Sweet Melody

12

«Έξι, επτά, οκτώ και πάμε», η φωνή της καθηγήτριας του χορού ήχησε στερεοφωνικά σε όλη την αίθουσα και τα πόδια μας υπάκουσαν στην εντολή της.

Οι μέρες περνάνε γρήγορα, απαλύνοντας κάπως τον πόνο, δεν τον γιατρεύουν όμως. Η καθημερινότητα μου έχει τεθεί σε λειτουργία πτήσης, όλα μοιάζουν μίζερα και συνηθισμένα. Η ρουτίνα επανήλθε όπως ήταν προτού γνωρίσω τον Ράιαν. Σχολή, δουλειά, σπίτι και πάλι από την αρχή. Όσο για τον Ράιαν; Έχει σταματήσει να έρχεται από το σπίτι μας, έχει σταματήσει να με φωνάζει στο διαμέρισμά του. Έχει εξαφανιστεί από την ζωή μου μια και καλή. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, όλα φαίνονται διαφορετικά και πιο ήρεμα. Έπειτα από καιρό, νιώθω την ανάγκη να αφοσιωθώ στον εαυτό μου και στις σπουδές μου. Ο χορός και η μουσική έχουν εισέλθει για τα καλά στην νέα σελίδα της ζωής μου. Δεν έχει υπάρξει μέρα που να μην έρθω στην σχολή, ιδίως στα μαθήματα χορού. Στην ομάδα όλοι συνυπάρχουμε αρμονικά, με λιγοστές εντάσεις όπως είναι φυσιολογικό. Οι χορογραφίες κάθε φορά γίνονται και καλύτερες, αποκτάνε ζωή μέσα από τους ήχους των παπουτσιών μας. Το να χορεύεις με τα πόδια είναι ένα πράγμα, αλλά το να χορεύεις με την καρδιά, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Έχει αυτή τη μαγική ικανότητα ο χορός. Λες και βρίσκεις τον εαυτό σου απ' τη μια στιγμή στην άλλη, να πετάει στα ουράνια και να είναι τόσο απελευθερωμένος όσο δεν ήταν πραγματικά ποτέ.

Ο χορός, είναι η πιο αγνή συζήτηση μεταξύ ψυχής και σώματος. Και δε θα το καταλάβεις αν δεν το νιώσεις. Είναι ευτυχία. Είναι αυτή η απελευθέρωση που νιώθεις κάθε φορά που τα πόδια σου ακολουθούν, ασυναίσθητα μάλιστα, το ρυθμό της μουσικής και δημιουργούν το πιο απίθανο κι εντυπωσιακό θέαμα γι' αυτούς που ξέρουν να το απολαμβάνουν.

«Νιώθω σαν να παίζουμε στο Μια Σύγχρονη Σταχτοπούτα και από κάπου θα εμφανιστεί ο Joe», η συμφοιτήτριά μου Άλισον σχολίασε πειραχτικά καθώς η μουσική χαμήλωνε.

«Είμαστε σαν σκηνή βγαλμένη από την μεγάλη οθόνη του σινεμά, κωμωδία ή δράμα θα φανεί την ημέρα της παράστασης και στο χειροκρότημα», απάντησα και γω με την σειρά μου καθώς άρπαξα το μπουκάλι με το νερό μου.

«Cassie, σήμερα δεν θα μας πεις όχι. Θα έρθεις μαζί μας για ποτό ακόμη και αν χρειαστεί να έρθουμε να σε πάρουμε με το ζόρι από το σπίτι», ο Τζέισον 'χτύπησε' πειραχτικά την μύτη μου, τραβώντας με κοντά στο ιδρωμένο του σώμα.

«Δεν μπορώ να πω όχι σε αυτά πανέμορφα ματάκια, αλλά Τζέισον; Βρώμας», γέλασα δυνατά και ως απάντηση έλαβα μια ελαφριά σφαλιάρα στα οπίσθιά μου.