Sweet Melody

16

Chapter 16

Έρωτας.

Πρόκειται για μια διαδικασία που άθελα μας ή μη την βιώνουμε. Για τον έρωτα έχουν γραφτεί χιλιάδες ιστορίες, εκατομμύρια σελίδες. Στον έρωτα συνταράζεται όλο το είναι του ανθρώπου. Σπαράζει ο μισός και ο άλλος μισός ελπίζει. Ελπίζει να μην ήρθε αργά. Από την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, μέχρι την ιστορία του κυρίου Darcy και της Katherine. Από την πιο σύγχρονη ιστορία αγάπης-πόνου, αυτή του Hardin και της Tessa, όπου και οι δύο πρωταγωνιστές βίωσαν στο πετσί τους τι θα πει πόνος. Κανείς δεν είπε ότι θα είναι ανώδυνο, κανείς δεν ορκίστηκε ότι θα είναι εύκολο. Πονάει άραγε όταν βλέπεις έναν δικό σου άνθρωπο να πλαντάζει από πόνο; Πονάει άραγε όταν γνωρίζεις ότι για αυτή την άθλια κατάσταση φταις εξολοκλήρου εσύ; Όσοι έχετε αγαπήσει, δεν γίνεται να μην έχετε λυγίσει στην θέα του δικού σας ανθρώπου να σας κοιτάζει με μάτια γεμάτα δάκρυα, γεμάτα πόνο και οργή. Ναι, θυμώνει όποιος αγαπά. Όχι επειδή είναι εγωιστής, επειδή βρέθηκε στην θέση του θύματος εξαιτίας του πιο αγαπημένου του προσώπου.

«Σκατά, Cassie! Σκατά, σκατά, σκατά, ανάθεμα τη ώρα που σου μίλησα, σκατά!», ακούω τον Ράιαν να βρίζει σαν νταλικέρης αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο.

«Γιατί συμπεριφέρεσαι λες και σκότωσες άνθρωπο; Είπες κάτι κακό; Πιστεύεις ότι τα συναισθήματα είναι μονόπλευρα; Πότε ήταν Ράιαν; Θύμισε μου ποια έκλαιγε σαν μωρό παιδί στο αμάξι σου; Εγώ! Ξέρεις τον λόγο;», κάθομαι καλύτερα στον καναπέ και τρίβω τα κουρασμένα μάτια μου.

«Όχι»

«Θέλησες να τον μάθεις;»

«Όχι...»

«Θέλεις να τον μάθεις;»

«Ναι»

«Έκλαψα γιατί δεν θα σε έβλεπα, δεν θα ήσουν εδώ τα σαββατοκύριακα που έχετε ρεπό, δεν θα με πείραζες 'διακριτικά' για να μην μας πάρει είδηση ο αδερφός μου. Ξέρεις πόσο πονάει να είσαι ερωτευμένος και ο άλλος να σε βλέπει ως τρύπα;»

«Ώπα! Παραλογίζεσαι, η απόφαση ήταν κοινή. Δεν θυμάμαι να σε βίασα, το θέλαμε και οι δύο»

«Δεν παραλογίζομαι Ράιαν, σε κυνήγησα. Με σιγουριά μπορώ να σε πω πως δεν σε κυνηγούσα για να με πηδήξεις. Ρωτούσα για σένα, μιλούσα για σένα, τρελαίνομαι για σένα»

Παλιότερα, όταν σκεφτόμουν την κατάσταση που βίωνα, την χώριζα σε καταστάσεις. Πρόσεχα τι θα πω, πως θα ακουμπήσω τον άλλον.

Δεν το κάνω πια! Όχι επειδή μεγάλωσα, δεν θα μεγαλώσω ποτέ στο μυαλό, ό,τι και αν περάσω. Τώρα σκέφτομαι την ζωή μου με τον Ράιν. Λυπηρό τουλάχιστον, να βασίζεται η ευτυχία μου σε μονάχα ένα άτομο. Που αυτό δεν είναι καν ο εαυτός μου. Λυπηρό να ζω με την σκέψη μου να βασανίζεται. Βασανιζόταν, λάθος μου. Τώρα ξέρω τι θέλει, θέλει εμένα και καμία άλλη δεν του χαρίζει αυτό το συναίσθημα. Καμία άλλη δεν θα το χαρίσει την ηδονή που μπορώ να του χαρίσω εγώ.

«Τι κάνουμε ρε μικρή;»

«Ρωτάς σε έναν ερωτευμένο τι κάνουμε; Έρωτα. Σχέση. Συναίσθημα. Αυτές οι λέξεις ξεπηδάνε στο μυαλό μου, νόημα δεν βγάζουν. Προχωράμε μαζί;»

«Δεν αντέχω την ιδέα πως θα σε πληγώσω...»

«Ξέρεις τι έχω περάσει, γνωρίζεις τον προσωπικό μου βίο από την αρχή. Δεν ξέρεις όμως ότι ο πόνος είναι βαθύς, έχει ριζώσει μέσα μου και φοβάμαι τον έρωτα. Ξαφνικά όμως, από την μια μέρα στην άλλη, όλα μέσα μου άνθισαν. Νιώθω λιγάκι μουδιασμένη. Πονάει η ουλή βλέπεις», τα μάτια μου γέμισαν δάκρια και τα μάγουλά μου καλύφθηκαν από αυτά.

«Μην κλαις γαμώτο σου», σκούπισε τις άκρες των ματιών μου με τα ακροδάχτυλά του.

«Χρειάζεται να μεγαλώσεις, στο μυαλό κυρίως. Αν δεν βασιστείς στα δικά σου πόδια, κανείς γκόμενος, κανένας εραστής δεν θα σε βοηθήσει. Δεν είναι ότι δεν το θέλω, σε θέλω, θέλω μόνο εγώ να σε αγγίζω. Αλλά φοβάμαι, φοβάμαι ότι σπας εύκολα. Στο πρώτο μου λάθος θα λυγίσεις και θα πονέσεις», συνέχισε λέγοντας.

«Μου είναι δύσκολο να σε αφήσω να φύγεις», έκλαιγα με λυγμούς πλέον.

«Μην φύγεις και συ, όχι και συ...», ξέπνοα απάντησα.

«Δεν θα φύγω, αλλά τα δύσκολα τώρα ξεκινάνε», άνοιξε τα χέρια του καλώντας με στη αγκαλιά του.

Αρκεί μια αγκαλιά για να ανατρέψει τα πάντα. Κάτι τόσο απλό, τόσο καθημερινό, αλλά ταυτόχρονα τόσο πηγαίο, τόσο ρομαντικό μέσα στην λιτότητά του. Υπάρχουν στιγμές που η κίνηση αυτή είναι απαραίτητη για να συμπληρώσει ένα αληθινό συναίσθημα. Περίμενα αυτή την αγκαλιά πως και πως, μετρούσα σαν φυλακισμένη τις μέρες μέχρι την λύτρωσή μου.

«Cassie», ψιθυρίζει. «Μου έλειψες. Με όλες τις έννοιες».

«Πες το πάλι, Ράιαν»

«Μου έλειψες πάρα πολύ. Μου λείπεις κάθε μέρα όλο και περισσότερο»

Τοποθετώ προσεκτικά το κεφάλι μου στο στήθος του και μόλις νιώσω τα χείλη του στην κορυφή του κεφαλιού μου, κλείνω τα μάτια μου, αφήνοντας μια κραυγή ηρεμίας. Δεν χρειάζεται να αντισταθώ άλλο, να υποκριθώ πως δεν νοιάζομαι για αυτό τον άνθρωπο.

Όλα πλέον έχουν βρει τον δρόμο τους...