Lošer Lóve | Jikook (Completed)

18

- შენ ხარ ჩემი ბავშვობა - ჩუმად ჩაილაპარაკა ჯონმა და ბიჭის თმას კიდევ ერთხელ აეთამაშა - მიყვარხარ ჯიმინ

- მეც მიყვარხარ გუკ

- ჯიმინ რაღაც უნდა გითხრა...

- გისმენ? რამე მოხდა? – თავი ასწია ჯიმინმა - გუკ?

- გახსოვს ბიჭი....ბიჭი ვის გამოც ფსიქიატრიულში კიდევ ორი წლის გატარება მოგიწია.

- კი - თავი ისევ ჯონის მკერდზე დადო და ფერება დაუწყო.

- ის ბიჭი მე ვიყავი. პირველად, რომ გნახე მას შემდეგ ყველაფერი გამახსენდა.....ისევ ისეთი უნაკლო სახე გაქვს, საყვარელი, საწყალი შესახედაობის....ისევ ისეთი უმწეო ხარ! შენ თვალებში ისევ გადარჩენის ინსტიქტი ჩანს.

- გუკ..- მაპატიე. მესმის, რომ...

- არაფერია გუკ! მე შენ მიყვარხარ რაც არუნდა იყოს შენ ჩემი მთელი ცხოვრება ხარ!

ამის გაგონებაზე ჯონმა პაკს თმაზე აკოცა და შვებით ამოისუნთქა, ეშინოდა, რომ ამის გაგების შემდეგ ჯიმინი უბრალოდ ადგებოდა და ასე იმედგაცრუებულს დატოვებდნენ.

მალევე ორივენი სამზარეულოში ჩავიდნენ, ჯიმინმა საჭმლის მომზადება დაიწყო, მოულოდნელად, რომ ხმა ამოიღო.

- ჯონ არ გინდა შენ და ბამი აქ გადმოხვიდეთ? ვფიქრობ კარგი იდეაა..

- სერიოზულად?

- არა თუ არ გსურს არ გაძალებ! შეგვიძლია ასეც გავაგრძელოთ ყოფ....- სიტყვა არც დაუსრულებია პაკს ჯონმა რომ მაშინვე მის ფუმფულა ტუჩებს შეახო მისი მარწყვის ფერი ტუჩები - ეს ნიშნავს, რომ...

- გადმოვალთ!

- მშვენიერი, დღეს ერთად წავიდეთ და ნივთები გადმოვიტანოთ!

- არა არ გახსოვს დღეს გადაღებები გაქვს კომპანიაში ასე, რომ იქ წადი მე კი მალევე დავბრუნდები!

- შეძლებ მარტო?

- კი რატომაც არა!

~
მალევე დაიშალნენ, ჯიმინი სამსახურში წავიდა მაგრამ კონცენტრაციას ვერაფერზე ახდენდა. მუდამ შენიშვნებსა და შესწორებებს იღებდა, რაც მეტად აღიზიანებდა და აფიქრებდა. ეს არასდროს მომხდარა.