39 : The Human Games

122 16 0
                                    

Tahimik ang lahat pati na rin ang mga sundalong nakatutok sa amin ang mga baril. Sa hindi ko malamang dahilan, titig na titig sa akin ang isa sa kanila at ang lahat ay pasimpleng tumitingin sa akin ngunit hindi rin nilulubayan ng tingin ang mga kasama namin.

"I will not do that if I were you." si Amaya na prenteng nagsalita at humikab pa nga. "One, two, three...eight. Walo lang kayo. We are six...times a hundred power. One minute you have your gun, one blink you will lose your life."

Kumasa lahat ng natitirang mga baril. Nakatutok na rin sa amin ang lima pang baril ng mga sundalo na mukhang hindi magpapatinag sa amin. Hindi nila kami kilala at may utos silang sinusunod mula sa itaas na sinasabi nila. Malamang sa malamang ay hindi makikipag-areglo nang matiwasay at tahimik ang mga ito.

"Pinapasabi ni Boss na sumama kayo sa amin kung makita man namin kayo. Hindi na kailangang magkasakitan tayo..."

He is not sure what to call us. That is when I know they are all confused on our existence. It is way weirder than the existence of the corpses because it has a detailed explanation why and they know it. Our existence in this world, they have yet to answer that.

We're aliens.

"I told you, we must leave." si Aficia na dapat ay naiinis na ngunit napakainosente pa rin ng mukha. "We must leave these innocent people to do their things."

"Eight is a small number to slash out of the population though, if you ask me." si Amaya na pinaparinig pa sa mga sundalo ang nais na mangyari. "Eight...siguro naman e hindi na mapapansin ng boss nila 'to. Kaunti lang naman sila, e."

"They are here for a purpose, Amaya."

"Purpose of doing their quotas? Nah, that isn’t a purpose. That is murder. The gods will pardon me if I eat them."

Sa hindi ko inaasahan ay bigla-biglang nagbago ang anyo ni Amaya sa harap ng lahat. In a blink of an eye, there she is looking like the scariest manananggal. Her wings spread so big, and her massiveness clearly scares the soldiers.

"They are food..." she said in a scary tone. Like a ghostly creature. "Did I ever told anyone...that a manananggal eat human flesh and drink blood?"

She laughed. Loud enough to echo in these parts of the city but the gunshot is as loud as her laugh. One of the soldiers shot her and it hit her left shoulder, a little lower and it will hit her chest. Nanlaki ang mga mata ko lalo na nang makita ko kung paano naging kalmado ang mga mata ni Amugay ngunit alam na alam ng lahat na handa na itong pumatay.

"Amugay, no." si Aficia at Grunge sa binabalak ni Amugay na gawin.

"Meet us there. We should go!" si Ligaya na mabilis na nahawakan ang kamay ko at hinila ako pagtakbo.

Kasunod noon ay narinig ko ang ilan pang mga putukan ng baril ngunit hindi tinitigilan ni Ligaya ang paghila sa akin papaalis ng lugar. Nang lumingon ako ay tumatakbo na rin sina Grunge at Aficia ngunit sa kabilang daan sila. Naiwan si Amugay na tinuturuan ng leksyon ang walong sundalo. Four of them are already laying on the ground and four of them are to follow the same fate. Amugay knows his limit if he must take a life or not. He will not do stupid things. Amaya on the other hand is so mad. I can see her blood dripping from the gunshot wound as I run.

Paradise of Corpses (Trinity Series 3) Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon