Pupilek Nauczyciela [18+]

III - Będę twoim przewodnikiem

POV Astorii

Znasz to uczucie, kiedy zabierasz ściągę na sprawdzian, do którego nauki się nie przyłożyłaś?

Na początku wszystko idzie dobrze...dopóki dyrektor nie zdecyduje się pojawić i pomimo tego, że stoi na przodzie klasy i zaraz cie złapie, wydaje się, że nie możesz upuścić papierka w dłoni, bo jesteś sparaliżowana strachem. Cóż...dokładnie to właśnie teraz czuje, gdy stałam tam, podczas gdy pan Coldwell stoi gapiąc się na mój pamiętnik.

- Oh, wow! Nie wiedziałem, że jesteś fanką Yalle, pani Boruta.

Westchnęłam z ulgą. Dobrze, palant jeszcze tego nie rozgryzł. Więc postanowiłam grać w tą samą gierkę.
- Tak proszę pana. Jestem naprawde jej wielką fanką. - Urwałam, śmiejąc się nerwowo.

Zmarszczył brwi, myśląc. Skorzystałam z okazji, by złapać pamiętnik i odejść. Wyrwałam pamiętnik z jego rąk i się odwróciłam. 

Ale biorąc pod uwagę moje dzisiejsze szczęście, ledwo zrobiłam dwa kroki, gdy ręka brutalnie chwyciła tył mojej koszuli i odciągnęła mnie z powrotem.

- Naprawdę myślałaś, że jestem aż tak głupi? - No i ten denerwujący, zarozumiały uśmieszek. - Jesteś trochę za młoda, żeby pisać pornografię, nieprawdaż?

Co do cholery? Byłam już legalna!

- Jesteś trochę za stary, żeby pieprzyć uczennice technikum, nieprawdaż? - Odpaliłam bez zastanowienia i zdałam sobie sprawę z mojego błędu dopiero, gdy jego wyraz twarzy pociemniał.

- Nie mówiłbym tego, gdybym był panną Borutą, w końcu twoja największa tajemnica jest teraz w mojej garści. - Machnął moim pamiętnikiem przed moją twarzą dla podkreślenia. Przełknęłam ślinę, a moje usta zrobiły się suche.

Potem bez ostrzeżenia pociągnął mnie za sobą, wszedł do przypadkowej pustej klasy i zatrzasnął za nami drzwi.

- Teraz możemy to omówić w ciszy i spokoju. Nie sądzisz tak? Usiądź, Yalle. - Ostatnie słowo wydawało się groźbą.

Nie podobała mi się groźba w jego głosie, więc jako dobra i ułożona uczennica, którą jestem, podeszłam i usiadłam na ławce najdalej od niego.

- Skąd wiesz, że to ja? - Próbowałam zachować neutralny głos, ale strach był wyraźnie widoczny, sądząc po rozszerzeniu jego uśmieszku. Boże, jeśli nie przestanie, ten uśmieszek na zawsze zostanie w mojej pamięci gdy będę patrzyła na tą wspaniałą twarz.

A to byłaby katastrofa.

Nie chcemy, żeby tak cudowny przykład męskiego gatunku się teraz zmarnował, prawda?

- No cóż, niech zobaczę... - udaje że myśli, opierając się plecami o zamknięte drzwi do klasy, wyrywając mnie z sarkastycznej rozmowy z moim sumieniem. - Może dlatego, że było tam twoje pismo odręczne, a może podpis na początku strony? Ah, rozumiem! - Udaje, że jest podekscytowany. - A może fakt, że połowa zawartych tam rzeczy jest już opublikowana!

Moje usta opadły.
- Jesteś Yalle'rem?!

• A jeśli zastanawiacie się, czym jest Yaller, to pozwólcie, że wam wytłumaczę. Tak nazywają się moi fani. Tak jak fani 1D nazywali siebie Directioners, tak u mnie są Yallerzy. •

- Nie nazywaj mnie tak. - Skrzywił się. - I nie bądź zbyt szczęśliwa. Jestem fanem, to prawda, ale to nie znaczy, że nie zabiorę tego do gabinetu dyrektorki i nie powiadomię szkoły o twoim małym sekrecie. - To wymazało uśmiech z mojej twarzy.

- O tak? I co wtedy? Jestem już legalna, więc to nie tak, że robię coś złego. A od kiedy pisanie jest nielegalne? - W końcu warknęłam. Może i jest gorącym palantem, ale zadziera z niewłaściwą osobą!

- W porządku. - Odpowiedział po chwili namysłu. - Jeśli tak myślisz, nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli powiem wszystkim, że mamy w szkole nowy talent. Jestem pewien, że zdobędziesz tu wielu wielbicieli. Zwłaszcza osoby, które chciałyby mieć od autora jakieś osobiste doświadczenie.

Przełknęłam ślinę. O cholera, nie! Nie mogę do tego dopuścić. Ludzie nie będą mieli nic przeciwko czytaniu erotyki, ale jeśli dowiedzą się, że jestem autorką..? Zwłaszcza napaleni chłopcy z mojej szkoły... Nawet nie chce myśleć o tym, co może się wydarzyć dalej. Sama myśl sprawiła, że przez mój kręgosłup przebiegł dreszcz.

- Czego więc do diabła chcesz? - warknęłam, bardzo zirytowana tym zarozumiałym draniem.

- Dalej, dalej. Im głośniej mówisz, tym szybciej ludzie poznają twoją prawdziwą tożsamość. - Podniósł mój pamiętnik i pomachał mi nim przed twarzą, jakby trzymanie tego cholerstwa nie było wystarczającym zagrożeniem. Boże, ten uśmieszek! UGH!

- Nie tylko ja mam tu sekrety do ukrycia, Panie Coldwell. - zauważyłam, krzywiąc się. - Zaliczyłeś porządną część uczennic. Może zapomniałeś, że jesteś tutaj nauczycielem? To mogłoby cie wsadzić za kratki.

- Nie pouczaj mnie, kochanie. - to czułe słówko było jak wypowiedzenie wojny. - Nie masz żadnego dowodu na to, co zrobiłem lub czego nie zrobiłem... za zgodą. Ty jednak... - Nigdy bardziej nie nienawidziłam swojego pamiętnika.

- W takim razie uprzejmie powiesz mi, co do cholery - odchrząknęłam, gdy uniósł brew, moje cholerne gardło było bardziej suche niż Sahara. Potem znów zaczęłam mówić. - czego chcesz..proszę pana?

- Tak! Dużo lepiej. Dlaczego węszyłaś w toalecie? - Zapytał ciekawie. Całkowicie lekceważąc moje użycie słowa „proszę pana" jako zniewagi.

Westchnęłam.
- Mam termin za dwa tygodnie i wciąż nie mam żadnej inspiracji na temat kulminacyjnej sceny. To ma być oszałamiająca scena seksu, a ja wyczerpałam każdą komórkę mózgową, próbując coś napisać, ale...

- Ah! - Skinął głową, myśląc i przeczesał te swoje wspaniałe włosy. Cholera, mam obsesje!

- Mam to! - Wyrwał mnie z myśli, uderzając ręką o moją ławkę. Kiedy tu podszedł? - Będę twoim przewodnikiem.

- Słucham? - Zapytałam z niedowierzaniem. Seksowny zboczony nauczyciel angielskiego mówi co?

- Cóż, skoro jesteś dziewicą...

- Skąd do diabła wiedziałeś?! - wrzasnęłam, nie mogąc zapanować nad swoją zszokowaną furią.

- Oh, daj spokój! Każda dziewczyna w twoim wieku byłaby zachwycona pomysłem bycia sławną w szkole. Pokochałaby uwagę i kochanków, jakich przyciąga sława ale ty zamiast tego chowasz się w toalecie, jakby to była najgorsza możliwa opcja. Widziałem wystarczająco dużo, żeby rozpoznać dziewice. - Powiedział zadowolony z siebie.

- Prześladowca? - Spojrzałam na niego, ale całkowicie ominął ten temat.

- Jak mówiłem, ponieważ jesteś dziewicą, nie doświadczyłaś niczego, o czym piszesz. To uniemożliwia Ci zagłębienie się w sceny. Więc będę twoim przewodnikiem i nauczę cię, jak to się naprawde robi. W pewnym sensie pomogę Ci zbudować lepszą przyszłość! - Chciałam zdrapać z jego twarzy ten irytująco seksowny uśmieszek. Za kogo on się uważa?

- A dlaczego miałabym Ci oddać swoje dziewictwo? - Uniosłam brew. Cholera, w co się właśnie wpakowałam!

Znowu podniósł mój pamiętnik.

- Racja, jakby to wystarczyło, żeby poświęcić moją cnotę!

- Nie wystarcza. Ale pomyśl o tym, co się stanie, gdy ludzie dowiedzą się kim jesteś. Mogą czytać pornografię z czułością, ale uczucia, którymi cie obdarzą, będą zupełnie inne. - Cholera! Miał racje. Jeśli to wyjdzie na jaw, moje życie zostanie zrujnowane. To jest powód, dla którego osoby związane z pornografią używają pseudonimów. Aby chronić ich tożsamość.

Prychnęłam, ale nie odpowiedziałam. Ale jej brak zapewnił mu odpowiedź, której potrzebował.

- No cóż, uczennico, to będzie szalone.

Bez żartów.