Santo Niño De Cebu

Chapter 20 - Knowing You More

“Ako ang lider sa cultural dance troupe sa among eskwelahan, gitawag kini og Bayambang. Ang among tropa nawad-an og pipila ka miyembro sa miaging tuig sukad nga napildi kami sa ikatulong higayon sa Sinulog sa Carcar apan nakabaton kami og mga bag-ong miyembro karong tuiga.” (I’m the leader of our school’s cultural dance troupe, it’s called Bayambang. Our troupe lost some members last year since we lost for the third time in Sinulog sa Carcar but we gained some new members this year.) Niño began telling the details of our problem.

“Busa, unsaon namo pagtabang ang imong dance troupe ug unsay problema?” (So, how can we help your dance troupe and what’s the matter?) tanong naman ni Yoichii.

“Wala nay mosalig sa among tropa, mao nga sa among pag-post sa announcement nga nanginahanglan kami og propsmen, walay estudyante nga miboluntaryo sa pagtabang. Gisulti namo kini kang Ma’am Minerva, unya nangayo siyag tabang kang Sister Josephine.” (No one trusts our troupe anymore, so when we posted the announcement that we needed some propsmen, no student volunteered to help. We said this matter to Ma’am Minerva, then she asked assistance from Sister Josephine.) Isinalaysay ko na lahat.

“Wow, Yoichii! Mahimo tayong mogawas ug maglingaw-lingaw samtang nagbuhat niini, taud-taud na nga wala kami nakagawas sa kini nga monasteryo ug kini ra ang higayon!” (Wow, Yoichii! We could go outside and have some fun while doing this, it’s been a while since we’ve gone out of this monastery and this is just the chance!) Penn exclaimed to his friend.

“Nahibal-an ko nga husto, atong gamiton kini nga oportunidad para makatabang ug maglingaw-lingaw at the same time.” (I know right, we would take this opportunity of yours to help and have fun at the same time.) Ngisi naman ni Yoichii.

“Yoichii Tachibana, kana usa ka katingad-an nga ngalan. Unang higayon nako makadungog ug pangalan nga sama sa imoha, giunsa nimo pagkuha ang maong ngalan?” (Yoichii Tachibana, that’s an odd name. It’s my first time hearing a name like yours, how did you get that name?) Pag-iiba ng usapan ni Niño.

Nakaupo kami ngayong apat nila Yoichii at Penn sa dining area nitong orphanage, kumakain silang dalawa ng pananghalian nila habang kami naman ni Niño ay kumakain ng sandwich na ibinigay sa ’min ng isa sa mga madre rito sa Our Lady of Mt. Carmel Orphanage.

“Sa tinuod half-Japanese ug half-Filipino ko, pero naa koy Japanese nga ngalan kay Japanese ang akong amahan ug Filipino ang akong inahan.” (I’m actually half-Japanese and half-Filipino, but I got a Japanese name since my father was Japanese and my mother was a Filipino.) Kuwento niya.

“Makasulti ka ug Hapon?” (Can you speak Japanese?) I asked.

“Mahimo nako, tungod kay nakakat-on ako sa wala pa ako moabut dinhi.” (I can, since I learned before I got here.) He replied casually.

“Kung half-Japanese ka unya naa ka sa Japan? Nganong niabot ka diri?” (If you’re half-Japanese then are you supposed-to-be in Japan? Why did you end up in here?) tanong ko naman.

“Dili ko gusto nga maghisgot bahin niini, naningkamot gihapon ko nga kalimtan ang tanan.” (I would rather not talk about it, I’m still trying to forget everything.) Napayuko si Yoichii at isinubo niya ang kinakain niyang kanin at gulay.

“Mao ba? Unya, ginarespeto ka namo.” (Is that so? Then, we respect you.) Ngiti ko naman para pagaanin ang sitwasyon, kay Penn naman kami bumaling ng atensiyon.

“Naunsa ka, Penn? Giunsa nimo pag-abot dinhi?” (How about you, Penn? How did you end up here?) I asked Penn, he just smiled at me at he shook his head.

“Tingali usa ka kasagaran nga istorya sa mga ilo diin gibiyaan ako sa akong mga ginikanan atubangan sa ganghaan niini nga monasteryo, sa bata pa ako. Unya, gidala ko dinhi sa usa ka madre kay bagyo man ang gabii.” (Maybe a typical orphan tale where my parents abandoned me infront of the gate of this monastery, when I was a baby. Then, a nun took me here since it was a stormy night.) Pinaikot-ikot niya ang kutsarang hawak niya habang nagku-kuwento.