*Game Over serisinin 2. kitabıdır. Okumadıysanız, lütfen önce ilk kitabı okuyun.*
Lee Felix yaptığı tüm hataları düzeltebilmek için Tanrı'ya yalvarır. Böylece, hayat ona ikinci bir şans sunar.
*Olumsuz örnek oluşturabilecek davranışlar, kan ve şidde...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Felix'ten
"Yani evlerin büyük olma sebebi oyunun dileğine göre şekillenmiş olması. Tanrım... Yani bir sürü insanı kurtarıp üstüne bir de hepsinin güç uygulamasına rağmen zar zor yenebileceği bir canavar ile uğraşacağız?"
Hyunjin dramatik bir sesle konuşurken, herkes şok içinde bana bakıyordu.
"Başımız belada."
"Yine de Felix ve ben güçler üzerinde uzmanlaşmış kişileriz. Yani korkmamıza gerek yok."
"Ve ben lanet de kullanabiliyorum."
Herkes bana şok içinde bakarken, Jisung heyecanla konuştu.
"Lanetler mi? Bu aşırı havalı!"
Jisung bağırırken, Minho ona sert bir tekme attı.
"Heyecanlanman gereken bir durumdan çok endişe duymam gereken bir konu var. Yani ciddi olsan iyi edersin."
"Hadi büyük kapıya gidelim. 2. göreve geçmemiz gerekiyor."
Herkes ayaklanırken, masadaki anahtarı yanıma alarak dışarıya çıktım.
"Canavar yok."
"Evet, öldükten sonra yok oluyorlar. En azından her yerde kötü görüntüler kalmıyor."
Söylediğim şey ile arkadaşlarım beni onaylayarak yürümeye devam ettiler.
Buralarda atıştığımız zamanlar aklıma geliyordu. İçim büyük bir heyecanla dolup taşıyordu. Onu gördüğümde nasıl tepki vermeliydim? O nasıl tepki verecekti?
Mutlu olacak mıydı? Yoksa sinirlenip küfürler mi edecekti? Belki de sakince karşılayacak ve bana başkasını sevdiğini açıklayacaktı. Belki de artık bana ihtiyacı olmadığını ve burayı daha çok sevdiğini söyleyecekti. Bana onu kurtarmaya geldiğim için kızacağını zannetmiyordum fakat burada kalmaya alışmış olabilirdi. Belki de oyunla anlaşma yapmıştı? Eğer böyle bir durumla karşı karşıya kalırsam, ne yapardım?
🎮
Uzun sayılabilecek bir yürüyüşten sonra, büyük kapının önüne geldiğimizde, kapıya anahtarı takarak ikinci görevin kapısını araladım. O ürkütücü ormana gelmiştik. Gücüme kavuşmama az kalmıştı.
Tanrım... Gücümü çok özlemiştim.
"Burası fazla ürkütücü."
Arkadaşlarım mırıldanırken, gülümsedim.
"Biraz ürkütücü görünüyor. Korkutmak için değil ama daha fenalarını yaşayacağız."
