İmkansız (Kitap Oldu)

1.Bölüm- Küçük Fanus

Merhaba,

Eğer bu sayfaya geldiysen hikayeme bir şans vermek istemişsin demektir. Öncelikle sana söylemek istediğim birkaç şey var tatlı okuyucu. Bu benim ilk hikayem. Yazmanın ne demek olduğunu bilmeden cümlelere döktüm ben bu hikayeyi. Evet, klişeleri kullandım ve yazım hataları yaptım ama saatleri hatta günleri kapsayan bir emekte verdim. Elimden geldiğince kendimi geliştirmeyi denedim. Bu yüzden lütfen eleştiri yaparken bunun farkında ol çünkü ben her dediğini ciddiye alacağım. Seninle konuşurken en çok önem verdiğim kişi olacaksın o anda. Klavyenden çıkan küçücük bir cümle, aklıma kazınacak anında.

Seni daha fazla tutmak istemiyorum ama ilk bölümler biraz kısa gelecek sana. O zamanlar anında bölüm paylaştığım için az sayfalar halinde yazıyordum. Sonlara geldiğinde seni tatmin edecek uzun bölümlere sahip olacaksın ama lütfen azıcık sabret.

Eğer bu yazdığım her şeyi okuduysan, sana şimdiden çok teşekkür ediyorum. Beni tanımadan bana değer verdin ve inan bana bu paha biçilemez bir tavır. Bu yüzden sende İmkansız ailesinden sayılırsın.

Uzun lafın kısasına gelelim artık o zaman...

İyi okumalar değerli okuyucum :)

Multimedia : Hikaye Kapağı

Bölüm videosu : İmkansız'ın tanıtım fragmanını

Bölüm şarkısı : Another Love-Tom Odell Cover

Umarım hikayemi beğenirsiniz :)

Yorumlarınızı ve votelarınızı heyecanla bekliyorum. Bu acemi yazarın mutlu olmasına yardım edin :)

Hayatta her zaman şanslı bir çocuk oldum. Beni ölesiye seven bir anneye ve babaya sahiptim. Her şeye sahip olmasam da annem ve babam ellerinden geldiğince benim istediklerimi yaptıkları için asla fazlasını istemedim. Asıl değerli şeyin çevremdeki insanlar olduğunu küçük yaştan anlamamı sağladılar. Mutluluğu küçük adımlarla öğrenmeme yardımcı oldular. Beni sarıp sarmadılar, en güzel günlerimi onlarla yaşamama neden oldular.

Galiba küçük fanusumuzda yaşadığımız bu güzel hayat diğer insanlara fazla gelmiş olmalı ki bunu benim elimden aldılar. Bundan tam 2,5 saat önce ailemin benim elimden alındığını öğrendim. Hem de trafik kazası denilen o lanet olayla. Bizim yaşadığımız küçük tatlı fanusumuz tuzla buz haline gelirken ben ne yapacağımı bilemez halde Ankara Emniyet Müdürlüğü'nde oturuyordum.

"Al kızım, iç." dedi yanıma gelen ton ton polis memuru ve bana bir bardak su uzattı.

Normalde teşekkür ederim diyeceğim bu olayda ağzımı açmadan yerdeki halı desenini incelemeye devam ettim. Şu an ne su içmek ne de burada böylece halıyı incelemek istiyordum. Tek isteğim ailemin bana geri verilmesiydi. Onlara sarılıp, kokularını içime çekmek; onlara yaptığım her küçük çıkış için af dilemek istedim. Sabah okula yetişeyim derken annemi öpmemiş olmam ve babamın beni okula bırakmamasını istemiş olmam şimdi o kadar yanlış görünüyordu ki gözüme...

Oysaki hayatın bu kadar kısa olduğunu ve asla keşke ile yaşanmaması gerektiğini bilsem bunu yapar mıydım? Daha 18 yaşında olmama rağmen evrenin bu olayla benimle alay etmesini hala sindirememiştim. Ağlamak, bağırmak ve her şeyi kırmak istiyordum. Tek bir şeyim vardı şu hayatta, o da ailemdi. Biricik ailem...

🍁🍁🍁🍁