İntikam...
Yıllarca süren, nice canların katili olan duygu. Dila'nın yaşamasındaki tek amaçtı intikamını almak. Bunun için savaştı yıllarca. Bunun için nefes aldı, bunun için kalbi attı. Çok bedeller ödedi intikamını almak için. Çok canı yandı bu i...
Azad durmuştu. Dila'dan hesap sormamış, beklemişti. Bu her ne kadar zor olsa da. "Dedemi neden öldürdün?" diye haykıramamıştı yüzüne. "Benim babam yerine koyduğum adamı neden benden aldın?" diyememişti.
Dila'nın toprak harelerine baktığı anda kopuyordu yüreğinden bir parça. O gözleri o gün Turhan konağında ilk gördüğü anda, anlamıştı yıllar önce gördüğü gözler olduğunu. Ama kabullenememişti. Yıllarca onu arasa da karşısına çıkacağını hiç düşünmemişti çünkü. Karısı olacağını ise aklının ucundan geçirmezdi.
Ama olmuştu işte. Kader onların yolunu bir yerde kesiştirmişti tekrardan.
Zaman geçtikçe o toprak gözlerin neden rüyasına girdiğini de anlamıştı Azad. O gözler içinde her daim bir yangın barındırıyordu. Tıpkı Azad'ın her daim yüreğinde bir yangın barındırdığı gibi.
Kollarına yığılan Dila'yı sıkıca tuttu. Yüzüne elini koyup hafifçe sarstı. Gözleri kapanmak üzereydi.
"Dila kendine gel. Sakın Dila, sakın kapatma gözlerini."
Dila onu duymuyordu bile. Bilinci tamamen kapanmıştı. Hayattan kopmuştu.
Azad Dila'nın bacaklarının altından elini geçirip kucağına aldı ve koşar adımlarla çıktı odadan. Merdivenlerden inerken "Boran!" diye bağırdı. Saat epey geç olduğundan herkes uyuyordu. Çıkan olmayınca bir kez daha bağırdı kardeşine.
Boran odasından apar topar çıktığında abisinin halini görmüş ve yarı açık olan gözü tamamen açılmıştı. "Abi ne oldu yengeme?"
Seslerden dolayı diğerleri de uyanmış ve odalarından çıkmışlardı.
"Bayıldı, ateşi çok yüksek."
Konakta ardı ardına bağrışlar koparken Boran, abisinin peşinden bahçeye inmişti. Konaktan çıktıklarında kapının önündeki arabanın kapısını açtı hemen. Azad Dila ile birlikte arka koltuğa oturmuş ve Boran'da öne geçip aceleyle arabayı çalıştırmıştı. Asil konağından ardı ardına arabalar çıkmıştı.
