See you soon

"Po co to wszystko?"

Nieznajomy przeprowadził mnie przez bar, wcześniej dając dwa zwinięte banknoty barmanowi. Czułam jak robi mi się niedobrze. Nie chciałam tam iść, jedyne czego chciałam o tej porze to zaszyć się w swoim bezpiecznym, wygodnym łóżku.

Właśnie, może to tylko zwykły koszmar? Może tak naprawdę zaraz się obudzę, gotowa na nowy, wspaniały dzień?

- Usiądź tam. - rzucił krótko białowłosy, wskazując na zwykłą, czarną kanapę. Niepewnym krokiem podeszłam i usiadłam na skórzanym obiciu. Chłopak zniknął za drzwiami. Nie wiedziałam, gdzie się znajduje. Wszędzie było dosyć ciemno, a zapach papierosów, którym przesiąkły już moje ubrania nieco się nasilił.

Czekałam tak, jak zostałam zostawiona już 5 minut, a nadal nikogo tutaj nie było. Nawet nie myślałam o tym, dlaczego i na co musiałam tu czekać. Wszystkie scenariusze przyprawiały mnie o dreszcze.

Wyciągnęłam telefon z tylnej kieszeni, aby oświetlić nieco pomieszczenie.

Obok siebie zobaczyłam rząd regałów, na których stały ciemne segregatory. Wszystkie jednakowe, idealnie równo ułożone.

Wstałam, przechodząc po drewnianej podłodze i przejechałam palcami po ich grzbietach.

Może to było jakieś zaplecze, a to są wszystkie dokumenty właściciela? Umowy, rachunki... mój tata miał coś podobnego w pracy.

Kiedy chciałam wyciągnąć jeden i przejrzeć jego zawartość, drzwi się otworzyły, a komórka samoistnie wypadła mi z ręki, spadając z hałasem na panele.

- Nikt Cię nie nauczył, że nie wolno szperać u innych? - zapytał, następnie wykonując parę kroków w moim kierunku.

Było na tyle jasno, że mogłam zobaczyć zarysy jego twarzy. Miał postawione włosy i wyraziste ust. Nie widziałam dokładnie koloru jego oczu, ale musiały być jasne, przez to, że mocno się błyszczały, kiedy docierało do nich więcej światła.

- Po co miałam zostawać? - zapytałam, odkładając segregator na miejsce. Moje ręce drżały, ale starałam się to maksymalnie ukryć.

- Chciałem spędzić z Tobą czas. - oznajmił naturalnym głosem i wzruszył ramionami. Wytężając wzrok, chciałam zobaczyć więcej detali, ale jak zwykle oświetlenie mi na to nie pozwalało.

- Oh, jasne. Świetne spotkanie, już wiem o czym będę opowiadać swoim wnukom. - rzuciłam ironicznie, starając się zatuszować zdenerwowanie. Nie wiedziałam czego mogę się spodziewać, ale przecież nie mogę stać i wysłuchiwać jego idiotycznych odpowiedzi.

- Jak Ci minął dzień? - zapytał, ignorując mój wcześniejszy komentarz.

- Genialnie. Oczywiście zanim tu przyszłam. - skrzyżowałam ręce, prychając. Jak ON może się pytać o takie rzeczy? Osoba, która wzięła się znikąd i psuła moje życie prawie od miesiąca.

- Słuchaj, możesz skończyć te swoje docinki? - jęknął, jakby naprawdę był mną zmęczony. Momentalnie zamilkłam.

Po raz kolejny usłyszałam jego buty. Wysoka, postawna sylwetka była coraz bliżej mnie, więc zrobiłam dwa kroki w tył. Naprawdę bałam się, że coś go nagle poniesie i zrobi mi krzywdę.