near here |taekook✔️

32

Selamm
Nasılsınız?

Finallerim var diye böyle sonlara yanaşmış bir fici aceleye getirmek istemedim o yüzden sık bölüm atamıyorum

...

Bazen tek bir öpücük yeterdi sevenleri mutlu etmeye, bazen küçük bir hediye, bazen kucaklaşmalar, bazen ise onun yatağında onsuz uyuyorken günler sonra onun tarafından uyandırılmak.

İşte, Taehyung'un başına tam da sonda bahsedilen şey gelmişti. O gece yine birkaç gün öncekiler gibi hüzün dolu ama garip bir şekilde huzurlu geçmişti. Uyumadan önce sevdiği adamla konuşmuş, evi toparlamış, temizlenmesi gereken yerleri üstün körü temizlemiş, pijamalarını giymiş ve yüzünü yıkayıp dişlerini fırçaladıktan sonra ona ait olmayan fakat hep onunmuş gibi hissettiren yatağa girmişti. Evde olduğu sürece salon yerine yatakta zaman geçirdiği için açık gri çarşaflar epey bir kırışmıştı, yatmadan önce onları değişmeyi de ihmal etmedi tabii. Temiz ve düzenli olmayı oldu olası önemserdi ama söz konusu Albayken daha bir dikkatliydi. Ona emanet edilen bu eve kendisininkinden daha iyi bakmayı boynunun borcu bilmişti.

Nihayet rahat bir şekilde gözlerini yumduğunda ise zifri karanlığın içinde tek bir kişi belirmişti her zamanki gibi.  Onun güzel yüzü, güzel elleri, güzel bakışları...sahip olduğu ve yaptığı her şey öylesine güzeldi ki hayranlık duymadan edemiyordu. Böyle bir çocuğa sahip olmuş anne ve babanın genlerini tebrik ediyordu içten içe, bu düşünceler dışarıdan her ne kadar komik ve anlamsız olsa da aslında Taehyung için gayet normal şeylerdi. Onun Albay'a iltifat etmediği tek bir an bile yoktu ki, elbette yüzüne söyleyemiyordu ama en azından kendi kendineyken çokça övüyordu onu. Bir de...bir de beni severkenki yüz ifadesini görsem, beden dilini okusam diye düşünmeden edemiyordu. Sinirinin bile hoş geldiği bir adamdı o, severken nasıl olurdu kim bilir...

Ama onda olan hem ruhsal hem de davranışsal değişimin farkındaydı ve içten içe umutlanmasına sebep oluyordu bu. Gerek ince düşünceleri olsun, gerekse eskiden sarf etmediği sözcükler...hepsi Taehyung için birer yeşil ışıktı. Belki kendi kendine gelin güvey olması yanlıştı ileride yaşanabilecek olumsuz anlar için fakat yine de şu an böyle mutlu hissettiği için bozulsun istemiyordu. Anı yaşamayı tercih etmeye başladığından beri hayatı daha düzenli ve duygu durumu daha stabildi üstelik, artık geleceğe ya da geçmişe dair kuruntular yapıp uykusunu kaçırmıyordu. Gerçi birkaç gündür takıntı yaptığı bir şey hali hazırda vardı, mesela Albay şu an Güney'de ne yapıyor, canı güvende mi, ne zaman dönecek gibi konular.

Albay gideli tamı tamına sekiz gün oluyordu ve yokluğuna alışmak şöyle dursun, daha da fazla özlüyordu her gün. Kendi evi yerine onunkinde oluşu bazı zamanlar iyi değildi işte, baktığı her yerde onu anımsıyor, dokunduğu her eşyaya daha önce o dokundu diyerek dokunuyordu. Yattığı yatak ise bambaşka bir seviyeydi tabii...işte o gece de yedek yastığa sarılarak yummuştu gözlerini uykuya, sabah olacaklardan bi haber. Önce rüya gördüğünü sandı, zorlukla araladığı göz kapakları arasından gördüğü silüeti hayal zannetti. Dokunarak gerçekliğini doğrulama zahmetine bile girmemişti, öyle imkansız gelmişti gözüne. Çünkü tanrı aşkına...Albay gelecek de kendi yatağında yatan adamın alnına düşen saç tutamlarını nazikçe düzeltirken uyandıracaktı onu. Mümkün değil.

Fakat ilk defa yanıldığına sevindi genç adam.

Albay'ın, "Uyanmayacak mısın?" diyerek kurduğu cümle sonucunda gözlerini hızlıca kırpıştırdı ve yumruk yaptığı elleriyle ovuşturdu görüş açısını netleştirebilmek adına. Kaybolmuyordu ve silüet değildi karşındaki kişi, bunu anlar anlamaz ise hemen oturur pozisyona geçmişti zaten. Bu zamana dek hislerini ona belli etmemeye özen göstermiş olsa da o an saklayamadı gözlerinde biriken yaşları, iyi de saklamamıştı ama. Çünkü Albay eve girmeden önce kafasında doktorun verebileceği tepkileri düşünmüştü, eğer yalnızca şok olsaydı biraz hayal kırıklığına uğrayabilirdi. Bunun sebebi ise barizdi, doktorun aşkını fark etmişti ve doğru olup olmadığı ona göre duygulanıp duygulanmayacağına bağlı olarak belirlenecekti. Neyse ki ümitleri boşa çıkmamış ve istediğini almıştı.