SOBE

11.BÖLÜM: 18/02/ 2015.

Merhabalar! Yeni bölümle burdayım ve karşınızda. Yazmam uzun zaman aldı. Farkındayım uzun bölüm değil ama beni zorlayan yerler var hala. Umarım bu bölümü seversiniz. Dilerseniz bölüme geçelim.

"O tarih deftere atıldı. O geceden sonra zarar gören yanlızca bedenim değildi, ruhumdu da."

11. BÖLÜM: 18/02/2015.

Tam karşımda duran bana bakan annemdi. Aylardır ve belkide yıllardır kabus görmüyordum. Şuan görüyordum ama. Canavar'ın gölgeleri insanı rahat bırakmazdı.

"Anne,"diye seslendim. Annem bana öylece baktı. Annem bana cevap vermezdi.

Anneler çocuklarına cevap verirdi ve ben çocuk değildim annemin gözünde. Annem beni sevmiyordu. Dünya barıs ilanı edilse herkes mutlu olsa bir annem barışmazdı. Nedir bilinmez annem beni sevmiyordu. Bazı anneler çocuklarını çok sevse de, benim annem beni sevmezdi.

Anneler kendilerini çocukları için feda ederdi. Annem beni kendi için beni feda ediyordu.

"Baba." Baba. Bana ne kadar da uzak bir kelimeydi. Ta ki üvey babam aslında bana öz babammıs gibi hissettirene kadar. Hikmet babam beni yanına aldığında artık baba hasreti cekmemeye başladım.

Çünkü o zaten benim babamdı. Ve ben babamın yanında kendi öz mü öz babamın hasterini çekemezdim.

Babalar kız çocuklarını severdi. Kalbinde pamuk ipliğine bağlı ip asla koymazdı. Benim babamın kalbinde sadece urgan vardı. O urganda kafasına dolanmış asılı ben vardım.

"Kardeşim." Rüyamda ağladım. Geçmişte ağladım, gelecekte ağladım. Ben hep ağladım, sadece teselli eden olmadı. Çok ağladım ama yarayı görende, saranda olamdı hiç. Bende yarayla yaşamayı öğrendim.

Kardeşim. Onu benden aldirlar. Canımı kanım bildiğim kardeşimi alıp kopardılar. O gun onlar gittiler. Belki giderken ayaklarına çakıl taşları batmadı ama benim o çakıl taşları kalbime çok battı.

"Anne beni kac kere bıçaklayacaksın."dedim, gözümden yaşlar durduk yere bitmezken.

Annem sadece baktı. Babam sadece baktı. Kardeşim ise bir anda kayboldu.

Annem ve babamın konuşması benim için artık sorun değildi. Geçmişim de bile beni anlamayan ikisiken, simdi mi anlayacaklar?

Geçmiş ve gelecek gölge gibiydi. Geçmiş gölgeydi. Geleceğine sahip çık.

"Sen nasıl bir kız oldun böyle Lehça?"dediğinde kaşlarımı çatıldı.

"Anlamadım anne?"diye sordum. Annem, ona anne demesinden sinir olurdu. Sevmezdi annem. Ben onun ne kadar hiç canıysam, o da benim canımın içiydi. O ne kadar inkar etse de gerçek böyleydi. Bilirdim.