Bir insan da olması gereken bazı şeyler vardı; Dürüstlük, Sadakat, Sorumluluk ve Güven.
Bunlar olduğu sürece hayat daha katlanılır ve yaşanılır bir yer olabilirdi.
Dürüst, güvenilir, sadakatlı biri olmayı ve sorumluluk almayı kendine görev edinmiş...
Bölüm günlerimizi Pazartesi olarak düşündüm, final verene kadar her Pazartesi yeni bölüm paylaşmak istiyorum. Bir aksilik çıkmadığı sürece planım bu yönde...
Şimdi sizi bölümümüz ile baş başa bırakıp gidiyorum...
Keyifle okuyun💙
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2. BÖLÜM
Öyle bir çıkmazdaydım ki şimdi, düştüğüm bu çukurdan çıkma ihtimalım hiç yoktu. Daha da dibe batacaktım...
Batacağım değil mi?
Çünkü yapmamı istenilen şey beni bir bataklığa sokacaktı. Bu doğru değildi ve doğru olmayan her şey bir gün batırırdı seni en dibe.
En dibe batmak istemesen de, en dip seni umursamazdı. Hiç acımadan çekerdi içine bütün çırpınışlarına rağmen.
Korkuyordum.
Her bir uzvum titrerken, elimdeki anahtarı birkaç denemenin ardından deliğe soktum ve çevirdim. Kapıyı açtıktan sonra itekledim ve içeriye girdim, kapıyı ardımda kapattım ve bütün kilitleri kapatarak kapının iyice kilitlendiğine emin oldum.
İçimde çok büyük bir korku vardı. Kalbim delicesine çarpıyor ve göğüs kafesimi delip geçiyordu.
Bir saat önce yaşadıklarımı düşündüm ve dolan gözlerimi kırpıştırdım.
Beni kaçırmışlardı, beni Gülşah ile karıştırıp kaçırmışlardı.
Bu yüzden Gülşah yerine benden istemişlerdi casusluk yapmamı.
"Abla." Melis'in sesini duyduğumda, yüzümdeki ifadeyi değiştirdim ve bedenimi dikleştirerek güçlü durmaya çalıştım. Anlamamlıydı. "Ben kardeş gecemiz için her şeyi hazırladım seni bekliyorum, kaç saat oldu."
Dudaklarım titrediğinde burnumu çektim ve yüzüme bir gülümseme kondurdum. "Geldim işte," dedim normal bir sesle ve eğilip ayakkabılarımı çıkardım, tekrardan doğrulduğumda ona doğru döndüm. Gözümün önüne telefondaki hali geldiğinde, kendimi daha fazla tutamadan hızla ona doğru atıldım ve sıkıca sarıldım. Kaçırılabilirdi. "Geldim ablam."
Melis'in neden böyle davrandığımı sorguladığını biliyordum ama ona verebileceğim bir cevabım yoktu. "Hoş geldin ablacım da, neler oluyor? Zaten telefonda da bir gariptin."
Geriye çekildiğimde, ceketimi ve çantamı çıkarıp astım. "İş yerinde biraz gerildim, ondan."
"Neyse," dedi Melis ve ellerini birbirine çarptı. "İşi bir kenara bırakıyoruz ve kardeş gecemize başlıyoruz. Hadi git üstünü değiştir."
