Pablo Gavi and I (DUTCH)

2

*POV Luna*
Ik moest voor mijn opleiding naar de plek waar ik mijn contract tekende bij FC Barcelona omdat er vandaag een jongen ook gaat tekenen. Hij speelde eerst bij de jongere ploegen van FC Barca. Toen ik daar aankwam zei ik niks, want de andere journalisten trokken zijn aandacht al. Hij zwaaide naar de camera's en liep door.

Tijdens de training had ik hem ook gezien en hij zag mij ook. 'Hij is echt knap,' zei ik tegen m'n vriendinnen van de training. 'Hij kijkt naar jou!' zei een van m'n vriendinnen. Hij besloot om te zwaaien en ik zwaaide terug. Al m'n vriendinnen reageerden enthousiast. 'Doe rustig!' zei ik, maar ze gingen door.

Na de training ging ik door naar huis want ik had nog schoolwerk te doen. Ik ben van plan om na dit jaar te stoppen met school en fulltime voetbalster te worden bij FC Barca. Voetballen doe ik al vanaf ik kon lopen. M'n vader voetbalde vroeger en m'n moeder was de grootste fan van hem. Ze ontmoetten elkaar dus door de voetbal, best speciaal. Ik wil ook zo'n relatie als hun. Zo vredig en lief.
'Hoe ging de training?' vroeg m'n moeder. 'Goed, komen jullie morgen kijken naar de match?' vroeg ik. M'n vader hoorde dat en sprong uit de zetel. 'Tuurlijk komen we kijken naar je match!' zei hij enthousiast. Ik lachte en ging naar boven, naar m'n kamer. Ik werkte nog een uurtje voor school toen ik opeens een melding kreeg.

'Pedri volgt je nu'.

Ik keek verrast op en ging nog even kijken om hoe laat ik nu weer naar de match moest. Ik hoopte eigenlijk nog altijd dat Gavi mij ging volgen, maar waarschijnlijk weet hij niet eens m'n naam. Sinds vorig jaar speel ik bij Barca, toen was hij er ook al. Sinds dan zit hij in m'n hoofd en hij gaat er niet uit. Alle jongens uit m'n klas willen me daten omdat ik bij een super goede ploeg speel, maar zij zijn allemaal niet m'n type.

*Volgende ochtend*
M'n wekker ging en ik stapte uit m'n bed. Moeizaam ging ik ontbijten en douchen. 'Hoe laat moet je daar zijn?' vroeg m'n moeder. '12u, maar m'n match begint om 13u,' zei ik. Ze knikte met haar hoofd. 'Maak je al maar klaar,' zei ze. Ik keek haar verbaasd op. 'Het is al 11u, meid,' zei mn moeder. Ik dacht bij mezelf: 'SHIT!' Ik liep naar m'n kamer en stak al m'n spullen in m'n zak. Ik nam shampoo uit de douche en handdoeken uit de kast. 'Mama, waar zijn mijn kousen?!' vroeg en riep ik naar beneden. 'Mijn kamer,' antwoordde ze. Ik keek en daar lagen ze. Ik stak ze in m'n zak. Ik liep naar de badkamer om mijn haar te borstelen en elastiekjes mee te nemen. M'n borstel stak ik nog in m'n zak en mn elastiekjes rond mn pols. 'Hier een flesje spray water zodat je makkelijker je haar kan doen,' bood mama aan. Ik bedankte haar en stak het mee in m'n zak. Als allerlaatste nam ik m'n schoenen en stak ze daarbij. 'Shit dat past niet meer,' zei ik tegen mezelf. Ik propte het erbij want het zal en het moet passen. 'JA!' riep ik. M'n moeder kwam kijken wat er was gebeurd. 'M'n schoenen paste er niet meer bij, maar nu wel,' zei ik. Ze moest lachen. 'Kom ik breng je naar de match' zegt ze. Ik knikte en deed mijn zak in de koffer.

Wij zijn aangekomen op de parking en ik stapte uit. 'Tot straks,' zei m'n moeder. Ik zwaaide en liep stevig door, want ik was al te laat. 'Gatver, paparazzi,' dacht ik bij mezelf. Iedereen riep m'n naam, dus ik besloot om gewoon te zwaaien.

'Omg, ik moet je nog iets vertellen,' zei ik tegen Gloria, een van m'n beste vriendinnen in de kleedkamer. 'Zeg het is,' zei ze. Ik nam een grote hap adem. 'Pedri volgt mij op insta!' zei ik. Haar mond viel open. 'WAT?', schreeuwde ze, 'IK BEN ZO JALOERS'. Ik moest hard lachen. 'Vind je hem leuk dan?' vroeg ik. Ze haalde haar schouders op. 'Hij is cute enzo maar sowieso kan ik hem niet krijgen,' zei ze. Ik zei dat ze altijd wel iets kon proberen. Op dat moment kwam de trainer op onze deur kloppen en zei dat we door moesten doen.
Na 10 minuten waren we klaar en gingen we naar de trainer. Hij overliep nog snel op de opstelling en het plan van aanpak. We hadden het allemaal goedgekeurd en gingen naar het veld om op te warmen.
'Gavi is daar,' zei iemand van onze ploeg tegen haar vriendin. Ik keek en ja hoor, hij zat daar, maar hij zag ons niet.
'Meiden,' zei de trainer en we liepen allemaal naar hem toe. 'De tegenstanders zijn goed, maar wij zijn beter ja? Laat je niet inpakken door hen. Wij winnen van hun, ja?' sprak hij moedig. We hadden het allemaal geaccepteerd.
Even later begonnen de tribunes vol te lopen met mensen. En 15 minuten later waren we begonnen.

Eerste helft zit er op en we staan 0-1 achter.
De tweede helft is begonnen. Na 5 minuten spelen staan we gelijk. Ik maak het doelpunt. Iedereen juicht, springt, klapt in hun handen en ik hoor de trainer ook juichen. Na 60 minuten gespeeld te hebben scoren we terug een punt. Maar na de 80ste minuut moest ik het veld af. Ik werd zwaar getackeld en kon niet meer lopen. 'Mijn ouders gaan zo bezorgd zijn,' zei ik tegen de andere teamleden die op de bank zaten. We kregen nog 5 minuten verlengingen, maar veel haalde dat niet uit, want we wonnen! Iedereen liep het veld op en zaten te springen, juichen, dansen en ik.. ik zat daar, op de bank. Het scheelde niet veel of ik was met tranen uitgebarsten. Gloria en een andere vriendin hielpen mij naar de kleedkamer. Ik kleedde me daar om en wachtte tot iedereen klaar was. Ze hielpen mij naar m'n ouders brengen. 'Gaat het?!' vroeg m'n moeder ongerust. Ik wist niet wat ik moest zeggen. 'Kom, we gaan naar het ziekenhuis,' zei m'n vader. Ik schudde nee, maar dat was te laat. Ze brachten me naar de auto om naar het ziekenhuis te rijden. 'Ik stop niet met spelen! Niet!!' zei ik boos. Mijn ouders zeiden niks.