Prologue

246 3 0
                                    

The romantic dreamer, the romantic innocent



Mafi's POV

I feel like I am going crazy whenever I lost my sight on her. Hindi siya dumeretso sa kwarto namin at wala rin siya sa sala. I asked Ian but he just shrugged his shoulder. Nilibot ko na halos ang buong bahay ni Old man but I didn't saw her. Alam ko naman na may galit parin siya sa akin. And yes, I do understand it clearly and precisely! Pero hindi ko parin maintindihan kung bakit gusto ko siyang makita. Kahit galit lang at pagtatampo ang ipinapakita niya. 

Ah no. Hindi ko siya gustong makita... Because I always need to see her. To be with her. 

Hawak ko na ang door knob ng kwarto namin para mag-isa sanang magkulong pero tuwing iisipin ko ang mga magdadaang minuto na hindi ko siya kasama... Nababaliw na ata ako.

I accidentally look at the hallway of the second floor. On the left side of it is the way towards the balcony. I feel something in there.

'Maybe she's in there...'

[Start listening to Kun'di man by Silent Sanctuary]

Kunot noo akong naglakad papunta roon. And slowly my eyebrows calms when I saw her seating on the ground, hugging her knees because of the night's wind while looking at above.

'Stargazing, huh...'

Bakit ba siya nagtitiis sa lamig? She could get some blankets if she wants. Hindi talaga nag-iisip. Paano kung magkasakit siya? Paano kung sipunin siya? Paano kung ubuhin siya? Hindi niya man lang naisip na may nag-aalala sa kanya.

Hindi ko namalayang kusang naglakad na ang mga paa ko palapit sa kanya. I am irritated. But my walks slows down when my eyes slowly zooms in to emphasizes her. She's crying. Her eyes are close but her expression is mad, confuse, frustrated and annoyed.

Whenever I saw her being like that I am pressured to do something. Gusto kong may gawin para bumalik ang mga ngiti niya. Gusto kong maging importante rin sa kanya gaya ng kung gaano siya importante sa akin. I am pressure to have an impact to her just like how she affects me so much. Pero tuwing kasama ko na siya, iyon bang hindi na lang ako titingin sa malayo at magpapakapressure... Tuwing malapit ako sa kanya... Nawawala ang pressure na nararamdaman ko. Every negativities and problems fades away. 

And that is how shit I am so much affected to her.

Bumuntong hininga ako at pinakalma ang sarili. Kung inis ako kapag nilapitan siya mas lalo lang kaming mag-aaway. Kung paiiralin ko nanaman ang pride ko ako lang din ang talo. No matter how many times I'll step on my own pride, I will willingly do it... Only because of her.

I slowly seat beside her. Closing my eyes on the process. When my knee bumb on her arm that hugs her leg I sigh, "Hhhh..." 

Naramdaman ko ang tingin niya sa akin at agad siyang umurong palayo. Pero nakapikit parin ako habang sinusundan ang init ng presensiya niya. I move closer to her and rest immediately my head on her shoulder, making sure that she will not be able to move away again.

Hindi na siya gumalaw. Pero hindi rin siya nagsalita. A sign that she is treating me invincible. Ayaw akong kausapin at nagtatampo. But I never be contented in this way. I can explore myself whenever she's around. At kahit pa hindi ako marunong magsimula ng topic mayroon at mayroon akong nasisimulan.

"Do you know what season now in Seoul?" I asked, eyes still close.

"Ano... Malay ko ba." She mumble clearly. Ang tono niya ay nagtatampo parin. Iniisip nanaman niyang bumubulong siya pero naririnig ko ng klaro ang sinasabi niya. So I continue telling her something about the topic I'd started.

When I Am With Miss Clumsy (Season Three)Where stories live. Discover now