O gece ormanda bir genç kız koştu. O haber bütün televizyonda yayınlandı.
"Dün gece öldürülen bir kız çocuğu, ismine hala ulaşamıyoruz. Ekiplerimiz bunun hakkında gerekli bilgileri bizimle paylaşmak bulunmaktadır."
Katil her kimse ormanın derinlikle...
Merhaba papatyalarım! Sizleri bekletmeden geldim. Bu bölümde herşeyi hissedeceksiniz. Duyguları karışık bir o kadar güzel bölüm oldu. Aşk, gözyaşı belki de bir çocuğunun heyecanını bile okuyacaksınız bu bölümde.
Bölüm Şarkılarımız
Sena Şener; Porselen kalbim Nasıl Dersler Bilirsin; Sevilmemişim Mabel Matiz; Sarmaşık
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bugün hangi mevsimi yaşıyorum bilmiyorum. Ama sensizliği yaşadığım kesin."
9. BÖLÜM: "İZLER VE YARALAR."
B
ir şeyleri çok başarırsın, az iltifat alırsın. Çok aceleci davranırsın, çok bencil gibi olursun, yeri gelir öfkeli, yeri gelir bazen söz verirsin.
Ama bunlar gelir geçmez. Bunlar daima aklında ve kalbinde nasır olur bağlanır.
Ağlarsın, bebek olursun. Gülersin, delisin derler. Kalbin kırılır, aklın şaşar, hata yaparsın yine de ilk seni vururlar. Ağızdan çıkan her bir kelime ölümü ve intiharı belirler.
İntihar aslında kendimiz değil, kelimelere bağlıdır. İntiharla ölüm iç içe geçmiş gibidir. Bir birilerine ne kadar bağlı olsalardı aslında bağlı değildir. Çünkü ölüm anlıktır, intihar ise cümle belirler.
Benim ölümü de intiharıda annem belirlerdi. Ama ben ölmedim, yaşıyorum. Yaşamak denilirse.
Acılar elbette bir gün son bulur, kalp kırıklığı ise kalbe kazınarak işlenir. İnsanlar sizi anlamıyor diye, siz yanlız değilsiniz.
Sizi anlayanlar, sizin yanınızda olur. Sizi anlamayanlar artık yanınızdan bile geçmez olur. Bazen kelimeler sertliği, yumuşaklığı insana öyle bir dokunur ki, bu öyle işlenir ki kalbe artık dur diyemezsin.
Birisine bağırıyorsun, ama seni duymuyor. Birisine derdini anlatıyorsun, ama seni dinlemiyor. Birisine aşkını ilan ediyorsun, sana ağza alınmayacak kelimler söylüyor. Birisine bir anda öfkeliyle patladığında bütün gözler sana ve hep bir ağzından hatalı diyorlardı. Onlar tek bir hatanı gördüğünde açıyorlar ve sen anlıyorsun. Sen binyonlarca hata yaptıklarında değil ağzını açmak sana bağırıyorlardı.
Tüm bunlar olurken, aslında herşey o kadar yanlıştı ki. Birileri çok sevdiği bir kişi öldüğünde arkasından yas tutar ve ağlardı. Ben öldüğümde arkamdan yas tutulmaz ve bir gram bile gözyaşı dökülmezdi bence.
Hayır gözyaşları değil, inciler.
"Lehça dikkatli ol!" Bana bağıran ve bana doğru koşan Han'ı gördüğümde aslında durmak istiyor ama duramıyordum.
