بلندیهای بادگیر Wuthering Heights

part 10

فصل دهم

آخرین مالقات هیتکلیف و کاترین

سال 1784
هیتکلیف نامه ای به من داد تا به دست کاترین برسانم، اما من تصمیم گرفتم وقتی نامه را به او بدهم که از
نبودن آقای ادگار در خانه مطمئن باشم و بخاطر همین، چهار روز صبر کردم تا این فرصت پیش آمد.
آن روز، یکشنبه بود و آقای ادگار به همراه خدمتکارانش به کلیسا رفته بود و فقط مرا در خانه با کاترین
تنها گذاشته بود تا مراقبت او باشم.
کاترین، طبقه پایین، کنار پنجره ای باز نشسته بود و آفتاب بهاری صورتش را نوازش میکرد.
اگر چه بیماری، ظاهرش را تا حدودی تغییر داده بود، اما به چهره اش زیبایی عجیبی بخشیده بود.
او روزها دیگر نه کتابی می خواند و نه چی ی می بافت.
فقط آرام و بیصدا می نشست و به دوردست ها چشم می دوخت.
نامه را به او نشان دادم، اما با نگاهی گیج و مَنگ به من نگاه کرد.
انگار نمی توانست درست متوجه شود، برای همین مجبور شدم برایش توضیح بدهم.
به آرامی گفتم:
"از طرف آقای هیتکلیف است. او اکنون در باغ است و میل دارد شما را ببیند. به او چه بگویم؟"
او هیچ نگفت. اما کمی روی صندلیش به جلو خم شد. انگار میخواست صدایی را بهتر بشنود.
هر دو صدای قدمهای کسی را می شنیدیم که داشت وارد سالن میشد.
هیتکلیف فهمیده بود که خانه تقریبا خالی است و یک درِ باز هم پیدا کرده بود و وارد خانه شده بود.
کاترین با اشتیاق، سرش را برگرداند و به هیتکلیف که در آستانه ی در ایستاده بود و تنها دو قدم با او
فاصله داشت، نگاه کرد.
بعد همدیگر را در آغوش کشیدند و یکدیگر را بی وقفه می بوسیدند.
دیدن چهره ی کاترین، غم بزرگی به او بخشیده بود.
او می توانست ببیند - همانطور که من هم می دیدم - که هیچ امیدی از بهبودی در چشمهای کاترین به
چشم نمی خورد و صورتش خبر از این میداد که او رو به مرگ است.
هیتکلیف زیر گریه زد و گفت "اوه، کاترین. اوه، زندگی من! آخر چگونه میتوانم این را تحمل کنم؟"
کاترین جواب داد "تو و ادگار، قلب مرا شکستید. و هر دو می خواهید که به شما رحم کنم.
تو چقدر قوی هستی هیتکلیف ! تو سالها پس از مرگ من زنده خواهی ماند!
آیا هنگامی که در گور آرمیده ام، مرا فراموش می کنی و با دیگران خوشحال هستی؟"
"چطور میتوانی این حرف را بزنی کاترین؟
تو میدانی که این حرفها، وقتی که مرا ترک کنی، برای همیشه مرا خواهد سوزاند.
خودت میدانی که من هرگز تو را فراموش نخواهم کرد."
"من نمی خواهم تو بیش از من رنج بکشی، هیتکلیف .
من فق می خواهم من و تو با هم باشیم، برای همیشه، تا ابد."
هیتکلیف رویش را برگرداند. شانه هایش از شدت گریه تکان میخورد.
کاترین رو به من کرد و گفت "نه، این، هیتکلیف من نیست.
من همیشه عاشق هیتکلیف ام بوده ام و او را در کنار خود احساس میکردم. او در روح من است.
اوه، الن، دلم میخواهد از این زندان فرار کنم، آنجا آن بیرون، دنیای زیبایی هست که انتظار مرا می کِشد."
بعد رو به هیتکلیف کرد و گفت "تو حاالا به حال من تأسف میخوری، چون من بیمار هستم.
اما ، خیلی زود این من خواهم بود که به حال تو تأسف خواهم خورد، زیرا به زودی ورای همه ی شما
خواهم بود."
هیتکلیف به طرف او برگشت. چشمان خشم آلودش حاالا دیگر کاملا خیس شده بود.
آنها برای چند لحظه به چشمان هم نگریستند و بعد دوباره در آغوش یکدیگر بودند. هیچ کس قادر نبود آن
دو را از هم جدا کند.
او وحشیانه گریه می کرد "چقدر نسبت به من بیرحم بودی کاترین!
تو عاشق من بودی، پس چرا با ادگار لینتون ازدواج کردی؟
همه اش تقصیر تو بود! من قلب تو را نشکستم.
این تو بودی که قلب خودت را شکستی. قلب مرا هم شکستی!
تو فکر میکنی من می خواهم بعد از مرگ تو زنده بمانم؟"
کاترین در حالی که هق هق گریه به سختی توان حرف زدن را به او میداد گفت "اگر من اشتباه کردم، دارم
بخاطرش می میرم! اما تقصیر تو هم بود هیتکلی !
تو بودی که مرا ترک کردی؟ یادت می آید؟
اما من سعی کردم تو را فراموش کنم! حاالا هم تو مرا فراموش کن."
"چگونه می توانم تو را فراموش کنم، وقتی به چشمهای ،غمگینت می نگرم و دستهای الاغرت را حس
میکنم.
من تمام رنجهایی را که به جانم ریختی فراموش می کنم اما محال است با مرگ، تو را از یاد ببرم."
کاترین در حالی که هنوز هق هق می کرد صورتش را در شانه ی او پنهان کرد و اشکهای بی امان
هیتکلیف ، صورت تیره اش را خیس میکرد."
ناگهان آقای ادگار و خدمتکارانش را از میان پنجره دیدم که در حال بازگشت از کلیسا به خانه بودند.
خیلی ترسیده بودم که مبادا آقای ادگار، هیتکلیف را با کاترین ببیند.
سراسیمه گفتم "ارباب دارد می آید."
هیتکلیف گفت "من باید بروم کاترین."
کاترین فریاد می زد "نه، نه! تو نباید بروی. خواهش میکنم نرو!
این آخرین بار است. ادگار به تو صدمه ای نخواهد زد. هیتکلیف ، اگر بروی من می میرم!"
"باشد، عزیز من! من نمی روم. همینجا کنارت می مانم.
اگر او در میان بازوان تو به من شلیک کند، با کمال میل در کنار تو، مرگ را در آغوش خواهم کشید."
در همان لحظه بود که اربابم وارد شد.
وقتی هیتکلیف را دید که همسرش را در آغوش گرفته؛ از عصبانیت، رنگ صورتش مثل گچ سفید شد.
هیتکلیف در حالی که کاترین را در آغوش او می انداخت گفت:
"بیا، اول مراقب او باش و بعد اگر میخواهی با من حرف بزن."
و از اتاق بیرون رفت.
کاترین، به نظر میرسید که هوشیاریش را کاملا ً از دست داده است و آقای ادگار آنقدر نگران او شد که
برای لحظه ای هیتکلیف را از یاد برد.
کاترین هیچیک از ما را نمی شناخت و به شکل مشهودی حالش خوب نبود.
فوراً او را به تختش رساندیم و ساعت 12 همان شب بود که دخترش کتی - هفت ماهه - به دنیا آمد.
او همان دختر جوانی است که شما او را در وثرینگ هایت دیدید، آقای الک وود.
دو ساعت بعد کاترین درگذشت. بدون اینکه ادگار یا هیتکلیف هیچکدام در کنارش باشند.
ارباب بیچاره ی من. با خودم فکر میکردم چقدر بد شد که کاترین فقط یک دختر به او داد نه پسر.
حاالا دیگر تمام ثروت لینتون ها پس از مرگ ادگار به ایزابل و همسرش هیتکلیف میرسید.
بدن بیجان کاترین در تخت او آرام گرفته بود.
کاترین در حالت مُرده، حتی خیلی زیباتر از وقتی که زنده بود به نظر می رسید.
با خودم فکر میکردم که کاترین - همانطور که خودش میگفت – اکنون، ورای همه ی ما است و امیدوار
بودم که روح او در خانه ای در بهشت منزل کرده باشد.
صبح روز بعد به دیدن هیتکلیف رفتم.
او را در باغ گرنج پیدا کردم، جایی که در انتظار خبری از کاترین تمام شب آنجا ایستاده بود.
وقتی به او ن دیک می شدم گفت "او مرده، می دانم! الازم نیست گریه کنی، او نیازی به اشکهای تو ندارد!
ولی به من بگو، به من بگو که او چگونه مرد؟ چگونه؟"
او سعی میکرد نامش را به زبان بیاورد، اما گویی قدرتش را نداشت.
دوباره تکرار کرد "او چگونه مرد؟"
و به چشمان من خیره شد.
بعد ادامه داد "به حال من افسوس نخور، من به ترحم تو نیازی ندارم."
در دلم گفتم "موجود بیچاره! تو هم مانند هر مرد دیگری قلب داری، اما آن را نشان نمیدهی!"
و بعد با صدای بلند گفتم "او آرام مرد، خیلی آرام. در خواب.
زندگی او چون یک رویای لطیف به پایان رسید.
امیدوارم که او در کمال آرامش، در جهانی دیگر از خواب برخیزد."
ناگهان صدای هق هق هیتکلیف مرا به خود آورد.
"کجا رفتی کاترین؟ مرا اینجا تنها نگذار. اینجا نمی توانم تو را پیدا کنم!
تو گفتی من تو را کُشتم، پس همیشه به سراغم بیا!
آدمهای مقتول، مدام به سراغ قاتل هایشان می روند و دست از سر او بر نمی دارند. من این را باور دارم.
پس در قالب یک روح برگرد - مرا دیوانه کن - من اهمیت نمی دهم.
اوه، خدای من! نمی توانم تحمل کنم. کاترین، من نمی توانم بدون تو زنده بمانم، روح من!"
او مثل یک بچه حیوانِ وحشی زوزه می کشید و ناله میکرد.
چند بار سرش را به یک درخت کوبید، تا وقتی که تنه ی درخت پر از خون شد.
می دانستم که کمکی از دست من برایش ساخته نیست، پس آنجا را ترک کردم.
کاترین روز جمعه به خاک سپرده شد.
برادرش هیندلی، اگر چه به مراسم دعوت شده بود، اما نیامد. ای ابل هم که دعوت نشده بود.
فقط ادگار و خدمتکارانش بودند که در مراسم تدفین او شرکت داشتند.
در کمال تعجب، او نه با لینتون ها و نه با ارنشاوها، در کنار هیچدام، به خاک سپرده نشد.
او در گوشه ای باز از محوطه ی کلیسا، جایی که میتوانست هوا را از دشتِ وثرینگ هایت استشمام کند،
آرام گرفت و در کنار او قبری بود که همسرش برای خود در نظر گرفته بود.