*Game Over serisinin 2. kitabıdır. Okumadıysanız, lütfen önce ilk kitabı okuyun.*
Lee Felix yaptığı tüm hataları düzeltebilmek için Tanrı'ya yalvarır. Böylece, hayat ona ikinci bir şans sunar.
*Olumsuz örnek oluşturabilecek davranışlar, kan ve şidde...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1 yıl sonra
"Sürpriz!"
Gözlerim şok ile açılırken, apar topar içeriye giren arkadaşlarıma baktım. Hyunjin içeriye girerken, heyecanla bağırdı.
"Parti yapıyoruz bugün!"
Kaşlarım çatılırken, Jisung da aynı heyecanla konuştu.
"Kanalımız 30 Bin oldu! İnanabiliyor musun? Bu yüzden kutlamak için içecekler ve pasta aldık!"
"Fazla ani olmuş olabilir ama tekrar başlamaya bizi iten kişi sendin. Bu yüzden parti özellikle sana sürpriz olsun istedik."
"Sizi bitirmeye iten kişi de bendim bir zamanlar... Neyse, gelmenize sevindim."
Üstümdeki şoku hala atlatamamışken, duyduğum bir ses ile şaşkınca kapıya doğru baktım.
"Selam, geç mi kaldım?"
Gözlerim içeriye giren kadının üzerinde dolanırken gülümsedim.
"Selam. Daha yeni geldiler zaten."
"Daha iyi misin? İlaçlarının çoğunu bırakabilmişsin diye duydum. Bu kadar ilerleme kaydetmen cidden çok güzel."
"Evet... Aslına bakarsan önerdiğin şeyler baya işe yaradı. Büyük bir teşekkür borçluyum sana."
Karşımdaki kadın sakince gülümserken, arkasından kapıyı kapattım ve ikimiz de içeriye geçtik.
Aniden aklıma gelen şey ile heyecanla konuştum.
"Maria! Biraz bekleyebilir misin?"
Hızlıca odama gidip eşyalarımı karıştırırken, bulduğum kutu ile gülümsedim.
"Bu... senin için. Teşekkür amaçlı."
Elimdeki kutuyu beceriksizce Maria'ya uzattığımda Maria şaşkınlıkla kutuyu açtı. Kutuda, ucunda kırmızı gül olan bir kolye vardı.
"Ne gerek vardı? Teşekkür ederim..."
Maria kolyeyi kutudan çıkartırken, arkadaşlarım sessizce gülümseyerek bizi izliyorlardı.
Maria elindeki kolyeyle bana bakarken, kolyeyi takmak için elinden aldım. O ise saçlarını tutarak arkasını döndü.
Kolyeyi taktığımda, bir süre birbirimize baktık. Maria kızaran yanaklarıyla parmak uçlarında yükselirken, dikkatle onu izliyordum.
Yanağıma bir öpücük kondurduğunda, şok içinde donakaldım. Arkadaşlarımın gülüşmelerini duyabiliyordum. Tam o anda, tüm sesler kısılmış gibi hissettim. Yıllar sonra ilk kez bastırmak için uğraştığım hisler gün yüzüne çıkıyordu.
