Her Solitude in Darkness

HSD - Chapter 35

TRIGGER WARNING: Abuse, Rape, Drug Addiction, Self-Harm, and Mental Disorder/Mental Illness.

Amanda Gabrielle's POV

I am a mess. Everything is a mess.

It's been weeks, I'm still alive. I still can't kill myself. My attempts were never successful, I keep on failing... and the lady in the bathtub keeps mocking me for it.

Empty beer bottles and cans are all over my condo unit. And you can also see crumpled papers and my painting materials everywhere. Even some of the blades with blood stains are on the floor.

I've been so obsessed with my blood.

My condo unit is darker than as usual. I don't open any of my lights anymore, and my curtains are always close. I hate light, I hate the sun, I hate everything that brights. Sobrang bihira na rin akong mag-phone dahil ayaw ko nga sa mga may ilaw. Lights are making me feel more suffocated.

I also rarely go out. Lumalabas lang ako kapag bibili na ulit ako ng blades, beers, and cigarettes.

Everything is so hard to do. Even the simple brushing my teeth is so hard! Wala akong ginagawa pero 'yong utak at katawan ko ay palaging pagod na pagod.

I am still breathing, but I can't say that I'm still alive. Because I feel nothing, I just bleed. My mind is also a mess, so mess. Mas nagiging makakalimutin na ako. May mga araw na wala talagang natitira sa akin na kahit anong memory, at may mga araw din naman na puro flashbacks.

And everytime that I can't remember anything, I can feel my insides burning, it feels like my lungs are disintegrating... I barely breathe. I don't want to breathe.

It was so hard, and I can't do anything about it. Mahirap pero ayaw kong may gawin ako para dumali 'yong sitwasyon ko. Mahirap pero gusto ko 'to. I want to suffer, I deserve to suffer. Baka nga 'yon din ang isa sa rason kung bakit hindi ko pa tuluyang mapatay ang sarili ko.

Gusto ko pa na mas maramdaman 'yong hirap. 'Yong magkukusa na lang ang katawan ko na sumuko, 'yong puso ko na ang magkukusa na tumigil sa pagtibok.

Sobrang gulo ng nararamdaman ko. Wala akong maramdaman pero may nararamdaman ako. Wala akong maramdaman na sakit pero nasasaktan ako. Wala akong maramdaman na pagod pero pagod na pagod na ako.

I don't know of any of these still make sense.

Gusto ko na may kasama ako ngayon, gusto na may hahawak sa kamay ko para pigilan ako kapag gusto ko na namang sakalin ang sarili ko, gusto ko na may yayakap sa akin kapag nangangatal na naman ang buong katawan ko. Gusto ko siya rito sa tabi ko ngayon at palagi... pero hindi na talaga pwede. Masyado ko na siyang sinira.

Hindi na siya pwedeng lumapit ulit sa akin, hindi na siya pwedeng lumapit at pumasok sa madilim kong mundo. Kasi kapag nawala na ako, baka maiwan siya na mag-isa rito. Mahirap mabuhay nang mag-isa sa dilim.

Pero ito yata talaga 'yong buhay na para sa akin. Pinili ko rin naman talaga na maging ganito. I had so many chance to try living a better life, pero nanatili ako sa dilim. Paulit-ulit kong pinili ang dilim.

Solitude in darkness... that is what I deserve.

"You still fail your attempts?" Napaangat ang tingin ko kay Daddy. He look so mad. "Ayon na lang ang gagawin mo, Amanda! Pumapalpak ka pa rin?!" He looked at me in disbelief. "Bakit hindi na lang ikaw ang pumatay sa akin?" Tinignan ko rin siya, tumawa naman siya nang sarkastiko.

"Daddy can't do what you did to me, Ate Amanda.." Lumipat ang tingin ko kay Aria na nakakapit sa kamay ni Daddy. "He is not a killer like you. You are the killer." She said in her soft and comforting voice.