Το ίδιο όνειρο ξανά και ξάνα, η ίδια αρχή και το ίδιο τέλος με κυριεύει κάθε βράδυ εδώ και 2 χρόνια.Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου αρκετές φορές καθώς ανοιχτά ή κλειστά , το ίδιο σκοτάδι αντίκρυζα.Απομάκρυνα τα σκεπάσματα απο το σώμα μου,και άναψα το μικρό φωτάκι δίπλα μου για να μπορέσω να δω.Σηκώθηκα για άλλη μια φορά από το κρεβάτι μου ,και πλησίασα την ξύλινη σκάλα του διαδρόμου με σκοπό να βρεθώ στην κουζίνα για ένα ποτήρι νερό.Οι ψίθυροι των γονιών μου, τράβηξαν την περιέργειά μου και με μικρά βήματα πλησίασα στην γωνία χωρίς να τραβήξω την προσοχή τους.Κρύφτηκα πίσω απο την πόρτα και προσπάθησα να ακούσω.
''Πρέπει να ντρέπεσαι, ποιός ξέρει πόσο ηπιες πάλι.Ευθύνη σου είναι να είσαι εδώ στο σπίτι.Η κόρη σου σε χρειάζεται και συ κάθε βράδυ μας αφήνεις.Βρίσκομαι σε αυτό το ηλίθιο καροτσάκι και δεν σέβεσαι τίποτα όλα αυτα τα χρόνια...Κουράστηκα...'' λύγισε η φωνή της μητέρας μου.
''Δεν θα ξαναγίνει,ΣΤΑΜΑΤΑ.Σταμάτα πια...'' ούρλιαξε ο πατέρας μου και χτύπησε τη παλάμη του δυνατά στο τραπέζι της κουζίναα.
Δεν άντεξα να ακούω τις εξαγριωμένες φωνές των γονιών μου..Ανέβηκα στο δωματιό μου σιγά σιγά δίχως να καταλάβουν οτι ήμουν εκει. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και βυθίστηκα στο ζεστό πάπλωμα μου, μόνη.
Για να το πάρω απο την αρχή...Η μητέρα μου είναι άρρωστη,η αρρώστια την κερδίζει καθημερινά και ο πατέρας μου προτιμάει κάθε βράδυ να αντιμετωπίζει τα προβλήματα του έξω.Ο ρόλος του πλέον ειναι άχρηστος και αυτό φέρνει την μαμά μου σε πιο δύσκολη θέση.Το αδύναμο σώμα της σε συνδυασμό με το καροτσάκι στο οποιο βρίσκεται την εμποδίζει να κάνει οποιαδήποτε δουλειά στο σπίτι.Η ψυχή της είναι εξαντλημένη όπως και το σώμα της...Και όλα αυτα την κάνουν να νιώθει άχρηστη και ανίκανη απέναντι μου.Μα ποτέ δεν θα μπορούσα να δω αυτή τη γυναίκα ως ανίκανη, είναι η μαμα μου...και στα μάτια μου είναι ο ηρωάς μου.
Αλλά το μεγαλύτερο προβλημά μου είναι οι εφιάλτες μου.Δεν έχω μιλήσει γι'αυτούς στους γονείς μου.Λίγους μήνες μετά το περιστατικό αποφασίσαμε όλοι η παρέα να μην ξανααναφέρουμε τίποτα σχετικά με το θέμα.Να διαγράψουμε τα πάντα σχετικά με εκείνη τη μέρα.Αλλά ο χρόνος δεν μας κανει να ξεχναμε, αλλά να συμβιβαζόμαστε με αυτά που μας πονάνε.Και έτσι οι σκέψεις με βύθισαν σε ύπνο...
'' Angel, δεν θα το ξαναπώ σήκω, θα αργήσεις!Ξέρεις πως δεν μπορώ να ανέβω τα σκαλιά'' ακούστηκε η μητέρα μου.
YOU ARE READING
Lighting The DARK.
Adventure-My first writing.- Ο ηχος της σειρηνας με εκανε να ανοιξω τα ματια μου.Σκοταδι παντου.Στην προσπαθεια μου να σηκωθω καταλαβα οτι ημουν δεμενη και εντονος πονος κυριαρχησε στο σωμα μου.Απο τις γεματο φοβο σκεψεις μου με τραβηξε ο δυνατος ηχος καθως...
