Baka Sakaling Tayo

Kabanata 1

Order my published books at WARRANJ SUAREZ MONASTERIO on Facebook.

Please expect slow updates. For early access, you may subscribe on my VIP Group or on Patreon.

—

Kabanata 1

The murmuring of the waves was hypnotic. They were crawling gently to the shore as if they were inviting me to come closer.

"Dito tayo, Intoy! Mas maraming kabibe dito!"

"Sandali lang! May nakita rin ako sa bandang 'to."

Pinanood ko ang dalawang batang lalaki na naghihilan. Basa ang buong ulo at katawan nila at tila kaliligo lang sa dagat. Sa ayos nila, mukhang lokal sila sa islang ito.

Pinuno ko nang sariwang hangin ang aking dibdib, naninibago sa amoy nito. I was used to the smell of the polluted air in the city. Now, I must get used to the salty smell of the ocean for this will be my new home for heaven knows how long.

Hinubad ko ang suot na tsinelas at hinayaang damahin ng talampakan ang puti at pinong buhangin ng isla ng Sicogon. Naglakad ako papuntang dalampasigan at naupo roon.

I made an indiat sit and stared at the sky that's starting to change from dark to tangerine. I can see the sun casting its rays over the horizon, announcing its presence that will reign for the whole day.

Madaling araw na nang makarating ako sa islang ito. I had the earliest flight and the travel time was just quick. Hindi na rin ako nakatulog pa dahil masiyadong okupado ang isip ko sa mga nangyayari. I had so much in my plate right now I don't even know where to start first.

Unang una ay ano ang magiging buhay ko dito sa Sicogon? Malayo sa sibilisasyon. Malayo sa buhay na nakasanayan ko. Second is how on earth did my parents know that my business is already failing? Kailan pa sila nagkaroon ng interes doon? Malakas ang loob kong hindi nila malalaman na bagsak na ito dahil wala naman silang pakialam sa akin.

Third, if it's true that Kiel has approved this decision, to throw me in this island, then I don't know why he never talk about it with me for the past days or weeks. Ano? Para lang akong robot na susunod sa gusto nila?

I turned my phone off. Ayaw kong ni isa sa kanila ay matawagan ako. Cutting my communication with them is a great idea.

"Damn this life." I cursed while puffing out an exhausting sigh.

Naningkit ang mga mata ko habang pinagmamasdan ang maliit na bundok hindi kalayuan sa akin. They say that this place is popular because of this mountain. Marami na raw pelikula ang isinagawa dito.

Wala naman akong pakialam. Hindi ko hilig ang ganitong klaseng lugar. I appreciate seeing malls and high end clubs. Not beach. Definitely not mountains.

"Ayan na sina Tito Ridgel! Siguradong maraming huli ngayon. Sasama ka ba sa palengke, Rene?"

"Oo, sasama ako para madaling makauhos sina Nanay."

Bumalik sa harapan ko ang dalawang bata, nakatanaw sa karagatan. Sinundan ko iyon ng tingin at nakita ang dalawang motor boat na paparating sa gawi namin.

Dahil mabilis ang takbo ay nakarating kaagad iyon sa dalampasigan. Nagsitalunan ang mga lalaking nakasakay doon. Kaagad na sumugod ang dalawang bata, tumatalon talon pa sa saya.

Hindi ko alam kung anong dahilan para maging masaya sila. Dahil ba dumating na ang isa sa pamilya nila? O, baka dahil maraming nahuling isda?

I wish life could be that simple. Sana, kagaya nila, maging masaya rin ako sa simpleng bagay. Sana... ganoon lang kadali.