Kâbus 🔍 (KİTAP OLUYOR) 📢📢

Yeni başlangıç

🌿🌿🌿Görüş ve önerilerinizi bekliyorum mutlaka öpüldünüz 😘🌿🌿🌿

Hani yorumlarım?
Yorumlar azalırsa haftada bir bölüme düşürürüm benden söylemesi 😉

Verdiğim sözlere her zaman sadık ve aceleci oldum. Özellikle kendime verdiğim sözleri tereddüt etmeden yerine getirdim.
En azından getirmeye çalıştım.

Oğuz bana geldiğinde karşımda kaybolmuş, öfkeli bir ruh bulmuş ve onun hayata döndürmeye, karanlığından çıkarıp almaya kendime söz vermiştim.
Şimdi ıslak, yıpranmış kağıt parçasına bakarken içim endişe ile dolmuş, bu davayı onu etkilemeden nasıl sonuçlandırırım diye düşünmeye başlamıştım.

"Başkomiserim.."

"Biliyor değil mi?"
Bakışlarımı çevirdiğim adam endişe ile kasılmış yüzünü eğerek, başını olumlu anlamda salladı.

"Bunu o mu istedi?"

"Böyle olacağını bilmiyordum başkomserim"

"Bana neden söylemedin?"

"Bilmiyorum"

"Artık benden bir şeyler mi saklamaya başladın?"

"Öyle değil başkomserim! Ben sadece yardımcı olmak istemiştim."

"Onun yatıp dinlenmesi gerekiyordu, online bir şekilde cinayet çözmesi değil!"

"B-Ben özür dilerim"
Derin bir nefes aldığım da kapının hızla açılıp içeriye telaşla giren bedene çevirdiğim bakışlarım ile sıkıntıyla ofladım.

"Şu kağıda bende bakabilir miyim başkomserim"

"Hayır"
Anlında birikmiş tere bakarak söyledim.
Duraksayan bedeni ve kasılmış yüzü ile kalakalmıştı.

"Senin burada olmaman gerekirdi"

"O, soruşturmada benim ile ilgili bir şey bulunmadan önceydi."

"Yine de..."

"Yine de diye bir şey yok başkomserim, soruşturmaya yardım edeceğim."

"Kuralları unutmuş olmalısın ama hatırlatmalıyım sanırım, soruşturmada adı geçen bir polis memuru soruşturma dışında kalır."

"Unutmadım, haber veriyorum sadece. Eğer beni soruşturmaya dahil etmezseniz kendim sorustururum"

Bu tavrı gençlik yıllarımı hatırlatırken tebessümümü gizleyemedim. O da gülümseyen yüzüme bakıp duraksadı

"Peki, gözümün önünde olman daha güvenli"
Rahatlayan yüz ifadesiyle dikleşip kollarını göğsünde bağladı.
Dosyanın içindeki kağıt parçasını ona uzattığımda elimden hızla kapıp incelemeye başladı.

"Kimliğini teşhis ettik mi?"
Diye soran Oğuz ile bakışlarımı Ümit'e çevirdim.
Gözlerimi yumarak onayladığımda anlatmaya başladı.

"Maktûl, Cevat Çakır 52 yaşında avukat.." dediğinde duraksayan Oğuz'un yüzü şaşkındı.

"Tanıyor musun?"

"Bizim aile avukatıydı. Yani ailem öldüğünde falan, miras işleri ile uğraştı"

"Yetimhanede büyüdüğünü sanıyordum"
Çatık kaşlarını bana çevirdiğinde biliyor olmama şaşkın görünmüyordu, bu dillendirdiğim için alınmış gibiydi.

"Yanlış anlama. Aile avukatı olduğunu söyleyince..."

"Ailemden başka kimsem yoktu. Babam da iflas etmişti, o yüzden yetimhaneye verildim."