Yeşeren Umutlar

4.BÖLÜM

          Herkese merhabaaaaa.

     Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.✨💜

      İyi okumalar.
     
                   __ __ __ __ __ __ __ __ __

   Onlarla kalmayı kabul etmekle acele bir karar mi verdim bilmiyorum.
Bunu bana zaman gösterecek.

Ama anlamlandıramadığım bir şekilde kalbim çok rahat.
Sanki beni her şeyden sakınacaklar hep mutlu edeceklermiş gibi hissediyorum.

Yaman cevabımdan sonra kırdığı dizini düzeltti, hızla ayağa kalkıp sarıldı bana.

Tüm bedenim onunkinin yanında ufacık kaldı.
Beni sıkı sıkı tutmuyordu ama öyle bir sarılıyorduki dışarıdan tamamen soyutlamıştı.

"Söz veriyorum pişman olmayacaksın. Bunun için her şeyi yapacağım. Çok güzel bir aile olacağız."
Çenesi boynumdayken büyük bir telaşla kurdu bu cümleleri ve beni daha çok inandırabilmek için devam etti;

"Hem, hem bak bu oda senin doğum haberin geldikten hemen sonra yapıldı ve hep canlı tutuldu. Her hafta tıpkı diğer odalar gibi temizliği yapıldı."

"Biz senin ölümünü hiçbir zaman kabullenemedik Leylim. Benim en büyük isteğim bir kızkardeşimin olmasıydı.
Şimdi ise burdasın sonunda evindesin ve ben bu şansı da kaçırmak istemiyorum."
Ona şuan da gitmeyeceğime dair yeminler de etsem ikna olacak gibi değildi. O yüzden susarak dinledim.

"O yüzden söz veriyorum elimden geleni yapacağım. Ama sende alışmak için çabala. Tek bir yanlışta bitirme bizi kafanda. Lütfen.."
 
Ellerimi omzundan geriye doğru ittirip yüzüne bakınca kızarık gözleri yüzünden az kalsın hüngür hüngür ağlayacaktım.

Arkadaşlar ne yapabilirim ben karşımda yedi kat yabancı biri de ağlasa ağlamaya başlıyorum.

Ne yapayım tabiatım böyle.

"Eğer içime sinmeseydiniz daha adam akıllı tanışmadan kalma kararı vermezdim zaten." Gözlerinde az da olsa bir rahatlama belirdi.

"Bende çok istiyorum mutlu bir ailede olmak. Umarımda öyle olur."
"En baştan çok iyi anlaşamayız belki, tartışmalar da çıkabilir, ama zamanla düzelirde. Tıpkı normal bir ailede olanlar gibi."

- Leylim kızım sen varya çok fena bir şeysin. Bu konuşmalarının hepsini Selma ve Eren'e de  anlatta bir şok olsunlar.-

Aniden kapı açıldı. " Ya Yaman abi sabahtan beri bekliyoruz aşağıda Toprak abim de bırakmadı ki yukarı çıkayım. Bir salmadın ya kardeşimi."

Asafcığım sen ölmeyi bayılmak zannettin herhalde. O kaslara boşuna güvenme burda senin iki katın bir varlık duruyor.

"Asaf bak bu iki oluyor. Adam akıllı sohbet ediyoruz şurda ne diye dalıyorsun odaya?"

"Sen sohbet edeceksin de biz ne yapacağız? Hepimiz eşit derecede heyecanlıyız. Toprak abim bile ayaklarıyla ritim tutup duruyor. Ne var yani aşağıda konuşsan."

Ortam o kadar çok gerildiki bir an için birbirlerine dalıcaklar zannettim.

"Konuştuk bizde zaten. Aşağıya doğru gelecektik. İnelim o zaman." Diyerek aceleyle ikisininde kolundan tutarak aşağıya yonelttim.
 
Bu arada Yaman Asaf'a o kadar sinirli bir şekilde bakıyorduki burnundan soluyor desem yeridir yani.