The lament [Completed]

- 4

{Zawgyi}

ရိေပၚရဲ႕ေလယာဥ္က တ႐ုတ္airport ကို ဆင္းသက္လာတယ္။

သူက ဘယ္သူ႔ကိုမွအသိမေပးဘဲ ျပန္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ၿပီး သူ႔မိဘေတြနဲ႔ သူ႔အခ်စ္က်န္႔ေတာင္ မသိၾကေသးဘူး။

"ဟယ္လို အန္ကယ္" ရိေပၚက သူ႔အေဖရဲ႕လက္ေထာက္ကို ဖုန္းေခၚလိုက္တယ္။

"ရိေပၚ..သားလား?" ဖုန္းတစ္ဖက္က လူႀကီးက ေမးလာတယ္။

"ဟုတ္ကဲ့..ကြၽန္ေတာ္ပါ။ အန္ကယ့္ကို အကူအညီေလး နည္းနည္းေလာက္ေတာင္းလို႔ရမလား?" ရိေပၚ အရင္ေမးလိုက္တယ္။

"အကူအညီ..ဘယ္လိုအကူအညီမ်ိဳးကို ေျပာေနတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘာလို႔အန္ကယ့္ကို အကူအညီေတာင္းတာလဲ?" တစ္ဖက္လူရဲ႕စကားကို နားေထာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ရိေပၚ ျပံဳးလိုက္တယ္။ Mr Feng yun က သူ႔ကို ေသခ်ာေပါက္ ကူညီေပးမယ္ဆိုတာ သူ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။

"ေဘဂ်င္း airport ကို ကားတစ္စီးေလာက္ လႊတ္ေပးလို႔ရမလား အန္ကယ္" ရိေပၚ ေမးလိုက္တယ္။

"ေကာင္းၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ ဘာလို႔လဲ?" လူႀကီးက နားမလည္စြာ ေမးလာတယ္။

"ကြၽန္ေတာ့္ပစၥည္းေတြကို အိမ္ကိုပို႔ခ်င္လို႔ပါ" ရိေပၚေျပာလိုက္တဲ့အခါ Mr Feng Yun ရဲ႕မ်က္လံုးေတြ ျပဴးက်ယ္သြားတယ္။

"ဘယ္လို!!" ဖုန္းတစ္ဖက္က ေအာ္သံထြက္ေပၚလာတယ္။ ရိေပၚ ဖုန္းကို နားကေန ခြာလိုက္ၿပီး ျပန္နားေထာင္လိုက္တယ္။ ထြက္လာတဲ့အသံက က်ယ္လြန္းတာေၾကာင့္ speaker ေတာင္ဖြင့္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။

"ouch..ကြၽန္ေတာ့္နားေတြ အူသြားၿပီ။ ဘာလို႔ ေအာ္ေနတာလဲ?"

"သား ဘာေျပာလိုက္တာ? တ႐ုတ္ကို ျပန္ေရာက္ေနၿပီလား?" Mr Feng Yun ရဲ႕အသံမွာ ထိတ္လန္႔အံေျသာမႈေတြ ပါဝင္ေနတယ္။
"တကယ္လို႔ ဒီအေၾကာင္းကို ဆရာ သိသြားခဲ့ရင္ ရိေပၚနဲ႔ အန္ကယ့္ကို ဆီထဲမွာ ကြၽတ္ေအာင္ေၾကာ္ၿပီး ေခြးစာေကြၽးပစ္လိမ့္မယ္"

"အဲ့ဒါေၾကာင့္ အန္ကယ့္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းေခၚလိုက္တာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း မေသခ်င္ဘူး" ရိေပၚေျပာတာၾကားျပီး Mr Feng Yun သူ႔နားကိုေတာင္သူ မယံုခ်င္ဘူး။ ရိေပၚက သူ႔အေဖကို ေဒါသထြက္ေအာင္ တကယ္ကိုလုပ္ရဲတာပဲ။