İmkansız (Kitap Oldu)

İnsan Olanlar İçin

Bu duyuruyu sadece insani duyguları olan insanlar için yapıyorum. Aa yeni bölüm değilmiş diye hevesi kırılan çoğunluğun hemen gideceğini de biliyorum ama içimdeki duyguları artık sizlerle paylaşmak istedim.

Ben memleketi ve yaşadığı şehri Ankara olan bir insanım. Ankara ne kadar başkent olarak geçen bir yer olsa da her zaman sakinliğin olduğu bir yer olmuştur benim için. İstanbul'un karmaşasından çok daha güzel hislere inandırmıştır beni. Çocukluğumun ve şu anki yaşamım en güzel zamanlarıdır Ankara benim için. İlk arkadaşlarımı edindiğim ve hayatın ne demek olduğunu öğreten yerdir Ankara. Benim için en güzel hislerin içimde barınmasına neden olan şehirdir bu güzel vatanımda.

Şimdi ise bu hisler, her geçen gün kötü hisler ile değiştiriyor yerini. Rahatça gezemediğimiz, hayatımızı yaşayamadığımız bir yere dönüyor. Yani anlayacağınız Türkiye lanetin olduğu bir yere gidiyor ve ben her geçen zamanda umutsuz birine dönüşüyorum. İçimdeki insanlığa dair her umut yavaşça yitip gidiyor.

Hiçbir zaman siyaseti çok fazla takip eden biri olmadım, benim için en önemli olan şey insani duygular oldu. Kendi başıma gelmesini istemediğim bir şeyi, asla başkasının yaşamasını istemedim. Bu kadar basit bir düşünce ile hayatımı yaşarken, şu an insanların nasıl bu kadar acımasız varlıklara dönüştüğüne inanamıyorum.

Dün aylar sonra ailem ile olacağımız o güzel yemeği yerken gelen ses ile ne hissettiğimi size kelimeler ile anlatamam. O yankılanan, tüyleri ürperten ses ile teyzemin bağırışının birleşmiş olması ve ağzından çıkan o tek cümle ile beni savunmasız yapışını asla unutamam.

 "Bomba patladı."

Bu kadar keskinlik ve mutsuzluk barındıran o cümle ile kendimi her zamankinden daha korunmasız hissettim dün akşam. En sevdiğim şehir olan Ankara'nın gözlerimizin önünde nasıl yok olduğuna şahit olmuş oldum. Her bir tanıdığımı ararken içimden yüzlerce dua ettim. Rahatlamak için birkaç numarayı aramayı denemek, beni her dakika daha da güçsüz yaptı.

Ve işte şimdi karşınızdayım. Belki çevremden birini kaybetmedim ama kaybetmiş kadar hissederken buldum burada kendimi. 

Her bir kara haber de o güzel insanların biten hayatlarını gördükçe tekrar lanet ettim o acımasız insanlara.

Birlik ve beraberlik ile yaşanabilecek bu koskoca vatanımızda bunu yaşadığımız için onlara lanet ettim.

Daha yaşamının en başlarında olan o güzel canları aldıkları için onlara lanet ettim.

O anne ve babalara bu acı ızdırabı yaşattıkları için onlara lanet ettim.

En çokta insan olamadıkları için lanet ettim onlara.

Belki sizin için boş bir yazı olmuştur bu ama benim için öyle değildi. Bir Hristiyan ülkesi olmasak da bizim de insan olduğumuzu bilmeli dünya. Bizim de duygularımız ve kayıplarımız olabildiğini görmeliler çıplak gözleriyle.

Bu yüzden sizden rica ediyorum, duyarlı bir insan olun. Bir deprem haberiymiş gibi unutmayın bu acı zamanları. İnsanlığınızı içinizde barındırmayı deneyin. Milletinizin bu acı yakarışları, hep aklınızın bir köşesinde bulunsun.

Ne kadar bu yazıyı bitirirken kendimi son kez böyle şeyler yazacakmış gibi kandırsam da Türkiye'nin kötü günleri henüz bitmedi. Korkarak gezeceğimiz bu vatanımı gördükçe içimden kaçmak gelse de ben bunu yapmayacağım ve sizde yapmayın.

Bu vatan hiçbir zaman kolay kazanılmadı ve herkes bunun farkında olmalı. Bir avuç insan olmayan varlıklara kendimizi teslim etmeyelim. Ülkemizi yaşanılabilir bir yer yapana kadar durmayalım. Evet, belki hayal aleminde yaşıyorum ama ben acemi bir yazarım. 

Bir yazar hayal kuramadıkça nasıl yazar olabilir ki?

Şimdilik hoşçakalın ve kendinize iyi bakın.

Bu vatanın bize ihtiyacı olduğunu asla unutmayın.