chaotic | hyunlix

bölüm 23: tanışma faslı

''Etek ve jartiyer ikilisini yeniden düşün. Bence muhteşem bir ikili.''

''Dalga geçmekten başka bir şey bilmez misin sen?''

''Ben gayet ciddiyim tatlım.''

Felix gözlerini devirdi ve gardıroptan kıyafet seçmeye devam etti. Evet o büyük gün gelmişti. Felix'i bizimkilerle tanışması için yemeğe götürecektim.

''Çok heyecanlıyım Hyunjin.''

''Neden?''

''Ailenle tanışmak için elbette! Üstelik işler ne ara bu kadar ciddiye geldi hiç anlamadım.''

''Heyecanlanmana gerek yok. Babamı tanıyorsun zaten.''

''Annen?''

''Onunla da az sonra tanışacaksın.''

''Yaaa!''

Ellerini yüzüne kapattığında gözlerimi devirdim. Neyine bu kadar heyecan yapıyorsa anlayamıyorum.

''Bebeğim ben yanındayım zaten.''

''Biliyorum ama aile yemekleri her zaman ciddi geliyor bana. Hele ki partnerinin ailesinin yemeğine gidiyorsan.''

Gözlerim ışıldadı.

''Biz partner miyiz yani?''

''Neyiz peki Hyunjin? Yatak arkadaşı mı?''

Felix'in ilişkimizi bu kadar ciddiye alması beni çok mutlu etmişti. Neden bilmiyorum ama -aramızda kalsın- içimde hâlâ küçük de olsa bir korku vardı. Sanki Yang mal Jeongin günün birinde yeniden ortaya çıkıp Felix'in aklını karıştıracakmış gibiydi.

''Ne oldu? Neyin var? Yüzün düştü sanki.''

''Bir şey yok. Hazırsan çıkalım hadi.''

''Bekle parfüm sıkayım.''

Ah şu koku... Beni her defasında kendimden geçiriyordu. Felix nihayet hazır olabildiğinde evden çıktık. Şükürler olsun trafik yoktu ve kısa sürede varmıştık.

Arabadan inmeden önce Felix'in yüzüne baktım. Heyecanlı duruyordu. Elini tuttum ve dudaklarıma götürdüm.

''Korkma tamam mı?''

''Elbette korkmuyorum.'' Güldü.

''Kalbinin atışı duyuluyor da.''

''Tamam sakinim bir şey yok.''

Derin bir nefes aldı ve arabadan indik. El ele tutuşarak kapıya yürüdük. Zili çaldığımda çok geçmeden kapı açılmıştı. Evin yardımcı personeli bizi karşıladı.

Yemek odasına geçtiğimizde muhteşem bir masa bizi bekliyordu. Annemin topuklu ayakkabılarının sesini duyduğumuzda kapıya baktım.

"Hoş geldiniz!"

"Merhaba anne."

Felix utangaç bir şekilde gülümsedi. Elini sıktım.

"Sevgilim, Felix."

"Memnun oldum Bayan Hwang."

Annem gülümsedi.

"Oğlumu kendine getiren Felix sensin demek. Geldiğinize sevindim."

"Paris'e gitmeden gelelim dedik.''

''Ne kadar kalacaksınız Paris'te?''

''Bilmem, aşıklar şehri bizi ne zaman bırakırsa...'' Felix'e baktım. Güzel yüzünde bir gülümseme oluştu. 

O esnada zil çaldı.

''Baban gelmiştir.''

''Neredeydi ki?''