Impervious to his action

Chapter 30

"It's been a long ago ma'am but if she continue like this, that everytime it's total darkness can trigger her trauma, she should continue to take medicine, it's for anti-depressants. Also, I will added vitamins so she can take it."

Nasa psychiatrist kami ni Mama.
Tama siya it's been a decade since what happen. Nandito parin.

"Are there ways to prevent this from happening again?"

Huminga nang malalim ang Doctor bago tumingin saamin.

"There's no standard treatment for PTDSS, but providers continue to research the use of some medications. Your provider may suggest medications to treat mental health symptoms. This may include taking amitriptyline, a tricyclic antidepressant. Doing this may offer you a better quality of life."

Hinawakan ni mama ang aking kamay at pinisil iyon. Tingnan ko ito at pinisil din kamay niya upang malaman niya na okay lang ako.

"But in your case, Ylave. You can fight your fears at night right?"

Tumango ako.

Somehow I can walk through it even though I know it's dark but I do experience hallucinations.

Pinaalalahan pa kami bago kami nagpaalam dito. Ang follow check-up ay next month.

Nagpasalamat na kami sa doctor at umalis.

"Magiging okay kana anak, wag mo ng isipin nangyare sa papa mo Ylave hindi niya magugustuhan itong nangyayare sayo na kada madilim ay inaatake ka. Nag aalala ako sayo, Ylave. Nung na kidnapped ka, Hindi mo alam kung gaano ako katakot na mawala ka din saakin."

Malungkot ko itong hinila at niyakap.
"Ma, hindi po ako mawawala sa inyo" bumuntong hininga ako dahil natatakot din ako na maiwan si mama, wala na mag aalaga sa kanya pag nawala din ako. Tutuparin ko pangako ko kay papa na lagi kaming magkasama.

"Malalampasan ko po iyon lahat, lahat ng atake kahit madilim, promise ko sainyo yan." I parted us and look at her. She looks wanted to cry but she still half smiling at me.

"Wag kana malungkot, ma! Sino ba may sabi mawawala ako? I'm still here oh! Kaya wag kana mag alala"
Inakay ko si mama pag lalakad at lagi ko siyang pinapaalahan na wag na siya mag alala pa saakin. Kahit paulit ulit ko na iyong sinabi alam ko na hindi mawawala sa kanya ang pag aalala.

I love her so much that I want to live with her until my last breath.

Kumain kami sa isang restaurant na nakita namin habang tinatahak ang pauwe saamin. Ayaw pa ni mama pero dahil makulit ako ay wala na siyang nagawa.

Hinampas ako ni mama dahil sa kakulitan ko. "Ikaw talagang bata ka pwede naman tayong mag luto sa bahay ng gusto mo! Mukhang mahal dito, anak" lintana niya.

I pushed the glass door. I smiled at her.

"Ma, treat ko sayo ito dahil ikaw ang pinaka mapagmahal na nanay sa buong mundo kaya sa mahal tayo kakain." I giggled when her brow furrowed.

Alam ko na walang konek. Hahahaha

Pinaupo ko na ito at tinawag ang waiter. "What's your order ma'am?" Nakangiti akong tinanggap ang menu nila. Habang si mama ay nililibang ang sarili sa loob ng resto.

I order her favorite sinigang na hipon including rice and while I order pasta. I added some dessert on it and juice.

"Is that what you like, Ma'am" he smiled and nooded at him.

Umalis na ito at tumingin saakin Ina.
"Ma, nagustuhan niyo ba?" Tanong ko sa kanya.

"Paanong 'di ko magugustuhan? Ganda ng lugar...kahit kakain lang pinunta dito, nabusog na ako sa tanawin." I smiled at her. Sa likod kase nito ay kitang kita ang bundok na kapag tinatamaan ng araw ay nakakahalinang pag masdan. Meron ilang mga bahay sa malayo.