Santo Niño De Cebu

Chapter 1 - I Wanna Join

“San Antonio Dance Company of Carcar Christian School Incorporated!” Napanganga ang lahat sa resulta ng kompetisyon, kaagad akong napatingin sa mga katabi kong estudyante na dismayado sa resulta.

I’m sitting in one of the chairs here at the Carcar Sports Complex, I turned my gaze to the dancers of our school. Dismayado rin sila sa resulta ng kompetisyon para mag-qualify sa Sinulog sa Lalawigan.

Tumayo ako sa kinakaupuan ko at dahan-dahan akong naglakad patungo sa mga dancers ng school namin, gusto kong marinig ang mga hinanaing nila. I would be just an ordinary spectator of this competition which is really unbelievable.

My name is Niña Fernando, a sixteen-year-old student of St. Teresa School of Valladolid. I’m an avid watcher of the Sinulog Festival dance competition and for the past three years, I’ve been longing for our school to qualify at the Sinulog sa Lalawigan.

Malapit na sana ngayong taon, nakapagtataka lang na ’di man lang naka-place ang school namin kahit malinis at maganda naman ang presentation ng sayaw nila.

“Bogo kaayo ang mga judges!” (The judges are so stupid!) Narinig kong nagsalita ang isang manonood na taga-ibang lugar din.

“Oo, ang Teresañan literal nga angayan sa unang puwesto apan unsa ang nahitabo?!” (Yeah, Teresañan’s literally deserved the first spot but what just happened?!) saad pa ng isa.

“Matud pa nila nga adunay isyu sulod sa mga eskwelahan mao nga gipasagdan nila nga makadaog og grand slam ang San Antonio aron ihapak kini kang St. Teresa.” (They said that there was an issue within schools so they let San Antonio win a grand slam to slap it on St. Teresa.) Napakunot naman ang noo ko.

Wait, so may issue pala ang mga judges sa school namin kaya kahit ga’no kaganda ’yong entry ng school namin eh ’di binigyan ng place? Why, that’s unfair! ’Di naman kasalanan ng dance troupe ang mga nangyari. Sino nga bang dapat sisihin dito?

“Niña, nag-unsa ka dinhi?” (Niña, what are you doing here?) Napalingon ako sa likod ko at napansin ko ang bestfriend kong si Joseph Sabado, nasa may hagdan siya ’di kalayuan sa kinatatayuan ko.

“Nitan-aw ko sa Sinulog sa Carcar ug di ka motuo sa nahitabo.” (I watched the Sinulog sa Carcar and you wouldn’t believe what just happened.) Muli ay napahinga ako nang malalim, I just can’t believe despite their hard work...

“Napildi na sab sila, ha?” (They lost again, right?) tanong ni Joseph. Basta na lang akong tumango at umupo ako sa tabing upuan.

Umaalis na ang mga tao rito sa Carcar Sports Complex, maraming mga dismayadong manonood sa resulta ng kompetisyon kanina. Napangiti na lang si Joseph at umupo siya sa tabi ko, he leaned his back to the seat and put his hands on her nape while his arms are leaned up.

“Gan’yan talaga ang buhay, sabi nila. Hindi naman palaging panalo ang bawat tao, ’di nila palaging makukuha ang mga hangarin nila.” Ngiti pa ni Joseph at ininat niya ang kan’yang mga kamay, I took a deep breath and I looked at him.

“But this has been happening for the past five years, pangatlong taon na nang maagaw sa school natin ang kampiyunato. Pangatlong taon nang binabawi ng school natin ’yong pagkapanalo, pero ano nang nangyayari?” Bumuntong-hininga muli ako matapos kong magsalita.

“Tingali dili kini atong tuig, tingali sa sunod tuig ang atong eskwelahan maoy makadaog sa titulo. Kinsay nakahibalo?” (Maybe it’s not our year, maybe next year our school will win the title. Who knew?) Joseph put his hand down and he stood up the chair.

“Sandali nga, bakit ba apektadong-apektado ka pa kaysa sa sarili nating dance troupe? ’Di ka naman kasali sa mga mananayaw eh, nawawala ka na yata sa lugar, uy.” Simpleng tumawa si Joseph na ikinahagikgik ko rin naman.