O gece ormanda bir genç kız koştu. O haber bütün televizyonda yayınlandı.
"Dün gece öldürülen bir kız çocuğu, ismine hala ulaşamıyoruz. Ekiplerimiz bunun hakkında gerekli bilgileri bizimle paylaşmak bulunmaktadır."
Katil her kimse ormanın derinlikle...
Bu bölüm Tuna Aksoy'u görüceğiz. Bu bölüm uzun bir bölüm oldu. İlk defa bu kadar uzun yazdım. Bölüm içerisinde medyadaki elbise Dora'nın giydiği elbisedir. Dora daha çok soft, toz pembe giyenen bir kızdır.
Bölüme oy ve yorum yaparak beni çok mutlu edersiniz. Şimdi bölüme geçerek okuyabilirsiniz.
İyi okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Büyüdün ve büyüklüğün küçük kız çocuğunu sevmiyor. Ona rahmen küçük kız çocuğunu seviyorum.❞
🎭
5. BÖLÜM: YARA BANDI
Yara bandı.
Yaralar hiç geçmezdi. Öyle ki hep kanar kanı durmak bilmezdi. Kaç yaşıma geldim yaralarım hala kanıyor, kabuk tutmuyordu. Ben yaşamı böyle öğrendim. Kabuk bağlanmayan yaralar, yüzümde duran çizik izleri ve kalbimde hala atmak isteyen kalbim, ölmek istiyordu. Ölmeyi diliyordum.
Çünkü ölmek istiyordum. Sevgiye muhtaçtım. Yemeğe muhtaçtım. Arkadaşlığa muhtaçtım. En çokta eve muhtaçtım.
Benim evim yoktu. Evsizdim ben. Bana karanlık koridorlar her zaman korkutucu gelmişti. Siper olan ışıklar cennetim, karanlık cehennemim olmuştu. Hayallerim evimdi. Evim ise hayallerim. Hayallerim öldüğünde evsiz kaldım, essiz kaldığımda ise sokakta.
Geçmiş acıklıydı, evsizdi. Şimdi karşımdaki geçmişime bakarken sadece evsiz olduğum geliyordu. Bu ev aslında evimdi ama karşımdaki geçmişim öyle demiyordu.
Geçmiş geçmemiş, sen evsiz kalmış.
"Beni özledin mi?"dedi tam karşımda durarak. Öylece baktım.
Tekrar,"Lehça burda olmama sevinmedin mi?"diye sordu gözlerim içine bakarak. Yutkundum. Gözlerim çok fena ağrımaya başladığında sadece girmesini istedim.
"Sevinmedim."dedim yutkunarak. Karşısında ne kadar dimdik dursam da kalbim bükülmüştü. Üzülerek,"Yapma böyle. Senin için geldim."dedi elini koluma dokunarak. Anlık ayaklarım geriye gittiğinde başım ağrımaya gözlerim yanmaya başlamıştı.
"Neden böyle yapıyorsun Lehça?"dedi yakınarak. Kafamı sağa sola sallayarak,"Ben hiçbir şey yapmadım. Yapan hep sizdiniz, ben sadece izleyendim."dedim. Bana bir adım atarak yanımda durduğunda,"Seni her yerde aramadım ama bulamadım."dedi gözlerinden yaşlar boşalırken. Dudaklarımda küçük hüzün belirdi."Peki sizin yanınızdayken, neden beni bulamadınız? Ben sizin yanınızdayken kaybolmuştum. O zaman kayıptım. Sizin yanınızdaydım. Sizinle yemek yer, odama çıkar uyurdum ama kayıptım."dedim ellerimin titresini görmezden gelerek."Kayıptım ben. Sonra ardan kaç yıl geçmediğini bilemediğim zamanda geçmiş karşıma birde bulamadım mı diyorsun?! Bunlar bahaneden başka birşey değil."dedim öfkeyle. Dışarıdan gelen kapı sesi ise bakışlarım direk oraya gitti. Babam seri adımlarla buraya doğru gelirken oldukça sinirliydi.
