*Game Over serisinin 2. kitabıdır. Okumadıysanız, lütfen önce ilk kitabı okuyun.*
Lee Felix yaptığı tüm hataları düzeltebilmek için Tanrı'ya yalvarır. Böylece, hayat ona ikinci bir şans sunar.
*Olumsuz örnek oluşturabilecek davranışlar, kan ve şidde...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerim şok içerisinde Mia'ya dönerken, Mia donakalmış gibiydi. Hiçbirimiz bunun yaşanacağına dair bir şey tahmin etmemiştik.
Tüm salondan konuşma sesleri yükselirken, Chester inanamayarak yüksek sesle konuştu.
"Sen... Nasıl?"
"Oğlumu davet etmiş ve bana haber vermemişsin... Chester, bu nasıl kardeşlik?"
Francis'in şakayla karışık sesi, Chester'ın sinirden yumruklarını sıkmasına sebep olurken, herkes Francis'in söyledikleri hakkında konuşup etrafına bakınıyordu.
"Lee Felix nerede?"
Francis'in özlem dolu sesi, sertçe yutkunmama sebep olurken, salondaki herkesin gözlerini üzerimde hissediyordum. Şoktan sesimi bile çıkartamıyordum fakat çoktan tüm salon Francis'in emri ile kenara çekilmişti. Gözlerimiz buluştuğunda, kalbimin hızla çarptığını hissettim. Ne yapmalıydım? Herkes beni izlerken, ona ne diyebilirdim?
Felix sakin ol... Vücudun eskisinden daha zayıf bunu görmek zor değil fakat insanların bakışlarına karşı bu kadar hassaslaştığını düşünmemiştim.
Gücün sesini duymak karmaşık düşüncelerimden ayrılıp derin bir nefes almama sebep olurken, Francis'in gözlerinden yaşların süzülmeye başladığını fark ettim.
"Felix... Buradasın. Tanrı'ya Şükürler olsun!
Francis hızlı adımlarla yanıma gelirken, yanındaki görevliler ise onu korumak için daha yavaş yürümesini söyleyerek peşinden geliyorlardı.
Francis önümde durduğunda, sessizce gözlerine bakmaya devam ettim.
"Öyle çabuk büyümüşsün ki..."
Francis ani bir hareketle bana sarıldığında, öylece kalakalmıştım. Gözlerim Mia'ya döndüğünde, geri sarılmamı istercesine gülümsedi. Ellerimi yavaşça Francis'in sırtına koyduğumda, ne hissetmem gerektiğini bilmiyordum.
Babamı kaybedeli kaç sene olmuştu? Buna hiç dikkat etmemiştim. Ben uzun zamandır... Babamın bana bu şekilde sarıldığını hatırlamıyordum.
"Buraya nasıl geldin bilmiyorum ama... Umarım bu bataklıkta sürüklenip durmazsın."
Francis'in kulağıma fısıldadığı şey, şaşkınlıkla ona bakmama sebep olurken, mırıldandım.
"Nasıl yani sen-"
"Sonra konuşalım Felix. Seni öyle uzun süredir görmedim ki... Sana hiç veremediğim baba sevgisini şimdi kabul etmek senin için zor olacak ama... Her şeyi düzeltmeme izin ver."
Gözlerimden yaşlar akarken, konuştum.
"Ben bilmiyorum..."
"Yalvarırım. Tüm Krallığın Huzurunda, sana yalvarıyorum. Seni kaybetmiş olmayı kabullenmek bile çok zordu Felix. Bir daha olmasına izin veremem."
