___________________________________________
// Nothing lasts forever
But this is getting good now //
___________________________________________
Unicode
အေးစက်နေသည့် နေရာလပ်မှာ သူ၏
အနွေးဓာတ်လေးအား မခံစားမိတော့တာကြောင့်
အလိုမကျပါပဲ နိုးလာရသည့် မနက်ခင်း ။
" နိုးပြီလား "
ကုတင်ပေါ်က ပြေးဆင်းခါနီး ခြေလှမ်းတွေဟာ
တုန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး ရေချိုးခန်းအ၀ဆီ မျက်လုံးကရောက်သွားသည် ။
တတောက်တောက်ကျနေသည့် ရေစက်တွေဟာ
ဆံစဖျားကနေ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ စွတ်စိုစေသည် ။
ပခုံးပေါ်မှ အနည်းငယ်လျှောကျချင်ဟန်တူသည့်
ရှပ်အဖြူဟာ ပေါင်ရင်းထိအောင်ဖုံးနေပြီး... ။
" ညကအင်္ကျီတွေပြန်မ၀တ်ချင်လို့ မင်းအင်္ကျီယူ၀တ်ထားတာ စိတ်တော့မဆိုးဘူးမလား "
ခေါင်းငြိမ့်ပြရုံသာတတ်နိုင်သည့် သူ့မှာ စကားပြောနိုင်စွမ်းရယ် ရှိမနေခဲ့တော့ !
မြင်နေရသည့် ပေါင်းသားဖွေးဖွေးမှသည် ခြေသလုံးကျစ်ကျစ်နှင့်ဖိနပ်စီးမထားသော ခြေဖဝါးများအထိ အဖုံးအကွယ်ဟူ၍ လုံး၀မရှိ ။
အောက်ခံဘောင်းဘီတောင် ၀တ်မထားဘူး ! ! !
" မင်းဘောင်းဘီတွေက ငါနဲ့ချောင်..အဲ သွေး ! "
အိပ်ရာခင်းအဖြူပေါ် တစ်စက်စက်ကျလာသည့်
သွေးတွေကြောင့် ချက်ချင်း နှာခေါင်းကို အုပ်လိုက်ပြီး ခေါင်းကိုပါ မော့လိုက်သည် ။
" ဘာလို့ နှာခေါင်းသွေးတွေ ထလျှံတာလဲ "
စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် တစ်သျှူးလှမ်းပေးလာသူက
မြူစွမ်တိုက်ပြီးကာမှ မသိလို့မေးနေတာလား ? !
" တိတ်ပြီလား ယူဦးမလား "
" ရပြီ ရပြီ "
နှာခေါင်းပေါက်နှစ်ဖက်မှာ တစ်သျှူးစလေးစို့လို့
သူဟာ မတော်တော့သည့် ဘောင်းဘီတစ်ထည်အား ဗီရိုထဲတွင် မွှေနှောက်ရှာသည် ။
" ဒါ...ဒါ၀တ်လိုက် "
" နေမကောင်းဘူးလား ၀မ် "
