Bir insan da olması gereken bazı şeyler vardı; Dürüstlük, Sadakat, Sorumluluk ve Güven.
Bunlar olduğu sürece hayat daha katlanılır ve yaşanılır bir yer olabilirdi.
Dürüst, güvenilir, sadakatlı biri olmayı ve sorumluluk almayı kendine görev edinmiş...
Ben çok heyecanlıyım çünkü bu bölüm öyle bir şey öğreniyorsunuz ki çok şaşıracağınıza eminim...
Lütfen satır arası yorumlarınızı yazın. Ne düşünüyorsanız, ne hissediyorsanız lütfen benimle paylaşın. İnanın çok merak ediyorum...
Oy da verin bariii⭐️
Keyifle okuyun💙
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6. BÖLÜM
Düşünüyorum bazen, anlamaya çalışıyorum. Bu kadar acıyı neden yaşar ki bir insan?
Hayatın acımasızlığı sadece kimsesizlere miydi?
Göğüsümde, tam kalbimde canımı çok yakan bir acı var. Bu acı öyle bir acı ki, zehir gibi kanımın her zerresine ulaştı ve ele geçirdi. Beni yavaşça etkisi altına aldığında canımı çıkara çıkara ruhumdan ayıracaktı, biliyorum
Bildiğim başka şey de, bu zehrin panzehirine çok ihtiyacım vardı.
Titreyen dudaklarımı zapt etmek için dişlerimi geçirdim ve sıkıca kapattım. Burnumu çektiğimde gözlerimden anında gözyaşları damladı.
Gökyüzünü çok seviyordum çünkü benden ona giden misafirleri vardı.
Annem ve babam.
Onları öyle çok özlüyordum ki, aldığım her nefesin ardından çektiğim vicdan azabı özlemleriyle karışıp içimi üşütüyordu
Ama dayanmaya çalışıyordum çünkü her şey kardeşim içindi. Ne yapıyorsam, ne yapacaksam tek amacım onun nefes almaya devam etmesi içindi.
Ben Melis kendini kimsesiz ve eksik hissetmesin diye yıllarca çok büyük çabalar sarf etmiştim. Kardeşimin tek bir gülümsesi için çok gözyaşımı içime akıtmıştım.
Ondan ayrı kalmaya, onun mutsuz olmasına ve canının yanmasına tahammülüm yoktu. Melis benim canımdı ve ben canımdan olursam yaşayamazdım.
Kaldırımın kenarına oturmuştum, bekliyordum. Çok korkuyordum ama bekliyordum.
Bedenim soğun ve korkumun etkisiyle titrerken aldığım sık nefeslerin ardından dudaklarımdan çıkan duman yuvarlaklar çizerek kayboluyordu dakikalardır.
Sokağın başındaki arabayı gördüğümde, içimdeki bütün duyguların anında yok olduğunu ve yerini ruhsuz bir ruha bıraktığını hissettim.
