Santo Niño De Cebu

Epilogue - One Beat, One Dance, One Vision

In the Sinulog sa Carcar, we set foot. Here we are, trying to prove everyone that our troupe will stand ’till the very end. This is the time to show everyone what we’re capable of doing. If we loose to them, at least we know that we did our best.

Suot ko ngayon ang isang kulay dilaw na filipiñana gown na gawa ni Ate Pla, nilalagyan din ng make-up ni Mama ang muka ko at inaayos naman ni Mary ang buhol ng buhok ko habang nakaupo ako sa isang monoblock chair.

The dress I’m wearing is just as detailed and as beautiful like the ones we lost at the fire. This yellow filipiñana gown has more details when it comes to threads and linings. Ang suot naman ng ibang mga dancers ay parehas kulay blue na mga costumes na filipiñana dress at kamiseta. Just like mine, they’re as detailed.

“Ayos! Karon nahuman na kami sa imong make-up, nahuman na ba ang buhok, Mary?” (Okay! Now we’re finished with your make up, is the hair done, Mary?) tanong ni Mama kay Mary na nasa likod ko.

“Opo, Tita La, nahuman na!” (Yes, Tita La, it’s done!) malugod niya namang tugon kay Mama.

Isinuot na nga sa ’kin ang kulay yellow ko ring head dress at inipitan ’to ni Mary ng hair pin para ’di nahulog kapag nagsasayaw na raw kami. Pinatayo nila ako sa kinauupuan ko at inayos pa nila ang damit ko bago nila ako tuluyang pinalakad.

“Niña, andam ka na ba? Sunod namong pasundayag human sa San Antonio Dance Company.” (Niña, are you ready? We’ll be performing next after San Antonio Dance Company.) Nakita ko si Niño na ngayon ay papalapit na sa ’kin, I gave him a smile and I nodded.

“Oo, andam ko. Kumusta ka ug ang uban, andam na ba kamong tanan?” (Yes, I’m ready. How about you and the others, are you all ready?) I asked him back, tumango rin naman siya sa ’kin.

“Dugay na natong gipaabot kini nga kahigayonan, karon... ipakita nato silang tanan kon unsa kita.” (We’ve been waiting for this chance for long, now... let’s show all of them what we’re of.) Ngumisi siya.

“Ang pagbuhat sa atong labing maayo igo na lang, Niño. At least misuway mi, pero kung mapildi, wala nay Bayambang sa sunod tuig.” (Doing our best is just enough, Niño. At least we tried, but if we loose to them, there won’t be any Bayambang for next year.) Napaiwas siya ng tingin.

“Sana nga manalo tayo, kahit na hindi first place, basta maka-place tayo okay na raw kay Ma’am Minerva. It’s enough to clear the reputation of Bayambang. At least, we could strive again next year.” May pait sa tono niyang tugon.

“Let’s just hope for the best, ipasa-Diyos na lang natin ang lahat ng ’to. At sana... ’wag niya tayong biguin dahil alam naman natin sa mga sarili nating pinaghirapan natin ang makatungtong muli sa competition na ’to.” I encouraged Niño.

“Mahimong positibo, kung imong tugutan ang negatibo nga mosulod sa imong kasingkasing, ang imong mga aksyon mahimong labing daotan kaysa labing maayo. Kung nahibal-an nimo sa imong kaugalingon nga nagtrabaho ka pag-ayo alang niini, kinahanglan nimong tagdon ang imong kaugalingon sa usa ka butang nga imong nakab-ot.” (Be positive, if you let negativity enter your heart, your actions will be the worst than best. If you know to yourself that you worked hard enough for this, you should treat yourself of that something that you achieved.) Ngisi ko pa.

Nang huminto ang musikang pinatugtog ng banda ng kalaban namin ay kaagad naming narinig narinig ang palakpakan ng mga tao rito sa buong Carcar City Sports Complex. Muli kaming nagkatinginan ni Niño at tumango kami sa isa’t isa.

“Karon, turno na nato sa pagsidlak.” (Now, it’s our turn to shine.) We both uttered.

Ihinanda na ng mga propsmen naming sila Yoichii, Penn, at iba pang mga taga-orphanage ang mga backdrops na gagamitin para sa performance namin. Hamak namang mas ginandahan pa ng Creatives Club ang kanilang gawa sa bagong set ng backdrops na pinintahan nila.