Sweet Melody

3

Πανσέληνος του Σεπτέμβριου.

 Το φεγγάρι γέμισε μετά από έναν μήνα, τριάντα μέρες αναμονής για να αντικρίσουμε ξανά αυτό το υπερθέαμα. Υπερθέαμα για εμάς τους λάτρες των άστρων και των αστερισμών. Η μαγεία του φεγγαριού έχει την τάση να με συνεπαίρνει, να με κάνει να σκέφτομαι. Το παρελθόν κυρίως. Αντικρίζω μπροστά μου ένα υπερθέαμα, το έντονο φως του φεγγαριού σήμερα είναι ικανό να φωτίσει την παραμικρή χαραμάδα, την πιο σκοτεινή γωνία της πόλης. Είναι ικανό να δώσει λίγο φως, σε αυτούς που αναζητούν επανειλημμένα έναν λαμπρό φάρο για να στηριχτούν, να αναπνεύσουν ξανά με τον ίδιο μαγικό τρόπο που συνήθιζαν να κάνουν. Μου αρέσει όταν ο ουρανός με κάνει να αισθάνομαι τόσο ασήμαντη.

Ό,τι και να γίνει, όσο βλέπουμε το ίδιο φεγγάρι ποτέ δε θα είμαστε μόνοι

Ακούγεται τόσο όμορφο και κλισέ έτσι; Γιατί όμως οι περισσότεροι άνθρωποι δακρύζουν; Τι άραγε να σκέφτεται ο καθένας; Κάποιον αποτυχημένο έρωτα; Κάποιον δικό τους άνθρωπο που έχει φύγει από την ζωή; Ή μήπως κάποιο όνειρο που ελπίζουν πως θα βγει αληθινό; Ουφ, δύσκολο πράγμα να νιώθεις, πόσο μάλλον όταν το συναίσθημα παρασέρνει και κάποια δάκρυα. Ή ακόμη χειρότερα, όταν ο πόνος εμφανίζεται απρόσκλητος. Ώρες- ώρες ζηλεύω φρικτά την Elena Gilbert, μπορούσε να σβήσει την ανθρωπιά της μέσα σε κλάσματα ενός δευτερολέπτου, μπορούσε να σταματήσει τον πόνο χωρίς τίποτα να της θυμίζει αυτή την θλιβερή ανάμνηση. Ίσως ευθύνομαι και γω για την κατάσταση στην οποία άθελά μου ή μη, βρέθηκα. Ερωτεύτηκα. Τον ερωτεύτηκα παράφορα και του έδωσα τα πάντα. Είχα βρεθεί σε σημείου εθισμού. Ο έρωτας για μένα είναι εθισμός.

«Τον σκέφτεσαι, έτσι δεν είναι;», η φωνή του αδερφού μου με επανάφερε στην πραγματικότητα και βιαστικά σκούπισα με την άκρη της ζακέτας μου τα λιγοστά δάκρυα που είχαν κάνει την εμφάνισή τους.

«Είμαστε όλοι άνθρωποι που κάποιες φορές κάνουμε κακά πράγματα., προσπάθησα να αστειευτώ αλλά η σπασμένη μου φωνή στο τέλος με πρόδωσε.

«Σε νιώθω απόλυτα. Κι εμένα με χαλάει. Αλλά να σου πω κάτι; Υπομονή. Πανσέληνος είναι. Θα περάσει.», ο αριστερός του ώμος βρέθηκε σε σύγκρουση με τον δεξί δικό μου.

«Δεν περνάει τόσο εύκολα, σε κάθε πανσέληνο μου υπενθύμιζε πόσο όμορφη είμαι ακόμη και κάτω από το φως του φεγγαριού.»

«Μικρή; Κάθεσαι και χαλιέσαι παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Κοίτα τον εαυτό σου και πες μου τι βλέπεις. Γιατί εγώ πλέον βλέπω μια κοπέλα να θρηνεί για έναν μαλάκα που το μόνο που σκεφτόταν ήταν να ασκεί βία πάνω της και να την πηδάει.», τα λόγια του ακούγονται τόσο σκληρά αλλά δυστυχώς αυτή ήταν, είναι και θα είναι η πραγματικότητα.