i would never fall in love again until i found her...//wlw

she was slipping through my fingers from the very beggining.

Jak przeżyć ostatni dzień na Ziemi? Modląc się, podróżując, czytając, rozmawiając?
Ja postanowiłam dać świadectwo najpiękniejszej rzeczy która wydarzyła się w moim kruchym życiu. Postanowiłam opowiedzieć historię miłości mojego życia.

Kiedyś myślałam że jest jak jesień. Miała ciepłe brązowe oczy, jak gorąca herbata w deszczowy poranek. Była wiecznie uśmiechnięta, jak promienie słońca podróżujące między wielobarwnymi liśćmi. Jednak było w niej coś smutnego, melancholijnego. Zawsze tam było. Coś poetyckiego. Poezja czytana nad cichym strumieniem, z szeleszczącymi liśćmi na ziemi.

Później zrozumiałam, że miała w sobie wszystkie barwy świata. Była pełna sprzeczności, pełna niedoskonałości, jednak wszystko równoważyło się w pewien sposób. Przez tyle lat próbowałam ją rozgryźć - spędzałam tygodnie na wierszach o niej, miesiące na jej portretach. Próbowałam połączyć wszystkie jej cechy, wszystkie jej niedoskonałości, marzenia, pragnienia, poglądy, słowa, spojrzenia - w całość. Próbowałam ją zrozumieć.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nigdy nie wierzyłam w miłość. Kiedy patrzyłam na starsze małżeństwo w parku, miłość wydawała się idealna. Jednak tego samego wieczoru, słysząc kłócących się rodziców byłam pewna, że miłość to kłamstwo.

1977
Zobaczyłam ją pierwszy raz wprowadzając się do mojego pokoju w internacie, w małym miasteczku między Londynem i Oxfordem, Flackwell Heath.  Miała ciemne brązowe włosy i piwne oczy, a na jej walizce zobaczyłam karteczkę z napisem „Lily". Nie było między nami żadnej iskry. Były tylko dwa zdezorientowane spojrzenia, mające nadzieję na znalezienie miłości. Nigdy bym nie podejrzewała, że znajdę ją właśnie w tych ciepłych oczach i smutnym uśmiechu.
Internat był dość przyjemnym miejscem. Często tu padało, budynek otaczały łąki i strumienie, pagórki i lasy. Zbudowany był ze starej cegły, miał wieżę obserwacyjną i bibliotekę.
Pierwszą rzeczą, którą pamiętam była wyjmowana przez nią gitara, którą delikatnie oparła o ścianę. Później wyciągnęła stosy literatury, podczas gdy ja wyciągałam swoje. Zauważyłam kilka tytułów. „Mały Książę",„Stowarzyszenie Umarłych Poetów", „historia wszechświata" ,"Listy Vincenta Van Gogha". Była osobą poszukującą odpowiedzi.

Co najwięcej mówi o człowieku? Kiedyś byłam pewna, że to muszą być książki. Myliłam się. Tak naprawdę wszystko zaczyna się od spojrzenia. Później od sposobu w jaki mówi, od tego, co przekazuje jego uśmiech. Później dowiadujesz się, jakie lubi książki, filmy i muzykę. Następnie opowiada ci o swoim dzieciństwie i jakie ma marzenia. Te wszystkie elementy składają się w całość. W całość, która powinna wystarczyć na zrozumienie tej osoby.

Pamiętam też dokładnie naszą pierwszą rozmowę. Kiedy zobaczyłam jej książki, miałam tak wiele pytań.
- Listy Vincenta Van Gogha? - zapytałam.- widziałam wiele jego obrazów, ale nie mogę go zrozumieć.
- Właśnie dlatego zawsze chciałam przeczytać jego listy. - odparła. - Jest najbardziej zagadkową postacią, jaką znam. Trafił przecież do szpitala psychiatrycznego, popełnił samobójstwo, jednak... coś tu się nie zgadza. W jego obrazach widać przecież tyle miłości do życia. - powiedziała to wszystko na jednym wdechu, z uśmiechem.
Mimowolnie też się uśmiechnęłam. Rzeczywiście, mnie też to zawsze zastanawiało.
- Skąd właściwie jesteś? - zapytała.
- Greenford - odprałam. A ty?
- Całe życie się przeprowadzałam. - Zwiedziłam część świata, ale nigdy nie miałam przyjaciół, lokalnego placu zabaw albo pobliskiej biblioteki. - to było prostu nie możliwe. - powiedziała, próbując przykryć smutek. - To jest pierwsze miejsce, w którym zostanę na dłużej.
Musiałam w końcu spojrzeć na jej piękną elektryczną gitarę. Była zielono - biała, miała pełno naklejek, zupełnie do siebie nie pasujących.
Kiedy zobaczyła, gdzie powędrował mój wzrok, znów się uśmiechnęła i powiedziała:
- Mam ją od zawsze, to chyba jedyna stała rzecz mojego życia. Prawdopodobnie również miłość mojego życia. - Naklejałam jedną naklejkę z każdego miejsca w którym mieszkałam.
- Jest ich.. pełno - odparłam. - Jest szansa, że mi coś zagrasz? - zapytałam niepewnie.
- Bardzo mała. - odpowiedziała, po czym się zaśmiała.
To był pierwszy raz kiedy usłyszałam jej śmiech. To był również najpiękniejszy dźwięk który usłyszałam. Miałam przyjemność słyszeć go jeszcze wielokrotnie w moim życiu i zawsze był tak niebiański jak po raz pierwszy.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Pierwszy raz usłyszałam jak gra na gitarze kilka dni po naszym pierwszym spotkaniu, kiedy wychodziłam z prysznica. To była cicha melodia killer queen. Powoli, owinięta ręcznikiem otworzyłam drzwi do łazienki i stanęłam w odpowiedniej odległości, żeby nie zdawała sobie sprawy z mojej obecności. Kiedy skończyła grać, spojrzała na mnie i odparła:
- Wiedziałam, że tam jesteś - jak zawsze z tym pięknym uśmiechem.
Też się uśmiechnęłam. I to była bardzo ważna chwila. Spojrzała na mnie od góry do dołu, złapałyśmy kontakt wzrokowy. Nie nazwała bym tego iskrą, raczej falą ciepła.
I od tego wszystko się zaczęło.