The Maldita Girl

Chapter 47

Chapter 47

Lhaii POV:

Hindi ko talaga pinapansin si Kenzo. Nagagalit parin ako.

“We need to talk.” sabay hila sa kamay ko.

Pinigilan siya ni Bryan.

“Huwag kang makialam ditto, kanina ka pa. Naiinis na ako sayo.” – Ken.

Nakikita ko ang galit nila. Kapag hindi ako nakipag-usap dito siguradong mag-aaway sila.

“Bryan, I’m okay. I can take it.”

Tinignan ko si Bryan na kailangan naming mag-usap.

“Okay. I wait you at the cafeteria.” ngumiti lang ako.

Understanding si Bryan katulad niya si Nhei.

“IKAW! Ano bang kailangan mo. Hindi pa ba malinaw sayo na wala na tayo? Mahirap bang intindihin yon?”

“Bakit mo ba ako sinasaktan? Ganon nalang ba kadali na iwan lahat pati pinagsamahan natin? Wala na ba akong halaga sayo?” teary-eyed na tanong niya.

Huwag kang maawa.

“Alam mo ba ang mga sinasabi mo? Hurt me with the truth but never comfort me with you’re lie ‘coz I hate it. I HATE IT!”

“Ano bang pinagsasabi mo?” inosenteng tanong niya.

“KENZO, SINUNGALING KA! You promise na hindi ka makikipagkita sa weak girl na yon pero ginawa mo. Alam mong galit ako sa pamilyang yon. Sige, malaya ka nang puntahan, kausapin, at lapitan siya, wala ng taong pipigilan ka.” galit na galit ko.

Nagulat siya sa mga sinabi ko.

“Paano mo–” – Ken.

“Hindi na kailangan kung saan ko nalaman dahil wala narin tayo. Ginawa mo na rin ang pagsisinungaling mo panindigan mo na.”

“Please, I’ll explain. I did it for–”

“EXPLAIN? Wow! You gonna explain you’re lie? Lie is still a lie, regardless of your reason behind. We can say you did it for a good cause but my point is you still did it. I hate liars like you.”

“But–”

“Stop it. I don’t want any excuses. Ayoko na.” sabay talikod ko.

He grab my arm.

“Sorry.” he said with full of sincerity.

I close my eyes. I can feel all the pain.

I didn’t notice a tear fall out of my eyes.

I run. I don’t want him to see my weak side. Hindi ko na kilala ang sarili ko.

Nasaan na ang walang pakialam sa lahat? Nasaan na ang maldita, matapang at malakas?

I don’t deserve to be like this. I wipe my tear.

Yeah. He is nothing. Kailangan niyang mabura sa isipan at puso ko.

Pumunta ako sa cafeteria. I saw Bryan and Zhai. Umupo ako sa tabi ni Zhai.

"Are you okay?" – Bryan.

Tumango lang ako. Nag-order narin ako ng pagkain ko.

"Where's the other?" –  me.

"Busy sila sa mga projects nila eh. And kumain na daw sila kanina." – Zhai.

"Okay."

Kumain na lang ako.

Tahimik ang atmosphere sa amin. Ewan ko kung bakit ang tahimik ngayon ni Zhaira, siya lang naman ang maingay sa amin.