(tamamlandı.)
@lavmin: hey, han jisung.
@lavmin: okuldakiler yüzünün korkunç olduğunu söyledi diye maske takmayı kes.
@lavmin: onlar ne derse desin,
@lavmin: senin güzelliğin beni asla korkutmuyor.
lee minho x han jisung
tw!: şiddet, zorbalık, ke...
chan: muayene odasına aldılar şimdi minho'yu bekliyoruz hyunjin ile sen neredesin?
changbin: az bir yolum kaldı, babamla atıştık evden çıkarken de
chan: bir sorun yok değil mi?
changbin: hayır hayır, ufak bir şeydi. gelirken almamı istediğiniz bir şey var mı?
chan: yok direkt gel sen, bir şey alınması gerekirse hastanenin kantininden alırız
changbin: tamamdır, geliyorum o halde
changbin: felix'e ve jisung'a haber vermeli miyim?
chan: ikisine de bir şey söyleme, minho'dan habersiz iş yapmayalım şimdi
hyunjin: o jisung salağı iyice stres yaptırdığı için böyle oldu zaten çağırmayın sakın kavga etmek istemiyorum
changbin: çağırmam çağırmam, geliyorum şimdi girişteyim.
"Chan!"
Changbin'in sesini duyduğumda oturduğum yerde dikleştim otomatik olarak Chan onu eliyle selam verip yanına çağırdığında ise konuşmak için dudaklarımı ıslattım.
"Geldin ya sonunda."
"Ya anca oldu kardeşim."
Eliyle kapısı kapalı muayene odasını işaret etti.
"Ses seda yok mu hâlâ?"
"Yok, bayadır bekliyoruz Hyunjin ile ama hâlâ çıkmadılar."
"Kötü bir şey yoktur değil mi? Her zamanki çarpıntısındandır?"
Changbin endişeyle konuştuğunda gergince nefesimi tutup bir süre bekledikten sonra verdim. Kötü bir şey olmamasını diliyordum. Minho benim için çok değerliydi, diğerleri gibi. Ona bir şey olmasını kaldıramazdım.
Aptal sevgilisi onu fazla strese sokmasaydı burada olmayacaktık belki de. Cidden Jisung'a Minho'nun ondan ilk hoşlandığı zamandan beri ısınamıyordum. Evet zor şeyler yaşadığı için tedbirli olmaya çalışıyordu ama insanları özellikle Minho'yu çok gereksiz yargılıyordu. Ve inanın, bu durum benim hiç hoşuma gitmiyordu.
"Olmayacak kötü bir şey, hemen karalar bağlamasana oğlum ya. Gelir şimdi gideriz eve yarın tatil zaten, kurul toplantısı yüzünden beraber vakit geçiririz o zaman iyice kendine gelir."
Changbin sessizce konuştuğunda Minho muayene odasından çıktı. Onun çıkmasıyla ayağa kalktım. - çocuklarla benle eş zamanlı ayağa kalkmıştı- Ona doğru yürüyüp konuştum.
"Ne olmuş? İyi misin?"
Minho öncelikle hepimizi süzdü ardından geniş omuzlarını umursamazca silkip ellerini pantolonunun cebine yerleştirdi.
"Aynı tatavalar ya, hep olan çarpıntılardan önemli bir şey yok yani."
Önemli bir şey yoksa ne diye bir saattir içerdeydi?
"Önemli bir şey yoksa ne diye bir saattir içeridesin? Hyunjinle sen girdiğinden beri bekle bekle delirdik burda."
Chan aklımı okurcasına konuştuğunda biraz tırsmıştım, eğer zihnimi falan okuyorsa düşüneceğim şeyleri süzgeçten geçirmeliydim.
Anlarsınız ya?
"Ya salak salak uzattı konuşmayı, yok şunları ye şunları yap. Streslenme falan filan."
"Sende dinle oğlum doktoru, Chan diyor dinlemiyorsun Hyunjin diyor dinlemiyorsun bem diyorum dinlemiyorsun bari adamı dinle."
"Jisung gibi bir sevgiliyle stresten uzak durması çok zor olacak ama neyse hadi susayım."
Chan omzuma vurup gözlerini kocaman açttığında omuz silktim, yanlış bir şey söylemiyordum.
"Kendisi ile aramda bir şey olduğunu sanmıyorum şu an, bir sürü yazmış ama okuyacak cesaretim yok çünkü ne diyeceğini kestiremiyorum. Birine kırgın olup o kırgınlığı taşımak cidden çok zor bir hal almış."
Ses tonundaki hüznü hissettiğimde derin bir kefes verdim, onların üzülmesine cidden dayanamıyordum. Ortam yavaşça gerilirken Changbinin sesini işittim, o her zaman etrafı neşelendirirdi.
"Aman be! Neyse ne hadi biraz gezinelim. İçimi bunalttınız valla sizin kadar sıkıcı kimseyi görmedim şu dünya üzerinde."
Ona gülerken şapkamı düzelttim, biraz gezmek cidden iyi bir fikirdi.
"Adam haklı ya, hadi çıkalım şurdan da biraz akalım."
@seochang:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
