İmkansız (Kitap Oldu)

Mutsuz Yazar

Bugün bu duyuru da karşınıza çıkacak kişi, her zaman gördüğünüz mutlu yazarınız değil. 

Sizi hiç beklemediğim ama sahip olunca asla bırakamayacağım ailem olarak kalbimin önemli bir yerine koyuyorum. Bu duyduğum sevgiyi de her an sizinle paylaşıyorum. Size her zaman sıcakkanlı davranıp neredeyse 2 milyona ulaşan hiçbir yazarın yapmadığı gibi her yorumunuza cevap vermeyi deniyorum. Kendimden küçükleri kardeşim ve büyüklerini de ablam veya abim gibi görüyorum.

Yine de anladım ki bu yaptığım iyi bir davranış değilmiş galiba. Saatlerce, günlerce emek verdiğim İmkansız için sizden tek istediğim emeklerimin karşılığını almaktı. Yazar olarak herkesin istediği o küçük ricayı istedim sizden. 

Bir tuşa basmanızı.

Yine de bu eylem, büyük bir kesime zor gelmiş gibi. 300 bin okuyucusu olan hikayeler bile bir bölümde benden daha fazla vote alırken, 500 kelimelik bir bölüm benimle aynı karşılığı rahatça görürken bunu anladım.

Bu gördüklerime rağmen içimde uzun zamandır sakladığım bu hayal kırıklığını sizlere söylememeyi denedim. Sadece ufak kelimeler ile küçük bir rica şeklinde sizlerle paylaştım ama yine de yetmedi. 

Kimse beni dikkate almadı.

Hiçbir zaman sizi kırmamaya çalışsam da sonuç olarak kendimi kırmaya başladım. Bu yüzden emeklerimin karşılığını istemenin çok büyük bir rica olmadığına inanıyorum.

Ve işte o sevimsiz ve sert bulduğum yazarların taktiğini kullanmaya karar verdim. 

İmkansız'ın 61.Bölümü 900 vote alana kadar bölüm gelmemesine karar verdim. 

 İmkansız'ı merak ediyorsanız ve benim verdiğim değerin yarısını verip bir tuşa basamayacaksanız ailem olarak gördüğüm okuyucularıma nasıl istediklerini sağlayabilirim?

Sonuç olarak bu kararımdan asla vazgeçmemeye karar verdim. Gerekirse bir ay süre gerekse bile bölüm gelmeyecek. Bu sırada da kendime ara vermiş olacağım. Yapmak isteyip sizleri hayal kırıklığına uğratmamak için yapmadığım eylemleri yapacağım.

 İmkansız'ı bir süreliğine aklımdan çıkaracağım.

Uzun bir sürenin son alıntısını vererek de sizlere hala değer verip yarı yolda bırakmadığımı gösteriyorum.

Hoşçakalın...

Ellerimdeki akan kanı hala dikkate almazken hastanenin içine dolan acı çığlıkları duymamazlıktan geliyordum. Beni yarı yolda bırakan o insanı hatırlamamayı deniyordum. 

Daha fazla hissederek ölen ruhumu daha da kaybetmek istemiyordum.

Yaşlar artık benim için hiçbir şeyi ifade etmezken vücudumu sarsan eller ile bakışlarımı donuk bir şekilde bana bakan simaya çevirdim.

Gri saçlar ve onun yanında daha da parlak gözüken gri gözler.

Uzun zaman önce dedemi gördüğümde kaybolmuş bir ruh olarak ona sığınmıştım. Şimdi de sığınabilir miydim?

O beni korur muydu?

Hayatıma kalan o azınlıktan sıyrılarak bana dayanak olur muydu?

Bilemiyordum.

Çünkü düşünebilecek durumda değildim. Ailesinin kayıbı ile ayakta kalmış o kız, bunu atlatamayacağını düşünüyordu. Yaşamaya bile değmeyecek bir bitki gibiydim. Su veya güneş beni kendime getiremezdi. 

Sadece ölüm işe yarardı belki de.

"Hadi Arya'm, kalk hadi." Uyuşmuş bedenim isteğine tereddüt duymadan uyarken gözlerim hiçbir şey görmüyordu. 

Hissiz ve yalnız olmanın en ağır olduğu anı yaşıyordum. 

Duygularını kapatmış bir insan olarak uyulması gereken hayatı yaşıyordum. 

Dedemin beni sürüklemesi devam ederken bakışlarımı kan ile sıvanmış elime çevirdim. Her bir damla  vücudumdan ayrılırken ileride onların eksikliğinin ortaya çıkacağını biliyordum. Onların da kaybını yaşayacaktım belki.

Acaba o da bunu yaşamış mıdır?

Benden çok daha derin yaralara sahip o bedeni terk eden damlalar yüzünden mi hayatta kalamamıştı?

Aklımdaki sorular direk ona yönelirken nefes almanın tekrar zor olduğunu hissettim. Hastane her geçen dakika daha da kararırken gözlerimin önüne sadece gelmesini istediğim kişiyi canlandırdım. 

Onu canlandırdım.

Dudaklarımın arasından onun adını zikrettim. Ve sonra karanlığına gömüldüm.

"Savaş..."

1)Sizce ölen Savaş mı?

2) Aklınıza gelen başkaları var mı?

3) Bu sahne ne zaman gerçekleşecek fikri olan var mı?