Spor hayatının bitmesini istemiyordu asla.

.
.
.

Japonyadaydılar hala, bu yüzden BaekHyun başında konuşan doktorun dediklerinin yüzde doksan beşini anlamadığı için çevirmen, menajer ve antrenörüne bakıyordu oturduğu sedyeden. Melül melül bakışlarıyle menajerini yakaladığında onun ne hissettiğini az çok bilen hyungu yanına gelmiş ve koluna değmeden sırtını sıvazlamıştı yavaşça. "Hepsi geçecek BaekHyun."

Artık kendini tutmanın bir yararı olmadığı için sessizce ağlamaya başlamıştı. Bir süre sonra da yapılan kontroller sonrası tedaviye başlamışlardı zaten.