Mieliśmy tylko siebie,
pomagaliśmy sobie zawsze.
Nie musieliśmy rozmawiać,
a i tak czuliśmy wsparcie.
To było prawdziwe,
tam nie było ani grama litości.
Połączyła nas przyjaźń,
ta, o której piszą w książkach.
Zawsze pragnąłem mieć obok,
ludzi, których wtedy miałem.
Takich, którzy byli zawsze,
kiedy ich potrzebowałem.
CZYTASZ
Nostalgia
PoesíaŻadna z tych chwil nie wróci, i to boli najbardziej. Serce pęka za każdym razem, gdy wspomnienia są wyraźne.
