Impervious to his action

Chapter 29

Ylave's POV

Namulat ako sa isang pamilyar na kwarto. Bumangon ako at pinakaramdaman ang sarili, ang liwanag sa labas ay tumama sakin na saglit na pag kabulag.

Pumikit ako at sunod sunod ang mga alaala kagabi nangyari. How it happen nasa mismong birthday ko ay may kukuha saakin. Ka mukha iyon ni Oniel. May pinaamoy ito saakin at kusa ako nawalan ng malay. Nagising na lang ako sa madilim na lugar at kung may ilaw man nun ay ang takot ang na unang naramdaman ko.

Sinubukan ko bumangon pero bumagsak din ng mahilo ako. Sigurado ako ng dahil iyon sa pinaamoy saakin. Nagmulat muli ako at ang nangyare sa papa ko ang nakita ko sa parte ng dilim. Takot ang naramdaman ko ng lumingon sakin ang pumatay sa papa ko. Takot akong umatras at nanginginig. Agad akong pumikit at sinabi sa sarili na ilusyon lamang iyon. Hanggang dun na lang at agad na nagmulat. Sa pag mulat na iyon ay bumalik ako sa reyalidad.

"Wag ka muna bumangon" tumingin ako sa nagsalita. I parted my lips. It's Oniel. Siya ba talaga nag gawa nun sakin? Pero kilala ko siya, hindi niya magagawa ang bagay na iyon.

"I've scared the hell out me, Dale" I softened my face hearing that from him. He worried as if he's not always leaving me. Hindi ako nagsalita.

Simula nung nag paalam siya na mawawala siya, ngayon lang ulit siya nagpakita.

I know myself that even I push him away, part of me want him to stay and let him bugging me because I'm still not over him.

Para akong masisiraan sa kakaisip sa kanya, hindi ko alam kung galit pa ba nararamdaman ko sa kanya o pangungulila. Sa tuwing pinaalalahan ang sarili na wala na talaga pero mas lalo ko siya hinahanap.

Ngayon na malapit siya sa akin. Pwede ko siyang hawakan pero natatakot ako magulat ko siya.

I have time to scan his face. Humahanga parin sa kanyang mukha. Nung kami palagi ko itong tinitingnan at minsan pinipisil ko pisngi dahil bukod sa malambot, natutuwa rin ako pag nasisimangot na dahil lagi ko napapagtripan ang mukha niya.

"Ylave, please talk to me. Natatakot ako kapag 'di ka nagsasalita" Maamo itong tiningnan ako, parang takot siyang masaktan ako kahit pag bukas ng labi niya para iparating na nagaalala siya.

Marami man ako gustong sabihin sa kanya. Namayani saakin wag umimik at hinayaan ang sarili tingnan siya.

Akma niya akong hahawakan ng bumukas ang pinto. Tumambad si mama may dalang pagkain. Lumawak ang ngiti nito ng makita ako.

"Anak, gising kana pala"
Agad na tumayo si Oniel sa pagkakaupo niya at pinaltan ni mama.

Hinawakan niya kamay ko.
"Kamusta anak? May masakit ba sayo?"

Umiling ako. "Okay lang ako, Ma."
Mahina ko sabi.

"Pinag alala mo ako anak. Ayoko na pati ikaw mawala saakin." Nangingilid ang luha nito. Mahigpit ko din hinawakan ang kamay niya. Alam ko takot niya. Kami na lang ang sandalan ng isa't-isa.

"Hindi po ako mawawala okay na po ako." Sabi ko at tumingin kay Oniel.
Na ngayon ay nakatingin din saakin. Mukhang nagulat siya nang biglang pag tagpo ng mata namin.

"Siya nag dala sayo dito, kasama niya si Hadex"

"Nasaan na si Hadex?"

"Umalis na siya anak..."

"Bakit hindi po siya nagpaalam?"
Malungkot kong sabi. 

"Sa totoo lang ayaw niya umalis, gusto niya pagising mo saka siya aalis pero pinilit namin siya ni Ellaine na umalis na dahil may flight pa siya na kailangan sundin."