MUCİZELER

4. BÖLÜM

İki gün sonra, Pazartesi.

Klişe olacak ama sabah berbat alarmın sesiyle uyandım. Yaz tatili yaklaşıyordu en azından bunun için mutluydum . İyiki varsın yaz tatili bütün öğrenciler olarak seni seviyoruz. Hızlıca okul formamı giyip kapıya doğru yöneldim.
"Kahvaltı yapmayacak mısın?" arkamdan gelen soğuk sesin sahibi annemdi.
"Hayır" dedim. Cevap verdikten sonra da kapıya doğru bir kaç adım attım. Annemin sesi gelmediğine göre ikna olmuştu. Anahtarımı da alıp evden çıktım. Normalde okul yolunda bir çok öğrenci olurdu, bundan dolayı da kendimi yalnız hissetmezdim ama bugün kimse yoktu . Kendi kendime geç mi kaldım acaba diye düşünürken saate bakmak aklıma geldi . Olduğum yerde durdum ve çantamın içinde olan telefonumu aldım. Saat ne erken ne de geçti. Doğru bir saatte buradayım ama yine de kimse yoktu. Evet bu biraz ürkütücüydü ama yapacak bir şey yoktu. O okula gitmek zorundayım.

15 Dakika Sonra

Okula yaklaşmıştım , bu beni biraz olsun rahatlatmıştı. İçime bir su serpilmişti sanki. İçimde ki rahatlık ile okula doğru yürürken arkamdan bir ses geldi, daha doğrusu iki kişinin ayak sesleri. İki kişi koşuyordu bu sesler de onların ayak sesleriydi. Korkuyla başımı arkaya çevirdim iki kişi okula doğru koşuyorlardı. Kim olduklarını dâhi tanımıyordum bundan dolayı da pek onları takmadım ve yoluma devam ettim.
"Arya!"
Biri bana seslenmişti, yoksa ben mi yanlış duymuştum. Aman neyse yanlış duymuşumdur diye düşündüm.
"Arya sağar mısın?"
Hayır, ben yanlış duymuyordum gerçekten biri bana sesleniyordu.
Durdum ve etrafa göz gezdirdim . Sadece koşan iki kişi vardı ve ben yanlış tahmin etmiştim onlar okula değil bana koşuyorlardı. Aramızda ki mesafeyi kapatmak için olduğum yerde beklemeye devam ettim. Sonunda ikiside yanıma gelmişlerdi. Sorun şu ki nefes nefese kalmışlardı. Biri kız diğeri erkekti.
Kız olan tam bir şey söyleyecekken
"Beni mi takip ediyorsunuz siz?"diye sordum. Sesim soğuk ve sorgulayıcı çıkmıştı.
"Hayır Arya . Yolda yürürken seni gördük ve aramızda ki mesafeyi kapatmak için koştuk. Sen bunu yanlış algılandın ve hızlı yürüdün." Sonrasında elini uzattı
"Ben Lara . Daha önce tanışmıştık."
Ne! Gerçekten bu kız Lara mıydı ? Aşırı güzeldi saçları çok düzgün duruyordu.
Diğeri de büyük ihtimalle Baran, Deniz ya da Araf'tı. Erkek olana döndüm
"Sen?"
Gülerek cevap verdi.
"Karadeniz'in dalgaları bende"
"Yuh o sen miydin?"
"Evet kızım ne sandın "
"Tamam be , birşey demedik say"
"Zaten bir şey demedin ki, bin tane şey dedin"
"Deniz!"
İsmini bastırarak söylediğimde bana göz devirerek yürümeye devam etti.
Aslında yanlarında kendimi hiç de yabancı hissetmiyordum. Sanki yıllardır beraberdik , birbirimizi tanıyor gibiyiz geliyordu. Tabii ki bu imkansızdı ama yine de çok sıcak kanlı insanlardı. En azından Lara ve Deniz. Diğerlerini de çok merak ediyordum , umarım onlar da arkadaş canlısı, sıcak insanlardır.

Sonunda okula gelmiştik . Ders zilinin çalmasına daha 17 dakika vardı. Çantamla beraber sınıfa çıkarken omzumda bir el hissettim ve sonrasında bir ses.
"Arya biz bahçede oturuyoruz . İstersen sen de gel"
Sesi kesinlikle tanımıyordum. Meraktan arkamı döndüğümde kumral renkli saçları, mavi gözlü, uzun çocuk ile göz göze geldik. Ben daha bir şey diyemeden
"Ben Baran , sen de Arya " dedi.
Sadece "Evet" diyebildim.
Baran bir kaç basamak indikten sonra bana baktı ve "Geliyorsun değil mi?" dedi. Evet anlamında başımı aşağı yukarı sallayıp sınıfa çıktım. Sıram en arkadaydı, hızlıca çantamı bıraktım ve aşağı inmek için merdivenlere yöneldim. Açıkçası stres olmuştum, ilk defa birileri benimle arkadaş olmak istiyor, benimle konuşmak istiyorlardı. Tuhaftı ama gerçekti işte. Aşağı indiğimde ilk Lara'yı gördüm, yanındakiler de diğerleri olmalıydılar. Çekingen bir tavır ile yanlarına gittim . Aslında böyle olmamam gerekiyordu çünkü onlar benimle arkadaş olmak istiyorlardı.
"Selamm!"
"Selam" soğuk bir ses bana cevap vermişti. Lara , Deniz ve Baran ile yüzyüze tanıştığıma göre geriye tek bir kişi kalıyordu.
Araf.
Gerçekten ne uyuz biriydi bu. Ben gelip heyecan ile selam veriyorum bu gerizekalı da bana buz dolabından çıkmış sesiyle selam veriyor. Sabır ya...
Hiç cevap verme daha iyidi.
"Ayakta kaldın otursana '' dedi Baran, karşıdaki bankı gösterirken. Ayakta kaldığımı farkettiğimde hemen oturdum.
Herkes bana bakıyordu. Sanki az önce ki samimi insanlar gitmiş yerini soğuk bakışlı insanlar almıştı.
Gülümsemeye çalışarak "Ben Arya zaten biliyorsunuz ama neyse. Kitap okumayı, şarkı dinlemeyi, yazarları, uyumayı, yemekleri çok severim. Böceklerden korkarım. Hatta bir keresinde evde hamam böceği görmüştüm ve bayılmıştım. Kendimden nefr-"
Sözümü tamamlayamadan Araf sözümü kesti ve buz dolabı sesiyle "Memnun oldum " dedi.