بلندیهای بادگیر Wuthering Heights

part 15

فصل هفدهم

آقای الک وود، یکبار دیگر به دیدن وثرینگ هایتز می رود

سال 1802

بعد از اینکه تا پایانِ داستان را از خانم الن دین شنیدم، برنامه ای برای آینده ام چیدم.
تصمیم گرفتم زمستان امسال، دیگر در گرنج نمانم و به خانم دین گفتم که من با اسب به وثرینگ هایت
میروم تا این موضوع را به اطلاع صاحبخانه ام برسانم.
خانم دین هم نامه ای برای کتی نوشته بود که از من خواست تا به دست او برسانم.
وقتی به ورودیه ی وثرینگ هایت رسیدم، هیرتون مرا دید و تا داخل خانه همراهی ام کرد.
کتی آنجا بود و داشت سب یجاتی را برای ناهار آماده می کرد.
او به خودش زحمت نداد به من خوشامد بگوید.
با خودم فکر کردم "او ممکن است زیبا باشد، اما چندان مودب نیست."
از کنار صندلیش رد شدم و با زیرکی، نامه ی خانم دین را جلوی پای او انداختم.
می خواستم طوری نامه را به او برسانم که هیرتون متوجه نشود.

هیرتون هم متوجه نشد، اما کتی بلافاصله با صدای بلند پرسید "این چیست؟"
از این کارش حسابی حرص خوردم.
گفتم "نامه ای از طرف پیشخدمت گرنج است."
تا این را شنید، سریع خم شد تا نامه را بردارد اما موفق تر از او هیرتون بود که به سرعت برق خودش را
رساند و قبل از او، نامه را قاپید.
و در حالی که آن را در جیبش می گذاشت گفت:
"فکر کنم آقای هیتکلیف بدش نمی آید نگاهی به این نامه بیندازد."
اما وقتی کتی را که تظاهر به گریه می کرد دید، دلش طاقت نیاورد که بیش از این ناراحتش کند و نامه را
روی می انداخت.
کتی نامه را برداشت و با اشتیاق زیادی شروع به خواندن کلمه به کلمه ی نامه کرد و لابلای آن هم، مرتب
از آدمهای گرنج از من سوال می پرسید.
به او گفتم "خانم دین منتظر است تا به نامه اش پاسخ دهید."
با صدایی که حاالا دیگر لحن ،غمگینی به خود گرفته بود گفت:
"به او بگو من هیچ کا،غذ و قلمی در اختیار ندارم که بتوانم نامه ای برایش بنویسم.
من حتی یک کتاب هم ندارم."
با تعجب پرسیدم "یعنی هیچ کتابی! پس چگونه بدون آنها، با این تنهایی سر می کنید؟"
"من همیشه عادت داشتم خیلی کتاب بخوانم.
اما آقای هیتکلیف همین دلخوشی را هم از من گرفت و همه ی کتابهایم را از من دور کرد.
تمام خانه را دنبال کتابهایم گشتم. فقط یک کتاب پیدا کردم که آن هم مال جوزف، و انجیل بود.
تنها کتابی است که او می خواند. بعضی از کتابهایم هم در اتاق هیرتون هستند!"
بعد رو به هیرتون کرد و گفت"چرا آنها را بردی هیرتون؟ از اینکه آنها را از من بدزدی لذت میبری؟
آنها هیچ سودی برای تو ندارند."
برای اینکه جلوی جرّ و بحث بین آنها را بگیرم گفتم "فکر کنم آقای هیرتون دلش می خواهد یاد بگیرد.
شک ندارم که این کتابها را برای این به اتاقش برده تا آنها را مطالعه کند."
کتی زد زیر خنده و گفت "بله. شنیدم که گاهی آنها را برای خودش می خواند و چقدر هم خنده دار
میخواند. نمی دانید چه اشتباه های وحشتناکی می کند."
بعد از چند لحظه سکوت شوک آور، هیرتون از اتاق بیرون رفت.
و تقریباً فوراً با دستهایی پر از کتاب برگشت و همه را با عصبانیت جلوی پای کتی پرت کرد.
و فریاد زد: "بیا، کتابهایت را بگیر. دیگر حالم از دیدنشان به هم می خورد. دیگر هرگز نمی خواهم چشمم
به این کتابها بیفتد."
کتی گفت "من هم دیگر آنها را نمی خواهم. از آنها متنفرم. میدانی چرا؟ چون من را یاد تو می اندازند!"
هیرتون که با شنیدن این حرفِ کتی، باز هم عصبانی تر شده بود، چند تا از کتابها را برداشت و یکی یکی به
درون آتش شومینه انداخت و بعد به سرعت از خانه بیرون رفت.
به محض اینکه هیرتون رفت، آقای هیتکلیف وارد خانه شد. حالتی عصبی و بیقرار و مضطرب داشت.
گفتم "آقای هیتکلیف . آمده ام بگویم قصد دارم به مدت 6 ماه، از هفته ی آینده، اینجا را به سوی لندن ترک
کنم، و دیگر از ماه اکتبر، اجاره ی گرنج را تمدید نخواهم کرد."
هیتکلیف گفت "پس اینطور که معلوم است از اینجا خسته شده اید، درست میگویم؟
به هر حال امروز ناهار مهمان ما هستید و ناهارتان را اینجا با من و هیرتون می خورید.
کتی، تو ناهارت را با جوزف و زیلا در آشپزخانه می خوری."
،غذا خوردن با آن دو همراهِ ساکت و خسته کننده، هیچ لذتی برایم نداشت و بآد از ناهار، بلافاصله وثرینگ
هایت را ترک کردم.
با خودم فکر می کردم "چقدر حیف شد.

من و کتی هیتکلیف ، آنطور که خانم دین دلش می خواست، عاشق هم نشدیم که بتوانم او را از این مکان
فلاکت بار برای همیشه نجات بدهم."
چند ماه گذشت، و من در ماه سپتامبر، به یورکشایر سفری داشتم تا دوستانم را در آنجا ببینم.
یورکشایر، نزدیک تراس کرس گرنج بود و تصمیم گرفتم یک شب هم آنجا بمانم.
تازه من هنوز داشتم برای آنجا اجاره پرداخت می کردم.
وقتی به آنجا رسیدم با کمال تعجب، پیشخدمت دیگری را به جای خانم دین دیدم.
او گفت خانم دین، پیشخدمت وثرینگ هایت شده است.
دلم می خواست بعد از آن سفر خسته کننده، تمام روز را در مناظر زیبای دشت پیاده روی کنم و به آن زن
سفارش کردم تا شام را بپزد و تختم را برای خواب آماده کند و گفتم که تا شب بر می گردم.
بعد، راهیِ وثرینگ هایت شدم که می دانستم باید چهار مایل تا آنجا پیاده روی کنم.
وقتی به حوالی آن خانه ی قدیمی رسیدم، متوجه ی گلهای زیبایی شدم که در باغ کاشته شده بود و درها و
پنجره ها همگی باز بودند.
از آنجا می توانستم دو نفر را داخل یکی از اتاقهای خانه ببینم.
یک لحظه ایستادم. کنجکاو شده بودم که کمی به صحبتهای آن دو نفر گوش بدهم.
صدایی به شیرینی و لطافت
bells silver می گفت:
"دوباره از اول بخوان، احمق! ایندفعه درست بخوان. وگرنه مجبور می شوم باز هم موهایت را بکشم."
صدای دیگر، جواب داد "پس اگر درست خواندم، باید مرا ببوسی!"
هر دوی آنها پشت میزی قرار داشتند و از روی کتابی می خواندند.
چهره ی خوش قیافه ی آن پسر، ،غرق لذت بود و می درخشید.
گاهی نگاهش را از کتاب بر میداشت تا به دست کوچک سفیدی که روی شانه اش تکیه کرده بود چشم

بدوزد.

دختر، پشت سر او ایستاده بود و کمی به جلو خم شده بود تا در خواندن کتاب به او کمک کند.

با خودم گفتم پسر شانس آورده که نمی تواند در آن وضعيت، صورت زیبای او را ببیند، وگرنه اصلا ً

نمیتوانست روی کتاب خواندنش تمرکز کند!

آن دو را که دیدم، چقدر تاسف خوردم که من این شانس را نداشتم که هر روز آن چهره ی زیبا را در کنار

خودم ببینم.

نمی خواستم مزاحم آن دو بشوم، برای همین خانه را دور زدم و از درِ عقب، وارد خانه شدم و دوست

قدیمی ام، الن دین را دیدم.

از خوشحالی و تعجب فریاد زد:

"اوه، آقای الک وود، شما اینجایید؟ خیلی خوش آمدید! میخواهید باز هم در گرنج بمانید؟"

"بله خانم دین، اما فقط برای یک شب.

اما به من بگو چطور شد که تو از گرنج به اینجا آمدی و پیشخدمت وثرینگ هایت شدی؟"

"می دانید آقا. زیلا اینجا را ترک کرد و آقای هیتکلیف از من خواست که پیشخدمت وثرینگ هایت باشم."

گفتم "آقای هیتکلیف کجاست؟ کمی با او کار دارم، راجع به اجاره و..."

الن حرفم را قطع کرد و گفت "آقای هیتکلیف مُرده، آقا! او سه ماه پیش مرد.

می دانید ... من ترتیب همه ی کارها را برای کتی دادم.

آخر او هنوز خودش یاد نگرفته این کارها را انجام دهد."

در حالی که به شدت ،غافلگیر شده بودم با خودم تکرار کردم "هیتکلیف مرده."

"خوب، به من بگو چطور این اتفاق افتاد، خانم دین."

"بنشینید آقا، و اول قدری شراب بنوشید.
خوشحال می شوم برایتان تعريف کنم.
راستش، زندگی او به طرز عجیبی به پایان رسید."