DENIED(VILLAGARCIA SERIES #1:SELENA AND REIGMOR. ) L4vbe2winus

KABANATA 8

Reverse

A weeks ago ng makalabas ako ng hospital and until now walang anino o kahit anong bakas ni Reigmor ang aking nakita. I didn't meant to scared him or ipahamak siya it's just I don't know what happened.

"Anak, goodmorning. Kumain ka na sa baba." my mom habang nasa pinto naghihintay ng respond ko. This is what I am everyday kahit bago pumunta ng school. Gigising ng 6:30. Matulala muna for 20 minutes. Crazy isn't?Yun talaga ako sa araw araw ko. My mom didn't know that since palagi siyang busy sa company. Lalo na ngayong namatay na daw ang may ari ng school na pinasukan ko dati sa Spain. Imbis na malungkot si mommy mas nakita ko ang ngiting minsan ko lang nasilayan.

"Anak?Anak are you okay there?" my mom padin na hindi pa nakakaalis sa labas ng pinto ko.

Naririnig ko parin ang pagtawag niya pero I love pagiging tulala in the morning like parang tinatamad akong gumalaw. Nakaupo lang ako sa kama for 20minutes habang naka titig sa bintana at hinahanap ang kawalan. Sobrang weird nga naman pero hindi naman ako baliw.

"Anak!" She shouted at parang masisira ang pinto ko kakalikot niya. May duplicate key naman si mommy.

"Yes mom? what's wrong?" I asked. Kitang kita ko ang takot sa mukha niya at ang pag aalala na hindi ko alam kung para saan. Ay ewan kay mommy hindi ko alam kung anong nangyayari sa kanya.

"Why are you so quiet anak?pinapakaba mo ko. Please tell me if you'd feel something wrong,Okay?" Niyakap niya ako at hinahaplos ang ulo ko na parang napano ako or parang may disability ako. Awang awa siya like hell! bakit!?

"I'm the one who should ask you that mom. Are you okay?" tanong ko sa kanya habang hagod niya parin ang buhok ko.

Ramdam ko ang hagulgol ni mommy kaya napayakap ako ng mas mahigpit sa kanya.

"Hey,enough mom. Wala akong problema and if you do have mom, you can tell me naman. I can listen mom." Pagcocomfort ko sa kanya na mas lalong nagpalakas ng iyak niya.

Naguguluhan na ako minsan. Mas naguguluhan ako sa mga panaginip ko past few weeks and bago pa man ako nawalan ng malay that day ay napapanaginipan ko na iyon.

"Nak, Do you visualize something bago ka nahimatay?may naaalala ka ba?" Na curious ako sa tanong ni mommy. I've never been feel bad this way. Alam na alam ko ang nagpapasakit ng ulo ko and that is because of those scary dreams.

Isang lalake...

"Well wala naman po..." I said na medyo nag aalin langan pa. Kase I think panaginip lang iyon but parang nangyari na sa'kin pero bakit hindi ko naaalala?

"Mabuti naman kung ganon baka masama lang talaga ang pakiramdam mo." She said at tinahak ang daan palabas ng aking kwarto.

"Wait,mom." pinigilan ko ang paglalakad niya at tumayo na rin.

"Sabay na ko sayo mom. Kakain na rin ako." Tanging matamis na ngiti ang kanyang ibinigay sa'kin. Parang may mali. I've never seen mom like this before. Yung parang masaya pero may tagong takot at lungkot sa kalooban. It's strange na parang may tinatago siya sa'kin. Time comes she'll spill it out.

"Before my daddy die, what does he looks like mom?" na curious ako kase hindi ko na naaalala ang mga memories ko with dad simula nung namatay daw siya sa car accident. Actually dalawa kami ang nasa sasakyan sadly he saved me at nakalabas ako kaya ito ako,buhay na buhay while him na suffocate daw sa loob ng kotse. Nawalan ito ng malay at namatay ng sumabog ang sasakyan. Yan ang sabi sakin ni mommy hindi ko na kase naaalala since Kinder pa lang ako nun.

My dad is a Spanish and my mom is a half British Kaya ako half spanish one fourth British and one fourth Filipino. Diba?astig ng lahi ko. No doubt bakit naiiba ako sa mga kaklase ko. Ang kaibihan nun it makes me unique and I'm proud of it. I'm a loyalist so for me I am a Filipino dahil ito ang lugar na kinalakhan ko.