Ανάμνηση, θηλυκό, γένος άλλοτε ενικού και άλλοτε πληθυντικού αριθμού
Ορίζεται συνήθως ως ένα παρελθοντικό γεγονός που μπορεί κάποιος να ανακαλέσει στη μνήμη του, άθελα του ή όχι.
Αλήθεια, μοιάζει κάπως σαν ευχή και κατάρα μαζί. Κι αυτό γιατί οι όμορφες αναμνήσεις δε μας ενοχλούν, ακόμα κι αν έρχονται απρόσκλητες. Κι όχι μόνο δε μας ενοχλεί η εισβολή – επιβολή - τους, μα κάποτε τις λαχταράμε να 'ρχονται έτσι, απροσδόκητα. Οι άσχημες κι οι τρομακτικές όμως, δε θέλουμε να 'ρχονται χωρίς να χτυπάνε πρώτα την πόρτα, χωρίς να τις περιμένουμε, χωρίς να 'μαστε προετοιμασμένοι. Μα το παρελθόν μας διδάσκει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όσα ζήσαμε. Το παρελθόν μας δεν πρέπει να μας κρατάει πίσω, μα πρέπει να υπάρχει έτσι ώστε να συγκρίνουμε, να μαθαίνουμε, να βλέπουμε την εξέλιξη, να καταλαβαίνουμε πότε κάνουμε λάθος και πότε όχι, να μεγαλώνουμε μέσα απ' αυτό. Το μυαλό του ανθρώπου φαντάζει σαν ένα κουτί, ένα κουτί γεμάτο αναμνήσεις και προσδοκίες. Αναμνήσεις ιδιότροπες, αναμνήσεις που ξεπροβάλλουν απροσδόκητα, αναμνήσεις αμήχανες, τολμηρές, ύπουλες, αναμνήσεις θεριά ολόκληρα, αναμνήσεις νοσταλγικές, σχεδόν συγκινητικές, αναμνήσεις αναλώσιμες και κάπως επιτηδευμένες κι αναμνήσεις όμορφες.
«Τι ένιωσες μόλις τον αντίκρισες;», η ερώτηση της ψυχολόγου δεν με ξάφνιασε, αντιθέτως την περίμενα με ανυπομονησία.
«Φόβο. Αυτό ένιωσα. Ένιωσα το σώμα μου ολόκληρο να παγώνει, ήταν λες και πατούσα σε καρφιά και όχι στις ψηλές μου γόβες. Από το μυαλό μου πέρασαν όλες οι αναμνήσεις που είχαμε φτιάξει, σαν μικρού μήκους ταινία. Το παράδοξο σε όλο αυτό ήταν πως καμία άσχημη και ψυχοφθόρα ανάμνηση δεν εμφανίστηκε. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που τον γνώρισα, την πρώτη μας βόλτα, το πρώτο γλυκό φιλί που ανταλλάξαμε»
«Το έβαλες στα πόδια όμως, δεν επέτρεψες μόνο τις όμορφες αναμνήσεις να ξεπηδήσουν στο μυαλό σου»
«Σου έχω πει, δεν μπορώ να τις ελέγξω πια. Με τρώνε, σιγά – σιγά, νιώθω την ψυχή μου να φθείρεται λες και είναι ένα παλιό σακάκι. Μόλις συνειδητοποίησα τι συμβαίνει, έφυγα. Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στην πιάτσα των Uber, μπήκα στο πρώτο ελεύθερο και πήγα σπίτι μου. Δεν έκλαψα, εκπληκτικό έτσι;», όσο αφηγούμουν τα χθεσινοβραδινά γεγονότα ο αντίχειράς μου είχε ματώσει.
«Ο αδερφός σου με πληροφόρησε πως του μίλησες, του εκμυστηρεύτηκες πως φοβάσαι ακόμη και την σκιά σου. Δεν γίνεται όμως απλά να επιβιώνεις, χρειάζεται και να ζήσεις. Ξανά από την αρχή, να ερωτευτείς, να ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙΣ»
«Ο Ράιαν με αποφεύγει, με βλέπει στον διάδρομο και είναι ικανός να χρησιμοποιήσει το ασανσέρ αρκεί να μην περάσει λιγοστά λεπτά από την ημέρα του στο πλάι μου»
«Είσαι ερωτευμένη μαζί του;»
«Ναι, είμαι!»
«Πες του το! Πρέπει να του το πεις»
«Όχι, αυτό είναι αξιοθρήνητο. Δεν θα τον παρακαλέσω για να μου δώσει σημασία, ούτε να με αγαπήσει και αυτός. Δεν θέλει να χαλάσει η φιλία που έχει με τον αδερφό μου, ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρος σε αυτό το κομμάτι», ο τόνος της φωνής μου ανέβηκε και οι δυο μου παλάμες βρέθηκαν σε σύγκρουσή με το ξύλινο γραφείο.
Πιστεύω πως κάτι δεν πάει καλά. Δεν είμαι σίγουρη αν όντως δεν καταλαβαίνουμε ή αν το παίζουμε τρελίτσα προκειμένου να περάσει αυτή η ώρα. Η ψυχολόγος προσπαθεί να με πείσει την αναγκαιότητα του να μιλήσω στον Ράιαν για τα συναισθήματά μου, ενώ παράλληλα εγώ προσπαθώ να με πείσω πως δεν άκουσα την σαχλαμάρα που εξέφρασε μόλις λίγα λεπτά πριν. Πρέπει, άκου εκεί πρέπει. Ποιος καθορίζει το τι πρέπει να κάνουμε, να πούμε. Το νόημα που λαχταράμε δεν είναι πουθενά κρυμμένο. Δε γνωρίζει από κανόνες, δεν τους τηρεί, δεν υπάρχει. Δεν είναι καθόλου εύκολο να κατανοήσουμε σε βάθος τον εαυτό μας πόσο μάλλον να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι ζητάμε απ' τον ίδιο και απ' τη ζωή μας γενικότερα. Είναι τρομακτικά διαφορετικό για τον καθένα μας το «πρέπει». Είναι σαν να λέμε, πως μια μητέρα ΠΡΕΠΕΙ να θηλάσει το νεογέννητο ακόμη και αν το γάλα της είναι δηλητήριο. Τα «θέλω» είναι αυτά που κάνουν την διαφορά. ΘΕΛΩ να θηλάσω το παιδί μου, θέλω να φωνάξω στον Ράιαν πως είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί του και πως τον χρειάζομαι για να βγω από την μαυρίλα μου.
«Μόλις μου παραδέχθηκες ότι θεωρείς τον εαυτό σου αξιοθρήνητο επειδή ερωτεύτηκες. Έχεις χτίσει έναν ανεξήγητο τοίχο γύρω από το εγώ σου και δεν αφήνεις κανέναν να σε προσεγγίσει. Δεν γίνεται να πεθάνεις όμως μόνη σου, όλοι μας κάποια στιγμή αποζητούμε την συντροφικότητα, μια αγκαλιά και ένα φιλί για καληνύχτα»
«Δεν είναι ότι δεν θέλω, φοβάμαι. Φοβάμαι να μάθει ο Ράιαν για το παρελθόν μου, για την μαυρίλα της ψυχής μου»
«Οφείλεις όμως να του εξηγήσεις τι συνέβη εκείνο το βράδυ μεταξύ σας. Ήταν παρόν σε μια από τις πιο σκληρές κρίσεις πανικού που σε έχουν πιάσει όσο καιρό μιλάμε μαζί»
«Το τι οφείλω να κάνω από δω και πέρα, δεν αφορά κανέναν. Δεν είμαι υποχρεωμένη να του ανοιχτώ, αν υπήρχε κάτι παραπάνω και από την μεριά του θα είχε κάνει κίνηση. Από μικρές σπόντες χόρτασα, θεωρείται μεγάλος άνθρωπος. Με σιγουριά σου λέω πως δεν θα μάθω σε κανένα αρσενικό πως χτίζεται και πως κρατιέται μια σχέση»
YOU ARE READING
Sweet Melody
Teen FictionΚαρδιές πληγωμένες, μάτια γεμάτα δάκρυα και τρεμάμενα χέρια. Δυο διαφορετικά άτομα που το μόνο που τους ενώνει είναι το μίσος. Και το σεξ! Η αγάπη δεν είναι πάντα όμορφη, συνήθως είναι επίπονη και φέρνει στην επιφάνεια παλιές - και όχι τόσο ευχάριστ...
