Impervious to his action

Chapter 33

Everything was change. The people in a new environment was not easy at all.

The first month was not good. My mother worried about me when she sees me in the corner of my room crying that day.

"Ma..." I called. My eyes puff red because of crying in couple of hour.

Umuwe akong umiiyak, dumating akong umiiyak. My mind is shut unable to think what next step to make.

"It's okay...I'm here." Umiyak ako sa braso niya that time. Marinig sa kanya ang salitang iyon ay pansamantalang guminhawa ang pakiramdam ko.

I told her what happen and Hadex has a feelings for me. She is shock that time. Alam niya na may gusto si Hadex saakin. Diko alam kung sino sino pa nakaalam.

Ganon ba ako ka bulag? Kamanhid para hindi malaman.

Parang hirap siyang intindihin ang sinabi ko, ang ginawa niya lamang ay yakapin ako. To ease the pain that I'm feeling.

"Ma, umalis na tayo dito. Ayoko na po dito. I can't see them. I only hurt them or they hurt me. I don't want to hurt them anymore. Please!" I pleaded.

"Pero Ylave mahirap naman ang gusto mo." Bumuntong hininga ito. "Sege, kung aalis tayo..saan naman tayo pupunta, anak?"

"Kahit saan ma, basta malayo rito."

"Sigurado ka ba dyan?" Tanong niya. Parang nag aalala ito sa kung ano ang magiging kinabukasan namin.

That day we moved out away from them. Away from the person that I thinking I'm going to spend a more years with but not anymore.

I lost Hadex. I lost my friend.

I lost Oniel. I lost my first love.

I lost everything that we shared with them. Their family. The places, the warmth the memories, it's all gone.

"Pasok na tayo sa loob anak." Naiwan ako sa labas. Tiningnan ko ang kapaligiran.

Ito ang simula. Nakatayo ako sa bahay na nilipatan namin. Malayo sa lugar na nakasanayan ko. Sobrang ingay, maraming sasakyan at maraming tao.

Bumuntong hininga ako at pumasok sa loob.

This is the better. You can start over, Ylave

I hope so.

Maliit lang ang bahay at okay na rin saamin ni mama. Kung titingnan mas maganda pa dito bahay namin dati.

"Smile anak!"

Pinilit ko ngumiti sa camera. Gusto ni mama mag pa-picture para isasabit daw niya sa maliit naming sala. The thought of it I just smile. Minsan lang naman to.

Tuwang tuwa si Mama ng isininabit na niya ang larawan namin. Maganda ang mga ngiti namin roon. Parang hindi napipilitan.

Months pass by nakakausad kami ni mama. Sinabi ko sa kanya na gusto ko mag patayo ng coffee shop. Ngumiti ito. Umalis ito pumunta sa kwarto niya ng makabalik may dala na ito at nagtaka ako ng may binigay siya sa akin.

Isa itong account ni papa sa banko. Nakita ko ang kalaking halaga nakasulat dito.

"Ma..." I can't formulate a word. Nag hihintay ng paliwanag.

"Inipon yan ng papa mo para sa pag aaral mo, kapag nag kasakit ka at kapag kinasal ka. He plan it na parang alam niya na mawawala siya ng maaga. Mahal na mahal ka Ylave ng papa mo at sa tingin ko ito ang araw na iyon. Sayo yan kaya gamitin mo sa gagawin mong negosyo."

Agad naman nag si takas ang luha ko mula sa mata. Wala akong naging reklamo sa magulang ko. Napakabuti nila. Maswerte parin ako sa magulang. Kahit pakiramdam ko hindi umaayon ang langit saakin.