Chapter 9

14 6 0
                                    

                      Chapter 9

Walking alone beside of busy road. The sunlight burn my skin a little because it to much expose for a while now. I don't care it just a sun it's mean no harm.

I rather to walk under the sun than walking under the moon because moon meaning a night and I don't like night skies.

At my age I literally cut my class just to felt the heavy weigh in my heart.

The words I says to him is half true and half lie. A part of me want him but the second is wanting him gone from my eye sight.

The day he show up in front of me, I really want to hug him and cried on his shoulder just like the old times but I restrained myself for doing that.

I knew better for myself now. I'm not the girl who comforted by him. I can comfort myself without wanting him.

I seated at the bench and take a look the world.

Lahat ay abala sa ilalim ng mainit na araw.

Vendors scattered on the side of road.

Hindi alintana ang pawis na tumutulo sa kanila mukha ngunit may ngiti pa rin binigay para sa kanilang suki.

I smiled because of that, thinking how they manage to smile brightly even though I saw their tiredness on them.

Contrary, I am here sitting and view them feeling down because of what I said earlier to the man I cared of since I don't know when.

Kahit lumayo ito hindi ko pa rin maiwasan isipin siya at ngayon nandito na ito. Hindi ko mapaliwanag kung saan nang gagaling ang galit ko.

Nagagalit ba ako dahil bumalik siya o nagagalit ba ako dahil sa ginawa niya noon.

I sighed and stand from where I seated. I need to go back I might lost my mind if I go any further thinking my world revolved around him.

"Iha ito oh, inumin mo yan." Isang buko juice ang nasa harap ko ngayon. Tiningnan ko kung saan iyon galing at galing ito sa isang lalaki. May katandaan na ito at may ngiti sa mga labi. Tiningnan ko ang gilid niya at naroon ang pwesto ng buko juice na tinitinda nito.

Tatanggi sana ako kaso naalala ko bawal tumanggi sa grasya. Yan ang sabi ni Papa saken noon.

Pag may nag bigay sayo ng pag kain o ano man kunin ito at mag pasalamat.

"Sege ho..." Kinuha ko iyon at kinapa ang aking bulsa at kumuha ng barya pang bayad.

"Wag mo na akong bayaran iha. Sege na inumin mo na yan. Alam kong kanina ka pa nag lalakad sa initan. Sa susunod ay hindi na libre yan ha!" Binaba ko ang kamay na may barya at ngumiti sa kanya.

"Salamat po dito."

"Walang anuman. Kung ano man ang bumabagabag sayo matukoy mo rin kung ano iyon. Maunti lang oras natin wag mo iyong sayangin sa pag iisip kung saan iyon nagsimula lahat. Kailangan mo lang ay kung anong laman ng puso mo." Natigilan ako sa sinabi niya.

There was a long pause for me. Did he just lectured me? It not a bad though but I find it uncomfortable. Is he know me personally?

I don't know maybe he just cared for me because it easy for them to see right through me.

I just smile to him. A weary one.

Napaisip ako sa sinabi niya.

Sundin lamang aking puso?

Para saan naman?

Ang puso ay hindi nakaka pag isip kaya naman nasa baba ito ng utak. Ang isip lang ang may kakayanan alamin ang tamang gawin sa kung ano man ang nararamdaman ko.

Impervious to his actionWhere stories live. Discover now