Bu sınıf biraz değişik,yani erkekler sevgilileri ile bir köşe de oturmuş bazı kızlar öğretmen masasının üzerinde makyaj yapıyor. Bir kaçı da birbirlerine laf atıyorlardı. Yani belki onlar için burası normal ama benim,eski okulumda hiç böyle şeyler olmazdı.
Sınıfa girince bütün gözler bi anda bana döndü. Yeni olduğum için garipsemişlerdi.
Boş bir yer aramaya başladım. Cam kenarında 2. sıra boştu oraya otura bilirdim. Tam sıraya oturacağım sırada bir kız bağırmaya başladı.
"Sen kimsinde buraya oturacaksın!"
"Sadece burası boştu nereye oturmamı bekliyorsun."
"Nereye oturuyorsan otur ama buraya oturamazsın. Benim, her zaman tek oturduğumu bilmiyor musun sen!"
"Maalesef canım, sınıfa geldiğim de kimse bana böyle bir şey demediği için bilmiyordum."
"Azra, kızım noluyo gene bağırmayı kes artık kafam kaldırmıyor."
"Ama Ezgi, bu kız benim yerime oturmuştu."
"Off,tamam hey, sen benim yanıma gel otur benim yanım boş."
Cevap vermeden kızı takip ettim. Ne kadar anormal varsa benim başımda toplandı.
"Yenisin galiba."
"Evet yeni geldim, okulunuza."
"Güzel, ben Ezgi."
"Bende Gizem, memnun oldum."
"Bende."
Ders başlayana kadar öyle havadan sudan sohbet ettik. Şu mahallede ki çocuklar da bizim hemen çaprazımıza oturdular. Hoca geldi ve derse başladık.
"Evet arkadaşlar bugün aranıza yeni birisi katıldı. Onu buraya cağırıyorum. Gelip kendini tanıtsın.
"Merhaba, ben Gizem Yılmaz, buraya gelme sebebim babamın iflası yüzünden. İstanbul'dan geldim buraya ve eski okulum,bir kolejdi."
Tanışma faslı bitince sırama geçtim ve arkada ki çocuklardan birisi kulağıma fısıldadı.
"Demek ki bu cesaretin kolej yüzündenmiş. İstanbul'lu, ama merak etme canını yakmadan sustururum ben seni..."
Devam edecek...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIKTAN KORKMA
Novela JuvenilKaranlık beni içine hapsediyordu. Karanlık bana zarar veriyordu. Karanlık oydu ve hiç acımıyordu. Ben aydınlıktım o karanlık ya o beni yok edecekti ya da ben onu ama sonunda ikimizde kaybedecektik...
