Yeşeren Umutlar

2.Bölüm

Eveeet 2. Bölüm ile karşınızdayım

Alkışları alayım bakalımm :)
__ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __

" Evet leylim, sakin ol kızım saaakin!! ya sen değil misin her konuda arkadaşlarına mantıklı mantıklı tavsiyeler veren. Nerde o aklın ya?"

Aynadaki yansımamla hararetli bir şekilde konuşmama devam ettim; " alt tarafı ailen ile tanışacaksın. Ne var bunda yani? Gerçek ailesi ile yeni tanışan tek insan sen misin kızım? Kendine geeel!."

Yok yok ben harbiden kafayı yeme boyutuna gelmişim. Biraz sakin, giyinmişsin mis gibi şu güzelliğe bak fıstık gibisin, karekterine zaten diyecek hiçbir şey yok. Seni sevmeyecekler de ne olcak be?

Ayrıca bir dakika senin onların sevgisine ihtiyacın mı var? Olursa olur, olmazsa olmaz. Bitti.

İkizler burcu olduğumu söylemiş miydim?

Son bir kez kendime baktım ve aşağıya indim. Abim kapının önünde kendi kendi ile tartışıyordu. Harbiden kafayı yemişiz biz.
"Oğlum sakin ol biraz ya kimse alamaz leylimi sadece bazı saatler ayrı kalacaksınız o kadar. Aptal olmasaydın da birlikte olduğunuz zamanları dolu dolu geçirseydin." Kafasını geriye doğru yöneltti ve derin bir nefes alıp offf ladı.

Gözleri beni bulunca bana doğru yürüdü "Güzel olmuşsun" dedi. Gerçekten abimden beklediğim max iltifat da buydu zaten. Neyse yavaş yavaş yontulacak.

"Leylim, sakin ol tamam mı gerilecek hiçbir şey yok onları sevmediğin anda beni ara saat kaç olursa olsun gelirim, kendini ezdirme, gerilecek hiçbir şey yok" sanki bunları bana değilde kendine söylüyor gibiydi, onu rahatlatmak için konuşmaya başladım; " Abicim asıl sen sakin olur musun lütfen ne bu ya sanki savaşa, gurbete gidiyorum. Medeni insanlar gibi tanışacağız hepsi bu endişelenmene gerek yok." Dediklerimle biraz dinginleşti.

Dünki attığı adımlar ona fazla geldi bunu biliyordum. Kabuğunu kırmaya başladı ama ondan ani bir değişim beklemek haksızlık olur. Allah'tan anlayışlı bir kızım da ne yapmak istediğini anlayabiliyorum.
Şuan bana deli gibi sarılmak istiyor görüyorum.

Kapının kolunu sıkmaktan parmaklarına kan gitmiyor sararmaya başlıyordu. Gözlerini halıya çevirdi ve arkasını döndü ayağı ile ritim tutmaya başlayınca anladım.
Ağlamamak için kendini çok fena tutuyordu. Hemen sarıldım arkasından. Ellerim karnının üstüne gelince onları sıkı sıkı tuttu.

"Abi kendini bu kadar hırpalamana gerek yok dün de dediğin gibi endişelenecek bir şey yok kimse bizi ayırmıyor. Hem ben seni bırakabilir mıyım sence? Sen benim bu hayattaki tek sığınağımsın. Seni kimseye değişmem."
Arkasını dönüp bana sıkı sıkı sarıldı kafası saçkarımın düştüğü boynumu bulunca titrek bir nefes aldı ve burnunu çekti.

"Koray bey alışık değiliz sizden böyle duygusallıklar görmeye bir şaşırmadım değil." Dedim.
"Kızım şurda kırk yılın başı duygularımı açıyorum sana o çeneni karıştırmasan olmuyor mu? Deyince
İkimizde kıkırdadık. Bu an sonsuza kadar aklıma ve kalbime kazınacaktı.

Bir araba sesi sarılmamızı böldü. Eveeeet işte o büyük an biyolojik annem ve babam beni yeni ailem ile tanıştırmak için gelmişlerdi.
Bir dakika bir dakika o araba da ne öyle.
Allah'ım biliyordum, biliyordum duam kabul oldu zengin çıktılar.

Arkadaşlar bundan sonra her şeyi olumlama yaparak mesaj göndererek halledeceğiz evelallah.

Yeni ebevenylerime baktım. Bir dakika bir dakika neden sadece bir adam var eşi yani biyolojik annem nerde?